Abp I. Ernest: trzeba na nowo ukazać nauczanie Soboru Watykańskiego I na temat nieomylności papieskiej

Wśród propozycji, zawartych w dialogach teologicznych Kościoła katolickiego z innymi wyznania na szczególne podkreślenia zasługuje ważność „przeformułowania” lub udzielenia oficjalnego komentarza do nauczania Soboru Watykańskiego I nt. nieomylności papieża, będącej przeszkodą w stosunkach między naszymi Kościołami – powiedział arcybiskup Ian Ernest, dyrektor Ośrodka Anglikańskiego w Rzymie i osobisty przedstawiciel arcybiskupa Canterbury przy Stolicy Apostolskiej. 13 czerwca wygłosił on zdalnie komentarz do zaprezentowanego w tym dniu w Watykanie dokumentu Dykasterii Popierania Jedności Chrześcijan „Biskup Rzymu” nt. prymatu i synodalności w dialogach ekumenicznych i w odpowiedziach na encyklikę św. Jana Pawła II „Ut unum sint”.

Na wstępie swego przemówienia arcybiskup podziękował Dykasterii i jej prefektowi kard. Kurtowi Kochowi za ogłoszenie tego dokumentu, „który otwiera nowe perspektywy dla stosunkow ekumenicznych w odniesieniu do bardzo dyskutowanego zagadnienia związku między prymatem a synodalnością”. W tym kontekście przywołał wypowiedź Franciszka do przywódców anglikańskich w maju br. w Rzymie, w której mówił o roli biskupa Rzymu i przywołał stwierdzenie Grzegorza Wielkiego [590-604], iż papież jest „servus servorum Dei” (sługą sług Bożych). W tych właśnie słowach św. Jan Paweł II widział „najlepsze zabezpieczenie przed ryzykiem oddzielenia prymatu od posługi”. Słowa te są również źródłem nadziei, wskazując na przeważanie w nich ducha ekumenicznego – podkreślił mówca.

Jednocześnie zwrócił uwagę, że długość trwania i wielość dialogów ekumenicznych sprawiają, iż ogromnie ważna jest synteza tematyczna, która wydobyłaby główne idee, intuicje i doniosłość tego zagadnienia, a największym osiągnięciem jest ukazanie wkładu zarówno Kościołów wschodniochrześcijańskich, jak i większości zachodnich i wolnych. Jako osobisty przedstawiciel arcybiskupa Canterbury wyraził wielkie zadowolenie, że jednej z najbardziej zrozumiałych i szczegółowych odpowiedzi na zaproszenie Jana Pawła II z encykliki „Ut unum sint” do dyskusji na temat prymatu udzielili biskupi Kościoła Anglii w 1997 r. Konferencja w Lambeth [najwyższe zbiorowe gremium anglikańskie – KAI] i spotkania prymasów są także kanałami wypowiadania się świata anglikańskiego na tematy podejmowane w dialogach. „Pozwala to nam jako wspólnocie ogólnoświatowej rozumieć modlitewnie dialogi ekumeniczne i nowe perspektywy dotyczące bardzo ważnych spraw doktrynalnych” – stwierdził abp Ernest.

Z zadowoleniem wspomniał o rozszerzaniu się dialogu ze Wspólnotą Anglikańską w ramach Międzynarodowej Komisji ds. Dialogu Teologicznego Anglikańsko-Katolickiego (ARCIC). Przypomniał, że już w 1976 ogłosiła ona dokument „Władza w Kościele I”, który podkreślał potrzebę określenia wymiaru prymatu i synodalnego także na szczeblu powszechnym jako pragnienia samego Boga. A w 1981 ta sama Komisja wskazała na potrzebę prymatu na poziomie powszechnym, odwołując się do chrześcijańskiego nauczania o jedności w prawdzie i że wspólnota chrześcijańskiej potrzebuje widzialnego przejawu, który jest wolą Bożą a w wymiarze powszechnym obejmuje biskupa z prymatem powszechnym. To właśnie ARCIC jako pierwsza sformułowała te pragnienia – dodał przedstawiciel Wspólnoty Anglikańskiej.

Zauważył, że zagadnienia te podejmuje też najnowszy dokument Komisji „Krocząc razem drogą. Ucząc się bycia Kościołem lokalnym, regionalnym i powszechnym”. Zawiera on nowe elementy do rozważania nt. synodalności, stosując przy tym metodologię „ekumenizmu receptywnego”. W tym kontekście mówca wyraził zadowolenie z udziału w konferencjach „Słuchając Zachodu”, organizowanych przez Dykasterię ds. Popierania Jedności Chrześcijan we współpracy z Instytutem Oecumenicum Papieskiego Uniwersytetu św. Tomasza z Akwinu w ramach katolickiego procesu synodalnego.

Wśród propozycji zawartych w obecnym dokumencie watykańskim abp Ernest wskazał zwłaszcza na ważność „przeformułowania” lub opracowania oficjalnego komentarza do nauczania Soboru Watykańskiego I, będącego największą przeszkodą w kontaktach „z naszymi Kościołami, przede wszystkim z powodu trudności w zrozumieniu tego dzisiaj i łatwości na złą interpretację. Trzeba też przedstawić to nauczanie w świetle eklezjologii komunii, z wyjaśnieniem użytej tam terminologii – podkreślił mówca.

Wyraził również uznanie dla idei synodalności „ad extra” i w tym kontekście przypomniał inicjatywy Franciszka na rzecz Sudanu Południowego: rekolekcje dla jego przywódców, zorganizowane wraz z anglikańskim arcybiskupem Canterbury Justinem Welbym w Watykanie w 2019, ich wspólna ekumeniczną podróż pokojową (jeszcze z abp. Iainem Greenshieldsem) w 2023 i ekumeniczne czuwanie modlitewne na Placu św. Piotra w 2023 w przededniu XVI zgromadzenia zwyczajnego Synodu Biskupów. „Są to przykłady «kroczenia razem» czyli ekumenizmu synodalnego, do którego wzywa nas papież” – powiedział arcybiskup anglikański.

Gerald James Ian Ernest urodził się 30 sierpnia 1954 w Port Mathurin na wyspie Rodrigues, należącej do Mauritiusu. Ukończył studia w swym kraju, w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. 29 czerwca 1985 został ordynowany na duchownego anglikańskiego, a 24 czerwca 2001 przyjął sakrę jako 15. z kolei biskup Mauritiusu. Od 24 stycznia 2006 do 2017 był arcybiskupem anglikańskiej Prowincji Oceanu Indyjskiego. Od października 2019 jest osobistym przedstawicielem arcybiskupa Canterbury przy Stolicy Apostolskiej i dyrektorem Ośrodka Anglikańskiego w Rzymie.