8 października w katalońskim mieście Urgell prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato wyniósł na ołtarze – w imieniu Benedykta XVI – hiszpańską zakonnicę Annę Marię Janer Anglarill.

Ana María Janer to „kobieta pokorna, silna, bogata w miłosierdzie wobec wszystkich, a szczególnie wobec potrzebujących i chorych”. Kościół widzi w nowej błogosławionej żywy kompas, który jest skierowany na Boga i na bliźniego, powiedział w homilii kard. Angelo Amato.

Podkreślił szczególnie wielką pokorę Anny Marii Janer oraz jej całkowite poświęcenie na rzecz potrzebujących. Instytut Sióstr Świętej Rodziny ma w niej przykład, aby „iść z odwagą i kreatywnością naprzeciwko nowym formom ubóstwa, obecnym dzisiaj w naszej drogiej Europie, w rozbitych rodzinach, w rosnącej imigracji, w braku trascendentalnego sensu życia, w bezpłodnym pesymizmie, który zabiera młodym entuzjazm co do przyszłości”.

Uroczystości beatyfikacyjne odbyły się w specjalnie przygotowanym namiocie, który pomieścił kilka tysięcy pielgrzymów, nie tylko z Europy, ale i Ameryki Łacińskiej. Mszę koncelebrowali wszyscy biskupi katalońscy oraz liczni kapłani. Dzisiejsza beatyfikacja to trzecia, która miała miejsce w Katalonii w ub.r. zostali tam wyniesieni do chwały ołtarzy ks. Josep Samsó w Mataró oraz o. Josep Tous i Soler OFM Cap w Barcelonie.

Żyła ona w XIX wieku, założyła Instytut Sióstr od Świętej Rodziny z Urgell. Głównym motywem jej działania była chęć służenia Bogu w najbiedniejszych i najmłodszych, a – jak wspominali później ci, którzy ją znali – szczególną czcią otaczała Krzyż Chrystusa.

Oto krótki życiorys nowej błogosławionej.

Anna Maria (Ana María) Janer Anglarill urodziła się 18 grudnia 1800 w wiosce Cervera na terenie diecezji Solsona koło Lleidy w Katalonii jako trzecia z czwórki dzieci w ubogiej, głęboko pobożnej rodzinie chrześcijańskiej. Od najmłodszych lat stykała się z biedą i nędzą ludzką, wywołaną m.in. toczącą się wówczas na tych ziemiach wojną z wojskami francuskimi. W wieku niespełna 19 lat rozpoczęła posługę jako siostra miłosierdzia w szpitalu w pobliskim Castelltort de Cervera. Opiekowała się chorymi i biednymi, była mistrzynią nowicjatu i przełożoną sióstr oraz uczyła dzieci katechizmu w Kolegium Królewskim w miasteczku. W ciągu 17 spędzonych tam lat narodziło się w niej powołanie zakonne, które zaprowadziło ją później do utworzenia nowego zgromadzenia.

W 1833 wybuchła w Hiszpanii I wojna „karlistowska” (trwała do 1840) i szpital w Castelltort stał się placówką wojskową. W nowych warunkach, gdy liczba rannych i potrzebujących opieki gwałtownie wzrosła, przyszła błogosławiona umiała zorganizować właściwą pomoc oraz przynieść ulgę i pociechę chorym i umierającym. Nazywano ją matką, gdyż troszczyła się o swych podopiecznych, jakby byli jej dziećmi. W 3 lata później nowy, liberalny rząd zdelegalizował zgromadzenia zakonne i siostry musiały opuścić szpital. Anna Maria wyjechała do Solsony, oddając się do dyspozycji miejscowego biskupa. Na prośbę przebywającego wówczas w mieście króla Karola Burbona koordynowała działalność szpitali w 4 miastach zajętych przez „karlistów”.

Po zakończeniu działań wojennych musiała wyjechać wraz z siostrami do Tuluzy, ale w 1844 wróciła do szpitala w Cerverze. W 5 lat później została kierowniczką tamtejszego Domu Miłosierdzia, gdzie zajmowała się dziewczętami – sierotami i niepełnosprawnymi, a także starszymi kobietami. Uczyła również religii dzieci.

W 1858 biskup diecezji Urgell – Josep Caixal Estradé poprosił ją o prowadzenie szpitala dla biednych chorych w tym mieście. Anna Maria podjęła się tego zadania i 29 czerwca 1859 z dwiema postulantkami powołała do życia Instytut Sióstr od Świętej Rodziny. W sierpniu tegoż roku przedstawiła biskupowi regułę swego zgromadzenia i w rok później zostało ono zatwierdzone na szczeblu diecezjalnym. Siostry opiekowały się chorymi i potrzebującymi, zwłaszcza dziewczętami z ubogich rodzin, a także ich rozwojem duchowym i religijnym. Założycielka wiele czasu spędzała na modlitwie, szczególną czcią otaczając Świętą Rodzinę i Krzyż – znak męki Chrystusowej.

Od samego początku Instytut rozwijał się bardzo żywiołowo, powstawały nowe domy i szkoły, prowadzone przez siostry, w czym wielką zasługę miała sama założycielka. Ale były też trudne chwile, zwłaszcza w latach 1868-75, gdy cały kraj przeżywał kolejne wstrząsy, w tym trzecią wojnę „karlistowską” (1872-76). Zamykano wówczas liczne domy zakonne, a siostry musiały szukać nowych miejsc dla swej posługi.

