Odeszła prof. Irena Bajerowa, wybitna językoznawczyni

30 czerwca odeszła profesor Irena Bajerowa, żegnana w krakowskiej kolegiacie św. Anny i na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie przez kardynałów Macharskiego i Dziwisza, abp Zimonia, szereg przyjaciół, uczniów i rodzinę. Córka wybitnego językoznawcy Zenona Klemensiewicza, absolwentka UJ, gdzie na tajnych kompletach zetknęła się z Karolem Wojtyłą w trudnych powojennych czasach podjęła pracę na Śląsku, z którym związała się w pełni od 1955 r.

Była autorką 200 prac w tym 10 książek, o bardzo szerokim kręgu tematycznym, od bardzo specjalistycznych z zakresu historycznojęzykowego po podręcznik do nauczania gramatyki w szkole podstawowej. Z jej "Przewodnika do historii języka polskiego" studenci do tej pory korzystają. Ogromną wagę przykładała do zachowania odmiennych form nazwisk.

„Choć jestem krakowianką, niemal 40 lat pracy i przebywania na Śląsku zrobiły swoje: poczułam się silnie związana ze Śląskiem, gdyż tam realizowałam się w swoim zawodzie, tam poznałam wielu ciekawych i wartościowych ludzi, tam zaangażowałam się w pracę społeczną, współpracując z KIK-iem, z duszpasterstwem, z organizacjami naukowo-kulturalnymi, z „Solidarnością”, co wreszcie doprowadziło do tego, że razem ze Ślązaczkami znalazłam się w celi katowickiego aresztu w grudniu 1981 roku. W tym sensie Śląsk był i pozostanie dla mnie „ojczyzną duchową” – pisała w swych wspomnieniach.

To kolejny polski życiorys pokazujący trudności wojennego i powojennego życia i możliwość ich przekraczania przez dyscyplinę wobec siebie i zaufanie, przyjaźń, kierownictwo naukowe darowane innym.

Profesor Bajerowa była członkiem: Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, Komitetu Słowianoznawstwa PAN, Komitetu Językoznawstwa PAN, Towarzystwa Naukowego KUL, Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN, Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (w latach 1988–1991 była jego przewodniczącą), członkiem rad naukowych instytutów polonistycznych UJ, WSP w Opolu, Instytutu Języka Polskiego PAN (w latach 1988–92 była jego przewodniczącą). W okresie od 1991 do 1994 roku była członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Komitetu Badań Naukowych i Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni. W 1989 roku była współorganizatorką Towarzystwa Naukowego na Śląsku „Universitas”.

Długa jest lista odznaczeń Ireny Bajerowej. Szczególną wagę mają odznaczenia wojskowe, takie jak: Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1945), Medal Wojska (1948), Krzyż Armii Krajowej (1985), Medal Zwycięstwa i Wolności (1987), Odznaka Akcji „Burza” (1994), Odznak Weterana Walk o Niepodległość (1995). Trud i zasługi Ireny Bajerowej zostały też docenione przez władze Uniwersytetu Śląskiego. Świadczą o tym przyznane jej odznaczenia, m. in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977), odznaka Zasłużonej dla Województwa Katowickiego (1979), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1991), Złota Odznaki za Zasługi dla Uniwersytetu Śląskiego (1991), tytuł Doctora Honoris Causa Uniwersytetu Śląskiego.