78 nowych nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. w archidiecezji lubelskiej

W sobotę 8 marca w archikatedrze lubelskiej abp Stanisław Budzik ustanowił 78 nowych nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. Wśród nich jest 7 sióstr zakonnych i jedna dziewica konsekrowana. Ceremonia zgromadziła licznych wiernych oraz kapłanów.

„Dzisiaj Kościół powierza waszym dłoniom swój największy skarb, jakim jest Eucharystia. Od dziś będziecie mogli brać do ręki Chleb życia i podawać Go ludziom” – powiedział w homilii ksiądz arcybiskup. Przestrzegał też nowych szafarzy przed popadnięciem w rutynę: „Niech słowa „Ciało Chrystusa” nie staną się dla was nigdy pustą formułą, ale niech zawsze będą gorącym wyznaniem wiary w prawdziwą obecność Chrystusa”.

Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. w archidiecezji lubelskiej ma już ponad trzydziestoletnią tradycję. Pierwszy kurs dla kandydatów na szafarzy odbył się w 1992 r., a w lutym 1993 abp Bolesław Pylak ustanowił pierwszych 60 szafarzy, w tym 11 sióstr zakonnych. Dziś w archidiecezji lubelskiej posługuje ich w sumie 593.

Wprowadzenie posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. miało na celu umożliwienie wiernym świeckim aktywnego udziału w życiu liturgicznym Kościoła, zwłaszcza w sytuacjach, gdy brakuje wystarczającej liczby duchownych do udzielania Komunii św. W Polsce funkcja ta została oficjalnie wprowadzona przez Episkopat w 1990 roku, a nadzwyczajnymi szafarzami mogą zostać osoby wyróżniające się dojrzałością w wierze, pobożnością eucharystyczną oraz przykładnym życiem moralnym.

Oprócz udzielania Komunii św. wiernym podczas Eucharystii nadzwyczajni szafarze mogą również podejmować inne zadania liturgiczne, zwłaszcza gdy brakuje odpowiednio przygotowanych osób. W szczególności mogą pełnić rolę lektora, odczytując Słowo Boże, lub kantora, prowadząc śpiew liturgiczny. Ponadto – pod nieobecność kapłana – mogą prowadzić niektóre nabożeństwa. Zakres ich obowiązków zawsze jednak zależy od decyzji miejscowego proboszcza, który dostosowuje ich posługę do potrzeb parafii.

Ich misja wiąże się także z odwiedzaniem chorych i niesieniem im duchowego wsparcia w domach oraz placówkach opiekuńczych. Posługa ta stanowi istotny wymiar troski Kościoła o tych, którzy z powodu choroby, podeszłego wieku czy innych ograniczeń nie mogą osobiście uczestniczyć w Eucharystii. Wielu chorych zmaga się z samotnością i cierpieniem, dlatego obecność osoby przynoszącej im Komunię św. staje się dla nich nie tylko momentem modlitwy, lecz także okazją do rozmowy i duchowego umocnienia. W ten sposób posługa szafarzy staje się konkretnym wyrazem miłości chrześcijańskiej i realizacją misji Kościoła, który nie ogranicza się jedynie do murów świątyni, ale wychodzi do tych, którzy najbardziej potrzebują duchowego wsparcia i obecności Boga w swoim życiu.