Abp Budzik poświęcił nowy ołtarz w zabytkowym kościele

Maryja była żywym ołtarzem, ponieważ to właśnie w Niej nastąpiło pierwsze przyjście Chrystusa – powiedział abp Stanisław Budzik w lubelskim kościele św. Piotra. Metropolita lubelski przewodniczył pierwszej Eucharystii od czasu rozpoczęcia remontu świątyni oraz poświęcił jej nowy ołtarz. Przy XVII w. kościele powstała pierwsza w Polsce wspólnota Drogi Neokatechumenalnej.

W swoim kazaniu abp Budzik mówił o postawie Maryi z opowieści o nawiedzeniu św. Elżbiety. Jego zdaniem, wyprawa do Ain Karim, miejsca, w którym według tradycji urodził się Jan Chrzciciel, musiała być dla ciężarnej kobiety wielkim wyzwaniem. – Matka Słowa udała się do swojej krewnej, aby jej służyć i podzielić się swoją radością powołania. Niosła pod sercem prawdziwego Boga i śpieszyła się, by dać Jego pokój innym ludziom. Dziś uczy nas tego apostolskiego pośpiechu, tego dawania Chrystusa braciom i siostrom – tłumaczył.

Hierarcha zauważył, że adwentowe czytania prowadzą nas z Nazaretu przez Ain Karim do Betlejem. Choć geograficznie taka droga jest trudna do przejścia, to kryje w sobie głęboki sens duchowy. – Kiedy popatrzymy na mapę, zobaczymy, że Maryja musiałaby nadłożyć drogi i zmierzać przez góry. Droga na spotkanie z Bogiem wiedzie przez spotkanie z człowiekiem. Nie ma krótszej trasy do świętości jak służba drugiemu – powiedział.

Metropolita lubelski zauważył, że w Eucharystii przyjmujemy tego samego Boga, którego Matka Boża przyniosła do matki proroka. – Maryja stała się żywym ołtarzem, ponieważ to właśnie w niej nastąpiło pierwsze przyjście Chrystusa. Tego samego Mesjasza, do którego patron tej świątyni – Szymon Piotr wołał o ratunek – wyjaśnił abp Budzik.

Po homilii odbył się obrzęd poświęcenia nowego ołtarza. W ramach trwającego od półtora roku remontu, odrestaurowane zostało prezbiterium świątyni oraz ołtarz główny. Ponadto wykonano nowe posadzki i podłogowe ogrzewanie. W nawie głównej odnowiono też ławki dla wiernych.

Jak powiedział w rozmowie z KAI ks. Damian Dorot, duszpasterz pracujący w lubelskim kościele, na powrót czeka jeszcze kilka elementów wyposażenia świątyni. – Niedługo zostanie zamontowana dawna ambona oraz obrazy w bocznych ołtarzach. Do renowacji pozostały jedynie pilastry, sklepienie oraz organy – wymienił kapłan.

Historia jedynej w archidiecezji lubelskiej świątyni dedykowanej księciu apostołów sięga 1818 r., razem z fundacją klasztoru sióstr bernardynek. W latach 1636 – 1658 powstał barokowy kościół przyklasztorny pw. św. Piotra Apostoła. W ramach kasaty zakonów w 1887 r. zamknięto klasztor, sześć pozostałych przy życiu zakonnic przeniesiono do innych domów, a budynek stał się kościołem rektoralnym.

W sierpniu 1919 r. biskup lubelski Marian Leon Fulman przekazał świątynię jezuitom. Siostry Bernardynki zrzekły się praw do lubelskiego klasztoru i kościoła, a pierwszym superiorem został o. Jan Beigert SJ. Nowi opiekunowie przeprowadzili w kościele generalny remont.

Na początku 1975 r., na zaproszenie ówczesnego rektora – o. Floriana Pełki SJ, do Lublina przyjechała z Rzymu ekipa katechistów wędrownych Drogi Neokatechumenalnej z o. Alfredem Cholewińskim SJ i p. Stefano Gennarini. Jako owoc cyklu katechez „u jezuitów na Królewskiej” powstała pierwsza w Polsce wspólnota neokatechumenalna, która istnieje do dnia dzisiejszego.

Kościół jest też związany z „Solidarnością” i oporem społecznym w dobie stanu wojennego. Po jego wprowadzeniu 13. dnia każdego miesiąca sprawowano tam msze święte w intencji ojczyzny. Po zamordowaniu bł. ks. Jerzego Popiełuszki nabożeństwa za ojczyznę odprawiano również 19. dnia miesiąca, za co uczestnicy liturgii poddawani byli represjom.

W 2015 r. Towarzystwo Jezusowe zrezygnowało z dalszej opieki nad świątynią. 30 listopada 2015 r. odbyło się uroczyste pożegnanie zgromadzenia z kościołem i przekazanie zarządu nad nim archidiecezji lubelskiej.