Abp Budzik: Adwent ma ożywić nasze serca, umysły i sumienia

„Okres adwentu ma za zadanie ożywić na nowo nasze serca, umysły i sumienia. Czuwając przygotowujemy się także na nasze ostateczne spotkanie z Panem, w chwili naszej śmierci, kiedy skończy się adwent naszego życia i rozpocznie nasza wieczność” – przypomina abp Stanisław Budzik w liście pasterskim na Adwent 2014.

Metropolita lubelski przypomina, że Kościół w Polsce realizuje czteroletni program duszpasterski nawiązujący do tysiąc pięćdziesiątej rocznicy Chrztu Polski, która przypada w 2016 roku. – Polska będzie wtedy gospodarzem Światowych Dni Młodzieży. Z tej okazji będziemy gościć Ojca Świętego Franciszka oraz młodych ludzi z całego świata. Młodzi przybędą także do naszej archidiecezji, odwiedzą nasze parafie i rodziny – pisze arcybiskup.

Podsumowując zakończony w Kościele rok liturgiczny, wśród wielu ważnych wydarzeń dla Kościoła w Polsce i w archidiecezji lubelskiej wymienia kanonizację Jana Pawła II, rozpoczęte w marcu misje ewangelizacyjne i towarzyszącą im peregrynację relikwii Krzyża Świętego, peregrynację obrazu Matki Bożej Latyczowskiej oraz jubileusz trzechsetlecia Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Lublinie.

Metropolita lubelski przybliża także hasło rozpoczynającego się roku liturgicznego w Kościele „Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przypomina, że „adwent jest stosownym czasem do realizacji tego Chrystusowego wezwania, bo ma za zadanie ożywić na nowo serca, umysły i sumienia”.

Abp Budzik informuje diecezjan, że z woli papieża Franciszka w I niedzielę Adwentu inaugurujemy w całym Kościele Rok Życia Konsekrowanego. Będzie on przeżywany pod hasłem: „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj” i zakończy się 2 lutego 2016 roku w święto Ofiarowania Pańskiego – zaznacza hierarcha.

– Warto sobie uświadomić, że osób życia konsekrowanego jest ponad dwa razy więcej niż kapłanów. W Polsce mamy ich ok. 35 tys. – czytamy dalej w liście pasterskim. Arcybiskup zauważa, że osoby te „prowadzą szpitale, domy opieki społecznej, szkoły i przedszkola, różnorakie dzieła charytatywne i apostolskie, służą całemu społeczeństwu”. – Dlatego rozpoczynający się rok będzie więc dobrą okazją, aby podziękować Panu Bogu za dar, jakim dla całego Kościoła jest życie zakonne – zachęca metropolita.

Kolejnym wątkiem pasterskiego przesłania na Adwent 2014 jest 75. rocznica aresztowania lubelskich biskupów: Mariana Fulmana i Władysława Gorala przez hitlerowskich najeźdźców. – Początkowo osadzono ich w więzieniu śledczym na Lubelskim Zamku, później obaj biskupi oraz 11 księży zostało skazanych na śmierć – przypomina abp Budzik. Następnie przewieziono ich do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg, a potem do Dachau – uzupełnia hierarcha.

Abp Budzik przybliża sylwetkę bp. Mariana Fulmana, wobec którego „władze niemieckie nie zgodziły się na powrót do Lublina”. Znalazł on gościnne przyjęcie na plebani parafii kolegiackiej pw. św. Małgorzaty w Nowym Sączu, skąd potajemnie kierował diecezją lubelską. Zmarł w Lublinie w 18 grudnia 1945 roku. – 70 lat po uwolnieniu biskupa Fulmana, 9 lutego 2015 r., delegacja archidiecezji lubelskiej uda się do Nowego Sącza, aby w tamtejszej kolegiacie celebrować Eucharystię i wmurować na plebani pamiątkową tablicę. Chcemy, aby bohaterskie świadectwo naszego Pasterza nie zostało zapomniane – dodaje metropolita lubelski.

Na zakończenie listu pasterskiego abp Budzik pisze, że czas Adwentu jest szansą na spotkanie z drugim człowiekiem poprzez wspieranie dzieł miłosierdzia. – Niezastąpioną rolę odgrywa tu Caritas, która zajmuje się pomocą nie tylko od święta – przypomina hierarcha. – Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom finansuje potrzeby naszych małych podopiecznych. Dlatego w tym szczególnym czasie zachęcam do nabycia wigilijnej świecy – dodaje.

Przypomina, że przejawem chrześcijańskiej aktywności może być także włączenie się w szereg innych inicjatyw społecznych: Pomóż Dzieciom Przetrwać Zimę, Szlachetna Paczka czy zbiórki żywności organizowane w sklepach i supermarketach. Jednak podkreśla, że dar z siebie nie powinien ograniczać się jedynie do wymiaru materialnego, ale także duchowego poprzez poświęcenie czasu bliźnim, pochylenie się nad ich problemami i włączenie ich w swoją modlitwę.