Annę Marię też usunięto ze szpitala w Urgell, ale miejscowy biskup zdołał zatrzymać siostry u siebie. W 1874 mianował kierownikiem duchownym kilku wspólnot zakonnych w mieście św. ks. Józefa Manyaneta (1833-1901), który kierował ich życiem duchowym do 1880. To on w znacznym stopniu wypracował duchowość Instytutu założonego przez m. Annę Marię. W 1879 nowy biskup Urgell – Salvador Casanyas Pagés w porozumieniu z nuncjuszem apostolskim abp. Angelo Bianchim zreorganizował Instytut.

W marcu 1880 odbyła się jego pierwsza kapituła generalna, która wybrała 79-letnią wówczas założycielkę na przełożoną generalną na 3 lata. Ostatnie lata życia coraz słabsza już matka Anna Maria spędziła w domu swego zgromadzenia w Talarn (diecezja Urgell). Tam też zmarła w opinii świętości 11 stycznia 1885.

Proces beatyfikacyjny w diecezji Urgell trwał w latach 1951-57, po czym sprawę przekazano do Watykanu. W 1986 uznano cud za wstawiennictwem sługi Bożej, 3 lipca 2009 Benedykt XVI upoważnił Kongregację do wydania dekretu o heroiczności jej cnót, a 6 lutego br. Stolica Apostolska wyznaczyła datę beatyfikacji na 8 października.

Wszystko wskazuje na to, że będzie to wielkie wydarzenie, i to nie tylko dla założonego przez nową błogosławioną Instytutu i dla diecezji Urgell, ale także dla Andory. Historycznie bowiem formalnie współzwierzchnikami (współksiążętami) tego maleńkiego państewka w Pirenejach są prezydent (dawniej król) Francji i biskup Urgell. Anna Maria Janer Anglarill będzie pierwszą błogosławioną z tego terenu, toteż wśród spodziewanych ok. 4 tys. uczestników tego obrzędu będzie wielu pielgrzymów z Andory. Mają też przybyć delegacje z 11 krajów Europy, Ameryki Łacińskiej i Afryki, gdzie działają obecnie siostry od Świętej Rodziny z Urgell.

W sobotę 18 września podczas polowej Mszy św. na Stadionie Olimpijskim w Sewilli prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych abp Angelo Amato dokona beatyfikacji związanej z tym miastem siostry Marii Najczystszej od Krzyża (Salvat Romero). Ta żyjąca w latach 1926-98 zakonnica zasłynęła jako „matka chorych i starców”.

Urodziła się jako María Isabel Salvat Romero 20 lutego 1926 w Madrycie w zamożnej i szanowanej, a przy tym bardzo pobożnej rodzinie. Między innymi jej młodszy brat w 1956 został księdzem. Ona sama w wieku 18 lat 8 grudnia 1944 wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Towarzystwa Krzyża, wspólnoty zakonnej założonej w 1875 przez jej rodaczkę bł. Anielę od Krzyża (1846-1932).

Wcześniej jednak, w latach 1932-42 uczęszczała do szkoły podstawowej, a następnie do kolegium – obie placówki prowadziło zgromadzenie „Matki Irlandzkie”. Wtedy też, jeszcze jako dziecko, odczuła na własnej skórze uciążliwości wywołane przez wojnę domową w Hiszpanii (1936-39), gdyż z jej powodu zgromadzenie musiało, wraz z uczennicami, schronić się na kilka lat do Portugalii.

W 1939 r. 13-letnia wówczas dziewczyna wróciła do Madrytu, gdzie w 1944 zdała maturę i 8 grudnia tegoż roku rozpoczęła nowicjat we wspomnianym Towarzystwie Krzyża. 9 czerwca następnego roku przywdziała habit, przyjmując imię zakonne Maria de la Purísima de la Cruz (Maria od Najczystszej od Krzyża). Wyróżniała się głęboką wiarą i pobożnością, a przy tym będąc osobą wykształconą (m.in. znała trzy języki obce, co w ówczesnej Hiszpanii było rzadkością, zwłaszcza wśród kobiet), dość szybko zaczęła pełnić ważne stanowiska w zgromadzeniu.

W 1950 kierowała kolegium w Valladolid, w 3 lata później powierzono jej podobny urząd w Sewilli, a od 1965 pełniła różne stanowiska we władzach swej wspólnoty zakonnej. Była m.in. przełożoną prowincjalną i radczynią generalną, po czym 11 lutego 1977 na 13. kapitule generalnej wybrano ją na przełożoną generalną. Funkcję tę pełniła przez 4 kolejne kadencje aż do śmierci. Kierowała zgromadzeniem z niezmordowaną energią i gorliwością. Za jej kadencji wspólnota bardzo się rozrosła, powstały nowe domy w różnych częściach Hiszpanii.

Przez cały ten czas, niezależnie od obowiązków administracyjnych, nie zaniedbywała swych zadań, wynikających z powołania zakonnego – troski i opieki nad chorymi, osobami w starszym wieku, opuszczonymi i ubogimi. Gdziekolwiek mieszkała i działała, poświęcała wiele uwagi tym grupom osób potrzebujących. Sama żyła bardzo skromnie, mając niewielkie potrzeby. Sama myła i karmiła swych podopiecznych, prała im ubranie i wykonywała inne, ciężkie i mało przyjemne prace.

Zmarła w opinii świętości w domu macierzystym zgromadzenia w Sewilli 31 października 1998 podczas rekolekcji.

Jej proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym trwał w latach 2004-05, po czym sprawę przekazano do Rzymu. W grudniu 2008 komisja lekarska Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznała cud, dokonany za wstawiennictwem Sługi Bożej, a 27 marca br. Benedykt XVI potwierdził to i postanowił, że beatyfikacja hiszpańskiej zakonnicy odbędzie się 18 września w Sewilli.