Abp Kupny: dar naszego życia składany Bogu powinien być darem dla bliźniego

Siostry codziennie na adoracji doświadczają spojrzenia Chrystusa i właśnie to spojrzenie uzdalnia je do spojrzenia z miłością w twarz drugiego człowieka, do wzięcia odpowiedzialności za niego – mówił abp Józef Kupny przewodnicząc Mszy św. z okazji jubileuszu 300. rocznicy powstania klasztoru sióstr Benedyktynek od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu we Lwowie – skąd wspólnota przybyła do Wrocławia.

W homilii pasterz Kościoła wrocławskiego zwrócił m.in. uwagę na wartość i sens ślubów zakonnych, których istotą jest – jak zauważył – uczynienie z własnego życia ofiary dla Boga. – Całe wasze życie zakonne było i jest ofiarą żywą, świętą i – chcę to mocno podkreślić – Bogu przyjemną – mówił do sióstr abp Kupny dodając, że poprzez ofiarę ze swojego życia stają się one podobne do Chrystusa, który samego siebie złożył w ofierze Ojcu.

– Jezus Chrystus składając Ojcu dar z siebie stał się darem dla każdego człowieka i tak samo dar naszego życia składany Bogu powinien być, darem dla bliźniego – mówił metropolita wrocławski. – Taka jest logika daru. To ostatecznie bliźni zgłasza się po odbiór przyrzeczonego Bogu daru – dopowiedział.

W dalszej części homilii arcybiskup porównał składanie ofiary ze swojego życia z nieustannym zmaganiem się ze swoimi słabościami oraz z przeciwnościami losu. – W tym zmaganiu nie jesteśmy sami – podkreślił abp Kupny, tłumacząc, że wystarczy zaprosić Jezusa do swojego serca, do swojego życia, do centrum wszystkich swoich trudności i problemów, by się przekonać o Jego pomocy. – Uczynienie ze swego życia daru dla Boga, dla bliźnich, to jest program dla nas, to jest droga do świętości każdej siostry, każdego kapłana, każdego chrześcijanina – mówił hierarcha.

Na zakończenie abp Kupny podziękował siostrom za ich posługę i modlitwę, przypominając, że szczególnym charyzmatem benedyktynek sakramentek jest kult Najświętszego Sakramentu, zwłaszcza podczas codziennej adoracji w duchu wynagrodzenia za grzechy, niewdzięczności, obojętności i brak czci. Każdego dnia kolejno jedna z mniszek adoruje Pana Jezusa przez kilka godzin.

Początek Instytutu Sióstr związany jest z Francją. To w paryskim klasztorze 25 marca 1653 r. odbyło się pierwsze wystawienie Najświętszego Sakramentu. Tę datę przyjmuje się jako początek działalności sióstr benedyktynek sakramentek. Niedługo potem w 1687 r. powstał klasztor w Warszawie ufundowany przez królową Marysieńkę jako wotum dziękczynne za szczęśliwy powrót króla Jana III Sobieskiego z odsieczy wiedeńskiej. Na początku XVIII w. powstała we Lwowie fundacja klasztoru warszawskiego, której kontynuacją jest wrocławska wspólnota. Pierwsze wystawienie Najświętszego Sakramentu nastąpiło tam 30 marca 1717 roku, ale bulla erekcyjna nadeszła ze Stolicy Apostolskiej dwa lata później – w maju 1719 roku, z datą zatwierdzenia konwentu 16 marca 1719 roku.

W 1946 r. w wyniku zmiany granic sakramentki, jak i inne zgromadzenia zakonne, zostały zmuszone do opuszczenia Lwowa. Ostatnia Msza św. w ich kościele została odprawiona 2 czerwca 1946 r. 22 siostry i 2 postulantki wyjechały pociągiem do Gliwic, a stamtąd do Pławniowic. Część sióstr z braku miejsca dla całej wspólnoty, przeprowadziła się do Barda Śląskiego. Długie lata trwało poszukiwanie miejsca, gdzie siostry mogłyby utworzyć jeden konwent i wspólnie zamieszkać. W 1975 r. do Pawłowic przybyły siostry z Barda Śląskiego, a w listopadzie następnego roku przyjechało osiem sióstr z Pławniowic. Wspólnota liczyła wtedy 23 siostry.