86. rocznica mordów w podtoruńskiej Barbarce

W leśnej ciszy Barbarki, nieopodal Torunia, modlono się za tych, którzy przed 86 laty oddali tu życie. Rocznicowe uroczystości przypomniały o tragedii z jesieni 1939 r.,  która odcisnęła swoje piętno nie tylko na historii regionu, lecz także na duchowej tożsamości mieszkańców. Każdy październik przynosi powrót do tego miejsca – do wspomnień o ludziach, którzy zginęli niewinnie, bez wyroku, jedynie dlatego, że byli Polakami. Barbarka, choć zanurzona w spokoju lasu, wciąż mówi o cierpieniu, ale też o nadziei. To przestrzeń, w której modlitwa splata się z historią, a pamięć staje się drogą ku pojednaniu i wewnętrznemu odrodzeniu.

Mszy św. przewodniczył ks. kan. Wojciech Miszewski, proboszcz parafii św. Antoniego w Toruniu. Homilię wygłosił prof. diakon Waldemar Rozynkowski. Wspólna modlitwa zgromadziła licznych mieszkańców regionu, przedstawicieli władz, organizacji społecznych i młodzież – tych, którzy czują, że pamięć o ofiarach Barbarki jest częścią ich własnej historii. Jak podkreślali uczestnicy, obecność w tym miejscu to nie tylko gest wdzięczności wobec przodków, ale też znak troski o zachowanie prawdy i dziedzictwa, które kształtuje nasze dziś.

W swoim słowie diakon Rozynkowski przywołał dzieje Barbarki – dawnej wioski, położonej na szlaku pielgrzymkowym, tętniącej niegdyś życiem i modlitwą. Przypomniał, że przez wieki była to przestrzeń pracy i spotkania człowieka z Bogiem, aż tragiczny rok 1939 brutalnie przerwał tę historię. – Wtedy rodzi się nowa tożsamość Barbarki – dramatyczna i bolesna. Od tego dnia nikt już nie przyjeżdża tu dobrowolnie. Przywożono tu ludzi, by ich zamordować – mówił duchowny. Zaznaczył jednak, że nawet z takiego cierpienia może wyrastać dobro: – To właśnie my jesteśmy owocem tamtej historii – ludźmi, którzy trwają przy pamięci. Tożsamość zrodzona z bólu uczy pokory i wiary w sens wspólnoty. Odnosząc się do Ewangelii, diakon ostrzegł przed pychą i poczuciem wyższości, które prowadzą do nienawiści: – Kiedy człowiek mówi „jestem lepszy”, wchodzi na drogę, na której łatwo zapomina o godności drugiego.

Dziś Barbarka jest miejscem modlitwy i pamięci. Na cmentarzu spoczywają ofiary egzekucji – 87 osób ekshumowanych po wojnie, z których czternaście udało się zidentyfikować. To święta ziemia, w której zapisane są losy tych, którzy zginęli za prawdę i wolność. Każda rocznica przypomina, że historia nie jest martwą przeszłością – ona trwa w naszej pamięci i w odpowiedzialności, jaką niesiemy za przyszłe pokolenia. W ciszy lasu Barbarka wciąż przemawia – nie krzykiem bólu, lecz szeptem nadziei, że zło nigdy nie ma ostatniego słowa.