Beatyfikacja ks. Andrickiego

Z udziałem tysięcy osób 13 czerwca odbyła się w Dreźnie uroczystość beatyfikacji Alojzego Andrickiego, łużyckiego księdza i przeciwnika reżimu hitlerowskiego.

Biskup drezdeńsko-miśnieński Joachim Reinelt przypomniał, że ks. Andricki jest drugą osobą w tysiącletniej historii wiary na terenach obecnej Saksonii, wyniesioną do chwały ołtarzy. Pierwszym błogosławionym został ogłoszony przed 500 laty patron diecezji, bp. Benno.

W Mszy św. beatyfikacyjnej, której przewodniczył prefekt watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Amato, a koncelebransami byli nuncjusz apostolski w Niemczech abp Jean-Claude Perisset i biskup drezdeńsko-miśnieński Joachim Reinelt, udział wzięli m.in. kard. Miloslav Vlk z Pragi oraz bp Stefan Cichy z Legnicy.

„W całej historii naszego Kościoła męczennicy byli sygnałem dla nowego początku” – powiedział w kazaniu bp Reinelt. Podkreślił, że bł. Alojzy Andricki z entuzjazmem pragnął być siewcą Słowa Bożego na całym świecie i w odnowionym Kościele. Ale w hitlerowskim więzieniu policyjnym w Dreźnie bardzo szybko zrozumiał, że Jezus Chrystus pragnął go uczynić nie siewcą, lecz nasieniem”. Biskup drezdeński przypomniał, że Kościół męczenników zawsze przynosi owoce, gdyż świadkowie wiary umierają nie dla idei, lecz dla Chrystusa, który „jako pierwszy stracił życie, aby wielu życie otrzymało”.

Obecny na uroczystości premier rządu Saksonii Stanisław Tillich, który podobnie jak ks. Andricki jest Łużyczaninem i katolikiem podkreślił, że beatyfikacja ks. Andrickiego jest wielkim wyróżnieniem dla społeczności łużyckiej. Pomoże obalić stereotyp Łużyczan jako „pomalowanej jak pisanki, śpiewającej i tańczącej mniejszości” i ukaże bardziej realne cechy tej grupy etnicznej. Łużyczanie cieszą się, że poprzez beatyfikację niejeden Niemiec po raz pierwszy usłyszy o istnieniu starej, liczącej 1600 lat mniejszości słowiańskiej w niemieckim środowisku.

Wyjątkową postacią na uroczystościach beatyfikacyjnych był ks. prałat Hermann Scheipers. 97-letni kapłan diecezji drezdeńskiej był również więźniem Dachau, gdzie spotkał się z ks. Andrickim.

O bł. ks. Andrickim mówił też do pielgrzymów niemieckich podczas wczorajszej modlitwy „Anioł Pański” papież Benedykt XVI. Łużyckiego kapłana, zamordowanego w wieku 28 lat, Ojciec Święty nazwał „bohaterskim świadkiem wiary”. Papież zwrócił uwagę, że ks. Andricki był człowiekiem, w którym „mocno świeciło światło Ducha Świętego”.

Alojs Andricki urodził się 2 lipca 1914 r. w Radworze (niem. Radibor) na Górnych Łużycach. Święcenia kapłańskie przyjął 30 lipca 1939 r. w Budziszynie, po czym pracował duszpastersko w tzw. kościele dworskim w Dreźnie. Wkrótce zaczęło go prześladować Gestapo zarówno dlatego, że był księdzem katolickim i Łużyczaninem, jak i za jego otwarte wystąpienia przeciw narodowym socjalistom i ich ideologii.

W styczniu 1941 r. skazano go na sześć miesięcy więzienia, ale po odsiedzeniu wyroku nie odzyskał wolności, lecz wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Dachau. Według relacji współwięźniów był tam szczególnie źle traktowany m.in. za to, że pomagał starszym i słabszym więźniom. Gdy zachorował na tyfus, 3 lutego 1943 r. wstrzyknięto mu śmiertelny zastrzyk trucizny.

Jako „męczennik narodu łużyckiego” ks. Andricki od dawna był czczony szczególnie przez swych rodaków, mieszkających głównie w Saksonii i Brandenburgii. 2 lipca 1998 r. bp Reinelt oficjalnie otworzył w Dreźnie proces beatyfikacyjny. 6 maja 2003 r. watykański postulator sprawy dr Andrea Ambrosi przedstawił w katedrze drezdeńskiej bp. Reineltowi „positio super martyrium”, czyli dokument dowodzący męczeństwa sługi Bożego. 10 grudnia 2010 r. Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu męczeństwa.

W ramach przygotowań do beatyfikacji, kilka dni po kolejnej rocznicy śmierci sługi Bożego przypadającej 5 lutego, wierni w procesji przenieśli ze starego cmentarza katolickiego w Dreźnie do katedry Matki Bożej urny z prochami ks. Andrickiego oraz dwóch innych kapłanów, którzy także zginęli w obozach: Aloisa Scholzego (1893-1942) i Bernharda Wenscha (1908-1942). Dziś już nie można ustalić, w której z trzech urn znajdują się prochy ks. Andrickiego. Wszystkie spoczęły więc we wspólnym sarkofagu w drezdeńskiej katedrze.

Na drzwiach kościoła Matki Bożej Różańcowej w Radworze, rodzinnej miejscowości ks. Andrickiego, już od kilku tygodni wisiały plakaty zapowiadające „zbožnoprajenje”, jak w języku górnołużyckim nazywa się beatyfikacja. Do dziś jeszcze w liczącej 700 mieszkańców miejscowości żyją osoby, które pamiętają nowego błogosławionego. Jednym z nich jest 95-letni dziś Joachim Nawka. W rozmowie z agencją KNA powiedział, że w szkole byli przyjaciółmi, siedzieli w jednej ławce, razem grali w piłkę i mieszkali w tym samym domu, który teraz stoi przy ulicy Droha Alojsa Andrickeho.

Od 2005 r. ks. Alojs Andricki jest patronem szkoły podstawowej w Rząsinach w diecezji legnickiej. 2 lipca 1995 r., w 81. rocznicę jego urodzin, w Budziszynie powstała drużyna skautów łużyckich nosząca jego imię.

Łużyczanie są niewielką grupą narodową, potomkami Słowian Połabskich. Obok Duńczyków, Fryzów oraz Sinti i Romów należą do oficjalnie uznanych w Niemczech czterech mniejszości ze specjalnymi prawami. Zamieszkują Górne i Dolne Łużyce w Saksonii i Brandenburgii. Za Łużyczan (czy też Serbów łużyckich, jak siebie sami nazywają) uważa się ok. 60 tys. osób. Około dwie trzecie z nich to protestanci, jedna trzecia – katolicy. Według oficjalnych obliczeń językami łużyckimi posługuje się ok. 30 tysięcy osób. Język górnołużycki jest zbliżony do czeskiego, natomiast dolnołużycki – do polskiego. Folklor łużycki reprezentują m.in. konne procesje w okresie Wielkanocy oraz pięknie zdobione pisanki.