Śluby wieczyste zmartwychwstanki – s. Dominiki Benedykty Kozieł CR

W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny siostra Dominika Benedykta Kozieł CR złożyła śluby wieczyste w Zgromadzeniu Sióstr Zmartwychwstanek. Uroczystość odbyła się w kęckim kościele parafialnym śś. Małgorzaty Katarzyny, gdzie spoczywają doczesne szczątki założycielek zgromadzenia. Na znak złożonych ślubów profeska otrzymała paschalny krzyż z wyrytą dewizą zgromadzenia: „Przez krzyż i śmierć do zmartwychwstania i chwały”.

Wydarzenie rozpoczęło się w klasztornej kaplicy, gdzie zakonnica poprosiła rodziców o błogosławieństwo. Następnie uczestnicy w procesji przeszli do kościoła parafialnego. Podczas wejścia do świątyni wniesiono paschał – symbol obecności Zmartwychwstałego Chrystusa.

Mszy św. przewodniczył ks. Robert Rapińczuk CR, wikariusz generalny Zgromadzenia Księży Zmartwychwstańców. W koncelebrze uczestniczyli m.in. ks. Zbigniew Jurasz – proboszcz parafii, ks. Piotr Hoffmann, ks. Bronisław Zarański CR – kapelan Sióstr Zmartwychwstanek oraz ks. Henryk Dziadczyk – proboszcz z Przedborza, rodzinnej parafii s. Dominiki. W liturgię włączyły się siostry i członkowie rodziny profeski.

Siostra Dominika Benedykta poprosiła Matkę Generalną – s. Dorotę Zygmunt CR – o dopuszczenie do złożenia profesji wieczystej w Zgromadzeniu Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego, przyrzekając, że z pomocą łaski Bożej będzie dążyć do doskonałej miłości Boga i bliźniego, zgodnie z charyzmatem zgromadzenia.

W kazaniu o. Robert Rapińczuk CR przypomniał, że powołanie do życia konsekrowanego jest szczególnym darem Boga i odpowiedzią na Jego miłość. Pytał, kim jest siostra zakonna – czy „kobietą do zadań specjalnych”, czy raczej osobą wsłuchaną w Słowo Boże, oddaną modlitwie oraz służbie Bogu i ludziom. Nawiązał do charyzmatu zgromadzenia, wskazując na przykład bł. Matki Celiny Borzęckiej, która pragnęła być „użyteczna miastu” w Kętach. Podkreślił, że każda Zmartwychwstanka, na wzór Maryi, ma dawać Bogu pierwszeństwo, żyć z pasją i służyć bez liczenia trudów.

Odnosząc się do ślubów s. Dominiki, podkreślił, że profesja wieczysta oznacza oddanie życia na wzór Chrystusa i Maryi w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie, a jej celem jest „religijne i moralne odrodzenie świata” oraz „zawojowanie świata dla Chrystusa”. Zaznaczył, że to zadanie siostra będzie wypełniać we wspólnocie zgromadzenia.

Po odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych s. Dominika, trzymając w ręku zapaloną świecę, wypowiedziała formułę ślubów i złożyła podpisany własnoręcznie akt profesji na ołtarzu. Następnie otrzymała krzyż profesyjny z dewizą: Per crucem et mortem ad resurrectionem et gloriam („Przez Krzyż i śmierć do Zmartwychwstania i chwały”).

Pod koniec uroczystości s. Dominika Benedykta wyraziła wdzięczność Bogu, siostrom, rodzinie i wszystkim zgromadzonym. Zwieńczeniem wspólnego dziękczynienia była modlitwa przy sarkofagu bł. Matki Celiny Borzęckiej i Czcigodnej Sługi Bożej Matki Jadwigi Borzęckiej, założycielek zgromadzenia, którym siostra powierzyła swoje życie i powołanie, prosząc o potrzebne łaski dla wspólnoty, Kościoła i świata.

Na pytanie o życie zakonne s. Dominika powiedziała: „Powołanie jest darem, który wciąż odkrywam i zadaniem, do którego dorastam. Wiem, że sam Chrystus, któremu powierzyłam swoje życie, będzie mnie na tej drodze umacniał”.

Wyjaśniła także znaczenie swoich imion: „Świadomie wybrałam swoje imiona: Dominika – znaczy należąca do Pana, a Benedykta – szczęśliwa. W jakimś stopniu doświadczam tego już teraz, ale wciąż na nowo wybieram i uczę się być coraz bardziej Jezusowa, czyli jak najbardziej podobna do Tego, któremu oddałam życie. Zakłada to, zgodnie z charyzmatem paschalnym, codzienny trud umierania dla siebie i życia coraz bardziej dla Boga, doświadczając wewnętrznej przemiany i nowego życia w sobie”.

Specjalne błogosławieństwo na czas ślubów zakonnych przesłał także papież Leon XIV, a jego treść odczytał celebrans.

S. Dominika przyznała, że Maryja na różne sposoby towarzyszyła jej na drodze dojrzewania w wierze i odkrywania powołania. Decyzję o wstąpieniu do zgromadzenia podjęła 12 września, we wspomnienie Imienia Maryi: „Pamiętam pierwszą myśl o życiu zakonnym, która pojawiła się we mnie, kiedy byłam dzieckiem – miałam może pięć lat. Rozmyślałam wtedy o Bogu i odczuwałam Jego miłującą obecność. Potrzebowałam jednak dużo czasu, zanim przekonałam się, że warto Mu zaufać i że On ma najlepszy plan na moje życie. Pozwoliło mi to zobaczyć, że Jezus zawsze daje wolność i cierpliwie czeka. Na mnie też czekał, i dlatego trwało to tak długo”.

W Kętach znajduje się klasztor wybudowany przez założycielki zgromadzenia. Od początku prowadzony jest tam nowicjat oraz dzieło apostolskie – dawniej ochronka, obecnie przedszkole im. bł. Matki Celiny Borzęckiej.

Domy Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego istnieją w Polsce, na Białorusi, we Włoszech, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Argentynie, Australii i Tanzanii. W Polsce pracuje obecnie kilkaset sióstr.

Bł. Celina z Chludzińskich Borzęcka (1833–1913) pochodziła z Antowila na Kresach (obecnie Białoruś). Po śmierci męża w 1875 r. wyjechała z córkami do Rzymu, gdzie pod wpływem gen. zmartwychwstańców ks. Piotra Semenenki założyła wraz z córką Jadwigą żeńską gałąź zgromadzenia. Pierwszy dom zakonny w Polsce powstał w Kętach w 1891 r. Matka Celina prowadziła dzieła apostolskie w Polsce, Bułgarii, Stanach Zjednoczonych i na innych placówkach. Zmarła w Krakowie w 1913 r. Beatyfikowana została 27 października 2007 r. w bazylice św. Jana na Lateranie.

Zmartwychwstanki pełnią posługę przez modlitwę i prace apostolskie, obejmujące wychowanie i nauczanie dzieci oraz młodzieży, katechizację, działalność parafialną, pracę w szpitalach, działalność charytatywną i misyjną.