Bp Czaja do kapłanów: mamy kształtować serce, które myśli, działa i wyraża się w sercu

„Mamy kształtować serce, które myśli sercem, działa z sercem, wyraża się w sercu. Powinniśmy być kapłanami na wzór Najświętszego Serca Jezusowego” – mówił biskup opolski Andrzej Czaja, w środę 30 kwietnia, podczas Mszy św. sprawowanej w kościele pw. św. Jacka w Kamieniu Śląskim w ramach Emaus Kapłańskiego. W homilii podkreślał konieczność duchowej odnowy kapłanów i całego Kościoła przez powrót do głębi życia sercem.

„W dzisiejszym społeczeństwie człowiek może zagubić centrum samego siebie” – mówił, odnosząc się do encykliki Dilexit nos papieża Franciszka, wskazując, że współczesny świat zatraca zdolność do wewnętrznej refleksji nad życiem. Przestrzegał, że wielu żyje na powierzchni – uciekając od ciszy, głębi i duchowego wnętrza, które pozostaje nieuruchomione i zamknięte.

Biskup opolski porównał serce do duchowego centrum, odwołując się do jego biblijnego i teologicznego znaczenia. „Serce to rzeczywistość, która mnie jako osobę konstytuuje, która kształtuje moją tożsamość duchową, a jednocześnie jednoczy mnie z innymi” – zauważył. Przypomniał również, że gdy życie serca zamiera, człowiek staje się zagubiony i obcy samemu sobie.

Odpowiadając na pytanie, jak obudzić serce, biskup zachęcił do kontemplacji Krzyża. „Popatrz na Kalwarię, stawiaj sobie przed oczy tę scenę. Miej ogląd Chrystusa przybitego do krzyża i ten przebity bok Jego i rozważaj w swoim sercu to, co jest do końca niepojęte” – zachęcał kapłanów. Taka modlitwa – jak mówił – dotyka głębi osoby i wprowadza ją w realną relację z Bogiem.

Zdaniem bp. Czai odpowiedzią na duchowe rozproszenie współczesności jest praktyka nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego. „To przebite Najświętsze Serce Jezusowe goreje miłością ku nam. To właśnie napędza całą aktywność apostolską, misyjną pierwszych wyznawców Chrystusa” – akcentował.

Na zakończenie biskup zachęcił kapłanów do wspólnego zawierzenia swego życia Sercu Jezusa. „Nasze nieustanne nabożeństwo do Serca Jezusowego niech polega na tym, że wpatrujemy się w przebity bok Pana, rozważamy sceny Jego życia i przeżywamy je w głębi serca, bo Jego miłość jest niepojęta – przynagla, umacnia i daje niezawodną nadzieję” – powiedział.