Ograniczcie w Adwencie używania komórek

„Włącz myślenie i zadbaj o swoją szarą komórkę” – zachęca katecheta z Kęt, ks. Zygmunt Mizia i za pomocą plakatów i rozmów z młodymi ludźmi przypomina, że Adwent może być okazją do zatroszczenia się o rzeczy ważniejsze niż najlepsza i najdroższa komórka w kieszeni.

Wikariusz kęckiej parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa swą adwentową akcję rozpoczął od rozklejenia plakatów w technikum, w którym uczy. O przedsięwzięciu dowiedzieli się już także kęccy licealiści, gimnazjaliści, zaczęła je także rozpowszechniać parafialna oaza.

„Musiałem też wytłumaczyć, że to nie reklama nowej sieci telefonicznej, ani ostrzeżenie policji przed kradzieżą, ani że jest to walka z nowoczesnością i jej wytworami” – wyjaśnia KAI kapłan opowiadając o pierwszych reakcjach młodzieży na tę inicjatywę.

Zdaniem duchownego, wysiłek odłożenia telefonu w Adwencie to także sprawdzenie granic własnej wolności i zachęta do spotkania się z drugim człowiekiem w realnym świecie. „To przypomnienie i wezwanie do odpowiedzialnego i mądrego korzystania z osiągnięć technik. Jest okazja, by się zastanowić, czy mogę się obejść bez telefonu, czy mogę ograniczyć korzystanie z niego. A może okaże się, że jestem jego niewolnikiem?” – zauważa katecheta.

Ks. Mizia podkreśla, że w dzisiejszej rzeczywistości przyzwyczailiśmy się do telefonów dzwoniących w kościele, teatrze, szkole, na spotkaniach, i że telefon zdominował naszą kulturę i codzienność. „Rozmowa telefoniczna i telefon stają się najważniejsze, stają się sprawą życia i śmierci” – zaznacza ksiądz i apeluje, by młodzi ludzie włączyli myślenie w swoim życiu codziennym.

„Warto zadbać o swoje szare komórki, bo są one ważniejsze niż najlepsza i najdroższa komórka w kieszeni, która daje tylko złudzenie życia. Tę można wymienić, a szare komórki umierają bezpowrotnie” – dodaje duszpasterz kęckiej oazy.

Pochodzący z Żywiecczyzny kapłan ma 42 lata. Pracuje także jako ratownik GOPR. Na początku tego roku duchowny zachęcał uczniów, by poszcząc, odświętnie się ubierali, dając świadectwo radosnego przeżywania wiary.