Akt Przyjęcia Jezusa

Akcentem wieńczącym Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia w Polsce będzie Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana, co nastąpi w Łagiewnikach 19 listopada, a następnie we wszystkich świątyniach w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.

W ten sposób potwierdzimy, że uznajemy panowanie Jezusa i zawierzamy Jego Miłosierdziu nasze życie osobiste, rodzinne, społeczne i narodowe. Słowem, poddajemy Jego zbawczej mocy wszystko, co Polskę stanowi. Oznacza to, że Boga nie chcemy pozostawiać gdzieś na marginesie, lecz pragniemy, aby całe nasze życie, także życie publiczne i społeczne, było przeniknięte wartościami płynącymi z Ewangelii. Wierzymy przecież, że Bóg jest Panem historii, i w jej kształtowaniu chcemy z nim współdziałać.

Akt ten – przyjęty z wiarą – jest niezbędny w polskim kontekście. Słabością naszego katolicyzmu jest częsty rozdźwięk pomiędzy tym, co deklarujemy, a tym, co jest realizowane. Widać to szczególnie w życiu publicznym, polityki nie wyłączając. W Polsce dziś podziały polityczne są tak głębokie, że okazują się destrukcyjne nawet dla życia rodzinnego, a wchodzą też głęboko do wspólnoty Kościoła.

Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana wieńczy obchody 1050-lecia Chrztu Polski. Nawiązuje do przyrzeczeń, jakie składane były podczas milenijnych Ślubów Narodu. Dziś przyjęcie Chrystusa za Króla i Pana ma się przyczynić do odnowy naszej wiary i uzdolnić do świadectwa w otaczającym świecie. Jego najlepszym streszczeniem jest znane hasło: „Omnia instaurare in Christo” – Wszystko odnowić w Chrystusie!

Akt ten wyrasta z kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa, a także z objawień Rozalii Celakówny, jakie miały miejsce w Krakowie przed wojną. Nie ma nic wspólnego z intronizacją rozumianą jako wyniesienie Jezusa na Króla Polski. Jego królowanie trwa od wieków i jest jednym z elementów wiary chrześcijańskiej. Teraz chodzi o to, abyśmy uznali tę prawdę za siłę motoryczną naszego życia.

Marcin Przeciszewski