65 lat kapłaństwa ks. prof. Marka Starowieyskiego

Obecność członków wywodzącej się z tej miejscowości rodziny Starowieyskich – herbu Biberstein – podkreśliła historyczne związki rodu z parafią, której przodkowie jubilata byli kolatorami i opiekunami przez stulecia. W czasie II wojny światowej wielu z nich zapisało się w historii Ojczyzny, a wśród nich bł. Stanisław Starowieyski – stryj jubilata – ojciec rodziny, zamęczony przez Niemców w Dachau. Do jego postaci nawiązał w życzeniach Miłosz Wróbel, przedstawiciel Liturgicznej Służby Ołtarza, który dziękował jubilatowi w imieniu całej wspólnoty.

Jubileuszowi towarzyszyły wzruszające wspomnienia ks. Starowieyskiego, który podzielił się fragmentami swojej historii życia, opisanej szerzej w autobiografii „Ocalić od zapomnienia… Wspomnienia 1937–1974” (Wyd. Petrus).

Ks. prof. Marek Starowieyski urodził się w 1937 r. w rodzinie ziemiańskiej. Jego rodzice mieszkali w Bratkówce i posiadali majątek w Ustrobnej. Wojnę przyszły kapłan przeżył z matką i bratem w majątku wuja pod Włoszczową. Przystąpił wcześnie do Pierwszej Komunii Świętej – 28 września 1944 roku. Niebawem jego wuj i dziadek zostali aresztowani przez UB za wspieranie Armii Krajowej, a rodzinny dwór został zrabowany. Spalono bibliotekę zawierającą cenne zbiory.

Rodzina zamieszkała w zrujnowanym dworku, a matka, by utrzymać rodzinę, podjęła pracę fizyczną. Po przenosinach do Szczekocin pracowała jako nauczycielka języka angielskiego. Marek Starowieyski, nękany problemami zdrowotnymi, przebywał w Porąbce i Zakopanem, a także w domu dziecka w Krzeszowicach. Naukę kontynuował w Sosnowcu, gdzie w 1954 roku zdał maturę w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Staszica.

Rozpoczął studia z filologii klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim, ale już po pierwszym roku – porzuciwszy legitymację ZMP – wstąpił do warszawskiego seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1960 roku z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego – dzięki papieskiej dyspensie ze względu na wiek. Posługę duszpasterską rozpoczął w parafii w Józefowie k. Otwocka.

Po trzech latach wrócił na studia filologiczne i rozpoczął badania nad literaturą patrystyczną. Pracę magisterską poświęcił Izydorowi z Sewilli. Lata 1968-1971 spędził na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie obronił doktorat z mariologii bizantyjskiej. Przez trzy lata pracował w Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, po czym wrócił do Polski, poświęcając się pracy naukowej, dydaktycznej. Wykładał patrologię, łacinę i grekę w Wyższym Seminarium Metropolitalnym w Warszawie.

W 1985 uzyskał habilitację na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Od 1993 roku był profesorem zwyczajnym w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Warszawskiego, a także wykładowcą w Papieskim Instytucie Patrystycznym Augustinianum i Papieskim Instytucie Wschodnim w Rzymie.

Jest autorem licznych publikacji naukowych i popularnonaukowych, redaktorem i tłumaczem serii „Apokryfy Nowego Testamentu” oraz dzieł Ojców Kościoła. Redaktor serii „Źródła monastyczne” i „Ojcowie żywi”. Opublikował m.in. „Słownik wczesnochrześcijańskiego piśmiennictwa” (współautor), „Duchowość starożytnego monastycyzmu” (red.).

Uhonorowany najwyższymi odznaczeniami państwowymi, m.in. Orderem Odrodzenia Polski i Orderem Orła Białego.