Kardynał i kibic piłki nożnej – Vincent Nichols kończy 80 lat

Kardynał Vincent Gerard Nichols, arcybiskup Westminsteru od 2009 roku, a tym samym najwyższy rangą hierarcha Kościoła katolickiego w Anglii i Walii kończy dzisiaj 80 lat. Angielski purpurat jest znany w Wielkiej Brytanii m. in. jako zagorzały kibic piłki nożnej.

Kibic Liverpoolu od dzieciństwa

To, że piłka nożna i Kościół są w jakiś sposób ze sobą powiązane, jest niezaprzeczalne. Opinia o piłce nożnej jako zastępczej religii dla religii prawdziwej, głoszonego przez Kościół chrześcijaństwa, wydaje się już dość oklepana. Niewielu tak przekonująco uosabia to splecenie miłości do sportu z misją Kościoła na poziomie osobistym, jak kard. Nichols.

Kard. Nichols, arcybiskup Westminsteru, najważniejszej diecezji w Wielkiej Brytanii, został fanem jednego z czołowych klubów piłkarskich kraju, Liverpoolu FC, już jako dziecko. Nie boi się otwarcie okazywać swojej sympatii do klubu, o czym świadczy jego pojawienie się na wydarzeniu poświęconym wierze i piłce nożnej dwa lata temu na legendarnym stadionie Wembley, gdzie wygłosił przemówienie – nie w szatach kapłańskich, ale w koszulce Liverpoolu. Kard. Nichols był zadowolony, że kolor koszulki „The Reds” pasował do jego kardynalskich szat.

Kardynał podzielił się również trafną refleksją na temat piłki nożnej i Kościoła: „Nie kibicujemy drużynie dlatego, że odnosi sukcesy. Kibicujemy drużynie, ponieważ do niej należymy, ponieważ mamy to poczucie przynależności. A to jedna z tych cnót, które łączą kibiców piłkarskich i osoby wierzące”.

Zaangażowany w ekumenizm i dialog międzyreligijny

Kard. Nichols, arcybiskup Westminsteru, prymas Anglii i Walii urodził się 8 listopada 1945 r. w Crosby w archidiecezji Liverpool. Studiował teologię na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i Uniwersytecie w Manchester. 21 grudnia 1969 r. przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę w swej rodzinnej archidiecezji, między innymi wśród ubogich.

W styczniu 1984 r. został mianowany sekretarzem generalnym Konferencji Biskupiej Anglii i Walii, a w 1991 r. biskupem pomocniczym archidiecezji westminsterskiej. Sakrę biskupią przyjął 24 stycznia 1992 r. z rąk kard. George’a Basila Hume’a. Po jego śmierci w 1999 r. był administratorem archidiecezji, a w 2000 r. został metropolitą Birmingham.

W 2001 roku został dyrektorem zarządu Katolickiego Biura ds. Ochrony Dzieci i Dorosłych, narażonych na nadużycia. W listopadzie 1998 roku reprezentował biskupów europejskich na Synodzie dla Oceanii, a w październiku 1999 z nominacji Jana Pawła II był sekretarzem specjalnym II Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów dla Europy.

3 kwietnia 2009 roku Benedykt XVI mianował go arcybiskupem Westminsteru, zaś 30 kwietnia 2009 został wybrany przewodniczącym episkopatu Anglii i Walii. W 2014 roku papież Franciszek wyniósł go do godności kardynalskiej.

Kard. Nichols cieszy się dużym uznaniem dzięki zaangażowaniu w szkoły wyznaniowe, ekumenizm i dialog międzyreligijny. W obliczu nadużyć seksualnych ze strony ludzi Kościoła publicznie przyznał się do uchybień i przeprosił ofiary.

Do najważniejszych wydarzeń liturgicznych jego długiej posługi biskupiej należały pogrzeby królowej Elżbiety II (2022) oraz papieży Benedykta XVI (2023) i Franciszka (2025), koronacja Karola III (2023) – podczas której odegrał rolę pierwszego biskupa katolickiego od czasów reformacji, udzielając błogosławieństwa nowemu królowi – a ostatnio wybór Leona XIV na papieża i wizyta króla Karola III w Watykanie.

Kard. Nichols odegrał również kluczową rolę w zainicjowaniu procesu kanonizacyjnego kardynała Johna Henry’ego Newmana (1801-1890), który niedawno został ogłoszony Doktorem Kościoła.

Po osiągnięciu wieku 80 lat kardynał traci prawo głosu w konklawe. Oznacza to, że 126 z 247 kardynałów Kościoła katolickiego będzie uprawnionych do wyboru papieża.

Po ukończeniu 80 lat kard. Nichols nadal pozostanie na swoim stanowisku. Zgodnie z prawem kanonicznym biskupi składają rezygnację papieżowi w wieku 75 lat. Papież jednak często pozwala zwierzchnikom ważnych diecezji sprawować urząd przez pewien czas po osiągnięciu tego wieku.

Historię niegdyś potężnego Kościoła katolickiego w Anglii i Walii naznacza przełom w XVI wieku, kiedy król Henryk VIII w latach 1533–1534 zerwał z Rzymem i ustanowił „anglikański” Kościół państwowy, którego głową został sam. Katolicy stali się odtąd długo prześladowaną i pogardzaną mniejszością, składającą się głównie z biednych irlandzkich imigrantów i klasy robotniczej.

Dopiero w 1850 roku, 175 lat temu, przywrócono katolicką hierarchię z biskupami. W Anglii, w dużej części dzięki polskim włoskim i afrykańskim migrantom, istnieją lokalne bastiony katolickie, zwłaszcza w obszarze wielkiego Londynu.