Lublin: modlitwa za zmarłych biskupów i kapłanów archidiecezji lubelskiej

W archikatedrze lubelskiej podczas Eucharystii połączonej z nieszporami abp Stanisław Budzik modlił się za zmarłych biskupów, kapłanów i diakonów archidiecezji lubelskiej. – Przyjmij ich Panie do swojego Królestwa, ponieważ tutaj na ziemi głosili prawdę o Twoim zmartwychwstaniu. Niech radują się wieczną radością wspólnoty świętych i zbawionych – modlił się metropolita lubelski za 10 biskupów diecezjalnych, 11 biskupów pomocniczych, a także za 12 prezbiterów, którzy zostali wezwani do Pana w ubiegłym roku.

W homilii pasterz Kościoła lubelskiego mówił, że „nie ma chrześcijaństwa budowanego tylko na zmartwychwstaniu, podobnie jak nie ma chrześcijaństwa budowanego tylko na krzyżu”. – Natomiast jest chrześcijaństwo krzyża i zmartwychwstania, przejścia ze śmierci do życia, z ciemności do światła – podkreślał wielokrotnie arcybiskup. Do takiego chrześcijaństwa zaprasza współcześnie Chrystus.

Metropolita podzielił się swoim doświadczeniem z sierpnia 2002 roku, kiedy wziął udział w ceremonii pogrzebowej Johannesa Joachima kard. Degenhardta, arcybiskupa Paderborn. – Pogrzeb był imponujący. Sześćdziesięciu biskupów, ponad pięciuset kapłanów, niezliczone rzesze ludzi, a uroczystości przewodniczył Joseph kard. Ratzinger – opowiadał hierarcha. Wówczas przyszły papież miał nawiązać do zawołania zmarłego biskupa „Surrexit Dominus vere”, co oznacza „Pan rzeczywiście zmartwychwstał”.

– Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. Takie słowa usłyszeli uczniowie z Emaus od jedenastu wiarygodnych świadków – powiedział metropolita. Jego zdaniem tych jedenastu apostołów to nie tylko świadkowie z odległej przeszłości, ale to swoisty fundament wiary Kościoła, w której mają szczególne uczestnictwo biskupi i kapłani.

– Wiara w to, że Pan rzeczywiście zmartwychwstał, była parzcież światłem dla 10 biskupów diecezjalnych i 11 biskupów pomocniczych, za których się dziś modlimy. Ta wiara była też światłem dla wielkiej rzeszy kapłanów tworzących lubelskie prezbiterium przez 210 lat istnienia diecezji lubelskiej, a szczególnie dla tych 12, którzy odeszli w ubiegłym roku – podkreślił metropolita. Dodał, że zmarli kapłani i biskupi podobnie jak uczniowie z Emaus byli z Chrystusem w drodze, rozpoznawali Go codziennie w tajemnicy Eucharystii po łamaniu chleba. Poznawali, że On rzeczywiście zmartwychwstał i żyje w swoim Kościele. – Dlatego też wiedzieli dokąd zmierza i skąd bierze swój początek ich droga życia – mówił hierarcha.

W sposób szczególny abp Budzik wspomniał swojego poprzednika, śp. abp. Józefa Życińskiego. ­– Gdyby żył, to właśnie dziś i pewnie w tej katedrze obchodziłby srebrny jubileusz swoich święceń biskupich – powiedział metropolita. Abp Życiński przyjął święcenia biskupie 4 listopada 1990 roku w katedrze tarnowskiej z rąk kardynała Franciszka Macharskiego, bp. Stanisława Nowaka i bp. Ignacego Tokarczuka. – Siedem lat później arcybiskup wstępował w progi tej archikatedry jako metropolita lubelski. Po kolejnych siedmiu latach był współkonsekratorem podczas moich święceń biskupich. Po kolejnych siedmiu latach spotkaliśmy się znowu wszyscy w tej katedrze 19 lutego 2011, aby pożegnać zmarłego przedwcześnie pasterza. Dziś wspominamy go serdecznie w dwudziestą piątą rocznicę jego święceń biskupich – wspominał metropolita.

Po Eucharystii metropolita lubelski wraz z asystą liturgiczną nawiedził krypty archikatedry, w których spoczywają jego poprzednicy. Modlił się m.in. przy sarkofagu swojego poprzednika, abpa Józefa Życińskiego, który zmarł 10 lutego 2011 roku.

Podziemia archikatedry lubelskiej od początku istnienia przeznaczone były na pochówki dla zakonników oraz ludzi związanych z tym kościołem. Krypty znajdowały się po obu stronach naw oraz pod prezbiterium. Niegdyś w prezbiterium grzebano zakonników, zaś pozostałych ludzi świeckich różnych stanów w bocznych kryptach. W podziemiach pochowani są duchowni i świeccy od XVI do XVII wieku oraz biskupi z XX w. Przy prowadzeniu prac konserwacyjnych odkryto największy w Polsce zbiór różnych przedmiotów: kontuszy, żupanów, czechamanów, jak również nakrycia głowy, buty, pasy, pończochy. Odnaleziono również grób biskupa Jana Michała De la Mars (zm. 1725), który został ubrany w zdobne szaty liturgiczne z włoskiego jedwabiu.