Abp Wacław Depo już od 8 lat jest biskupem

„Święcenia biskupie widzę jako dar i tajemnicę” – mówił abp Wacław Depo metropolita częstochowski, który wieczorem 9 września przewodniczył Mszy św. dziękczynnej w archikatedrze Świętej Rodziny z racji 8. rocznicy święceń biskupich.

„Wszyscy jesteśmy świadomi obdarowania samym Bogiem, a cóż powiedzieć o łasce przekazywania Go innym”. – podkreślił metropolita częstochowski. Mszę św. z metropolitą częstochowskim koncelebrował biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Antoni Długosz oraz blisko 70 kapłanów na czele z ks. prał Teofilem Siudym prepozytem Kapituły Bazyliki Archikatedralnej. W uroczystościach wzięły udział osoby życia konsekrowanego, alumni Niższego Seminarium Duchownego i klerycy Wyższego Seminarium Duchownego.

W homilii bp Antoni Długosz nawiązał do zawołania biskupiego metropolity częstochowskiego „Ad Christum Redemptorem hominis” (Ku Chrystusowi Odkupicielowi człowieka) – W centrum życia i posługi abp. Wacława Depo jest krzyż i Maryja. Tajemnica jego życia jest zanurzona w zawierzeniu Maryi Pani z Jasnej Góry – mówił bp Długosz i dodał, że „w nauczaniu pasterskim metropolity częstochowskiego Jezus jest nie tylko wiernym Towarzyszem naszej drogi, ale On jest Drogą”.

Wskazując na wymiar personalistyczny nauczania pasterskiego abp. Depo biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej przypomniał, że nauczanie to „wskazuje na człowieka, który pielgrzymuje w głąb siebie, by odkryć głos sumienia oraz pielgrzymuje wzwyż, by odkryć obecność Boga”. – Nasz metropolita z odwagą wskazuje na tajemnicę człowieka, jego godność i prawa.- mówił bp Długosz.

„W swoim nauczaniu do kapłanów metropolita częstochowski podkreśla, że dla kapłana, dla którego Chrystus jest Drogą, to także każdy człowiek będzie drogą”. – kontynuował bp Długosz.

Na zakończenie bp Długosz przypomniał że dla abp Wacława „bardzo ważny jest skarb wiary” i dodał, że w życiu i posłudze metropolity częstochowskiego realizują się słowa papieża Benedykta XVI: „Nie pracujemy po to, aby bronić określonej pozycji władzy pasterskiej, jakiejś strategii sterowania ludźmi, ale po to, by ulice naszego miasta i świata były otwarte na Chrystusa”.

Przed końcowym błogosławieństwem w imieniu całego Kościoła częstochowskiego życzenia „prowadzenia wszystkich do Chrystusa w duchu zawierzenia Maryi” metropolicie częstochowskiemu złożył bp Antoni Długosz.
„Moja siła jest z Was” – zwrócił się do zebranych w archikatedrze częstochowskiej abp Wacław Depo i dodał za św. Janem Pawłem II „Kościele Jezusa Chrystusa, Kościele w Polsce dziękuję ci za to kim jestem, bo Bóg mi ciebie dał”.

Abp Wacław Depo urodził się 27 września 1953 r. w Szydłowcu koło Radomia w rodzinie robotniczej, związanej z tym miastem od XVIII wieku. Po ukończeniu liceum w rodzinnym mieście wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 3 czerwca 1978 r. z rąk sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego. Pierwszą placówką, w której pełnił posługę wikariusza, była parafia Stromiec koło Białobrzegów Radomskich.

Skierowany na studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w 1980 r. obronił pracę magisterską, a w 1984 r. doktorat z teologii dogmatycznej na temat: „Chrystus kerygmatyczny w nauce Martina Kählera”. Stopnie naukowe zdobywał pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Czesława S. Bartnika. Po obronie pracy doktorskiej pełnił posługę ojca duchownego księży diakonów w Radomiu, był duszpasterzem akademickim w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu w latach 1984-90. Od 1984 r. był wykładowcą teologii dogmatycznej, ekumenicznej i wstępu do teologii w Wyższym Seminarium Duchownym i Instytucie Teologicznym w Radomiu, dyrektorem ds. życia konsekrowanego zakonów żeńskich w diecezji radomskiej, a od 1992 r. – wykładowcą teologii dogmatycznej w Kolegium Teologicznym Diecezji Radomskiej.

Od 1990 r. był rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Sandomiersko-Radomskiej, a od 1992 r. pełnił funkcję pierwszego rektora Wyższego Seminarium Duchownego nowo powstałej diecezji radomskiej. W latach 1995-99 bp Wacław Depo był przewodniczącym Metropolitalnego Zespołu ds. II Synodu Plenarnego oraz członkiem Komisji Rektorów ds. Ratio studiorum. We wrześniu 1999 r. został wybrany na przewodniczącego Konferencji Księży Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych; funkcję tę powierzyli mu rektorzy także w 2002 i 2005 r. W latach 2000-2006 pracował jako adiunkt w Katedrze Personalizmu Chrześcijańskiego UKSW w Warszawie. W latach 2001-2006 był członkiem-konsultorem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duchowieństwa i Rady Naukowej KEP. Został kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Sandomierskiej, prałatem kustoszem Kapituły Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej. W maju 2004 r. otrzymał tytuł Prałata Honorowego Jego Świątobliwości Jana Pawła II. W 2006 r. został współprzewodniczącym Rady Programowej Radia Maryja ze strony Konferencji Episkopatu Polski.

5 sierpnia 2006 r. papież Benedykt XVI mianował ks. prałata Wacława Depo biskupem zamojsko-lubaczowskim. Ingres do katedry zamojskiej i święcenia biskupie odbyły się 9 września 2006 r. Konsekratorami byli: abp Józef Michalik, bp Jan Śrutwa, bp Zygmunt Zimowski. 19 października 2006 r. 337. Zebranie Plenarne Konferencji Episkopatu Polski powołało bp. Wacława Depo na przewodniczącego Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni. Ponadto jest członkiem Komisji Duchowieństwa i Sekcji Nauk Teologicznych Komisji Nauki Wiary KEP na pięcioletnią kadencję, a także powierzono mu funkcję delegata KEP przy Krajowej Radzie Katolików Świeckich. Od 2007 r. wykłada w Katedrze Personalizmu Chrześcijańskiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie. 29 grudnia 2011 r. dotychczasowy biskup zamojsko-lubaczowski Wacław Depo został mianowany przez papieża Benedykta XVI arcybiskupem częstochowskim. Ingres do archikatedry Świętej Rodziny w Częstochowie odbył się 2 lutego 2012 r. Następnie 21 czerwca 2012 r. abp Depo został wybrany przewodniczącym Rady Konferencji Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu.

Jest autorem licznych publikacji naukowych i pastoralnych, takich jak: „Ewangelia pielgrzymująca” (2008), „Dotknąć Chrystusa” (2008), „Na ścieżkach Prawdy” (2008), „Raduj się twoją wiarą…” (2009), „Misja i odpowiedzialność” (2010), „Chrystus kerygmatyczny w nauce Martina Kählera (1835 –1912)” (2010), „Istnienie ukierunkowane na Chrystusa” (2011) „Blask wiary w Chrystusie” (2012), „Papieski wiatr” (2014) oraz artykułów, w tym dotyczących mariologii, takich jak: „Apel Jasnogórski modlitwą zawierzenia”, „Maryja – Świadek Chrystusa i Matka naszego narodu”, „Maryja Królowa Polski we współczesnym etosie narodu”, „Jasna Góra przestrzenią «wyobraźni miłosierdzia»”.