Pelgrzymka członków Dzieła Pomocy Powołaniom

Członkowie Dzieła Pomocy Powołaniom im. bł. ks. Jana Wojciecha Balickiego pielgrzymowali w sobotę, 18 października, do bazyliki archikatedralnej w Przemyślu. Uroczystej Eucharystii przewodniczył abp Józef Michalik. Zachęcał, aby trwać na modlitwie nie tylko o nowe powołania do służby w Kościele, ale także o wytrwanie dla realizujących to powołanie.

Pielgrzymka rozpoczęła się nabożeństwem przy relikwiach bł. ks. Jana Wojciecha Balickiego, Patrona Dzieła Pomocy Powołaniom, któremu przewodniczył ks. Łukasz Haduch, ojciec duchowny przemyskich alumnów.

Centralnym punktem pielgrzymki była Eucharystia pod przewodnictwem abp. Józefa Michalika. Wprowadzając w modlitwę hierarcha przypomniał za św. Pawłem, że powołanie dokonuje się zawsze jako dzieło Trójcy Przenajświętszej. – Tam dowiadujemy się, że to Bóg Ojciec upatruje, Bóg Ojciec wybiera. Dlatego Pan Jezus zachęcał: żniwo wielkie, robotników mało, módlcie się do Pana Żniwa. On jest Panem Żniwa – zaznaczył hierarcha. – Modląc się o powołania wchodzimy w relację z Trójcą Przenajświętszą – dodał.

Arcybiskup senior stwierdził, że wchodząc w relację z Bogiem, nasze najdrobniejsze sprawy, „pozornie nieważne, mają wymiar nadprzyrodzony”. Zaznaczył, że modlitwa niekiedy może wydawać się nieskuteczna natychmiast, ale „ona nie ginie, nie marnuje się nigdy, przyniesie owoc”. Zachęcał, aby trwać na modlitwie nie tylko o nowe powołania do służby w Kościele, ale także o wytrwanie dla realizujących to powołanie. – Żeby tych głosicieli prawdy Bożej nie zabrakło – apelował. Arcybiskup podziękował też członkom Dzieła Pomocy Powołaniom za ich modlitwę, ofiarność i wsparcie nowych i trwających powołań.

Okolicznościową homilię wygłosił ks. Maciej Ruszel, duchowy opiekun Dzieła Pomocy Powołaniom i ojciec duchowny w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Kaznodzieja skupił się na cnocie chrześcijańskiej nadziei, podkreślając jej znaczenie w obliczu współczesnych wyzwań.

Ks. Ruszel zauważył, że w dzisiejszych czasach wiele jest beznadziei. – Niemal każdego dnia, oceniając życie tak czysto po ludzku, mamy wiele powodów, by popadać w zniechęcenie. Choroby, niepewność jutra, wojny, kryzysy społeczne i duchowe, wszystko to sprawia, że człowiek współczesny czuje się zagubiony – powiedział.

Zaznaczył, że u podłoża tych postaw leży brak nadziei, a ludzie często szukają jej w drugim człowieku, relacjach czy sukcesach, co jednak często prowadzi do rozczarowań. – A jednak nieraz zawodzimy się, bo ci, w których pokładaliśmy ufność, również są słabi i wtedy pozostaje nam tylko jedno: zwrócić się ku Temu, który nigdy nie zawodzi – dodał ks. Ruszel, wskazując na Pana Boga.

Kaznodzieja podkreślił, że chrześcijańska nadzieja zakorzeniona jest w właśnie w Panu Bogu i opiera się na Bożych obietnicach, wykraczających poza doczesność. – Pielgrzym to ktoś, kto idzie mimo trudów w stronę celu, którego jeszcze nie widzi, ale w który wierzy – wyjaśnił.

W dalszej części homilii ks. Ruszel zwrócił uwagę na związek nadziei z pokorą. – Nie ma prawdziwej nadziei bez pokory, bo nadzieja rodzi się wtedy, gdy człowiek uznaje, że sam nie potrafi żyć, że potrzebuje Boga – powiedział.

Jako wzór „pielgrzyma nadziei” ks. Ruszel przedstawił bł. ks. Jana Wojciecha Balickiego. – Nasz patron, błogosławiony Jan Wojciech Balicki był człowiekiem, który całym swoim życiem świadczył o nadziei zakorzenionej w Bogu. Nadziei, która rodzi się z pokory i owocuje w czynach miłosierdzia – mówił.

Opisał życie bł. ks. Jana w trudnych czasach, jego troskę o formację duchową alumnów, a także jego działalność na rzecz ubogich, chorych i moralnie zagubionych. – To był jego sposób głoszenia nadziei. Nie osądzać, lecz przygarniać. Nie zrażać, lecz podnosić. Nie mówić o miłosierdziu, ale nim żyć – podkreślił ks. Ruszel.

Po Eucharystii uczestnicy pielgrzymki przeszli do Wyższego Seminarium Duchownego, gdzie obejrzeli sztukę pt. „Zatroskany o duszę” mówiącą o życiu i działalności bł. ks. Jana Wojciecha Balickiego. Sztukę przygotowali i wystawili alumni przemyskiego seminarium.

Celem Dzieła Pomocy Powołaniom jest niesienie pomocy powołaniom do kapłaństwa oraz do życia konsekrowanego w zgromadzeniach zakonnych i w świecie, cel ten jest realizowany przede wszystkim modlitwą o nowe i święte powołania oraz przez modlitewne towarzyszenie budzącym się powołaniom. Członkowie DPP modlą się także za kapłanów i osoby zakonne. Sposobem pomocy powołaniom są także różnego rodzaju ofiary duchowe składane w ramach dzieła, spośród nich na pierwszym miejscu mówimy o ofiarowanym Panu Bogu cierpieniu.

W każdy czwartek w kaplicy seminaryjnej jest sprawowana Eucharystia w intencji wszystkich członków DPP z prośbą o Boże Błogosławieństwo i potrzebne łaski oraz o radość życia wiecznego dla zmarłych członków.