Prof. Władysław Stróżewski zostanie honorowym obywatelem Krakowa

Wybitny filozof i profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego zostanie honorowym obywatelem Krakowa. O taki tytuł dla prof. Władysława Stróżewskiego wnioskował rektor UJ a pozytywnie na tę prośbę zareagowali miejscy radni.

Tytuł honorowego obywatela Krakowa dla prof. Władysława Stróżewskiego nie budzi wątpliwości wśród miejskich radnych. Wniosek został pozytywnie zaopiniowany przez Komisję główną rady miasta. Bogusław Kośmider, przewodniczący rady miasta, zapowiada, że stosowne uchwały powinny zostać przegłosowane na najbliższym posiedzeniu rady.

W czerwcu prof. Stróżewski skończył osiemdziesiąt lat. Z tej okazji zorganizowano w Krakowie konferencję „Istnienie-wartość-twórczość”, której uczestnicy podkreślali, że prof. Stróżewski to prawdziwy myśliciel, człowiek, który przez cały czas wnosi coś nowego do filozofii. Wskazywali także na ogromną wartość jego twórczości i na to jak cenna dla nich – filozofów – jest każda rozmowa z profesorem.

Do grona honorowych obywateli miasta razem z prof. Stróżewskim dołączy także prof. Stanisław Juchnowicz, architekt i urbanista, współautor planu urbanistycznego Nowej Huty. Tytuły dla obu profesorów zostaną przyznane najprawdopodobniej na przełomie października i listopada. Tymczasem na 26 września 2013 r. została zwołana uroczysta sesja rady miasta dla nadania tytułu Honorowego Obywatela Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa Profesorowi Krzysztofowi Pendereckiemu, wybitnemu kompozytorowi, dyrygentowi i pedagogowi muzycznemu.

Prof. Władysław Stróżewski urodził się 8 czerwca 1933 r. w Krotoszynie. Filozofię studiował na KUL, tam uzyskał stopień doktora. W 1957 r. rozpoczął pracę w Katedrze Historii Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na tej uczelni był m.in. prodziekanem i dziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Wykładał też w Akademii Muzycznej i Akademii Ignatianum. Jest uczniem m.in. prof. Stefana Swieżawskiego, o. Mieczysława Alberta Krąpca OP, Romana Ingardena i Izydory Dąmbskiej. W swojej twórczości kontynuuje przede wszystkim tradycję fenomenologii Romana Ingardena.