Będzie beatyfikacja ks. Kłopotowskiego

Ks. Ignacy Kłopotowski będzie trzecim Polakiem, który 19 czerwca w Warszawie zostanie ogłoszony błogosławionym – poinformowały KAI siostry loretanki.

Przedstawicielki zgromadzenia otrzymały od nuncjusza apostolskiego w Polsce abp. Józefa Kowalczyka dekret Stolicy Apostolskiej dotyczący beatyfikacji ich założyciela oraz dokumenty potwierdzające termin beatyfikacji.
Podczas uroczystej liturgii kończącej III Ogólnopolski Kongres Eucharystyczny, która odbędzie się19 czerwca na warszawskim placu Piłsudskiego, zostaną również wyniesieni na ołtarze: założyciel michalitów – ks. Bronisław Markiewicz oraz pierwszy polski męczennik komunizmu – ks. Władysław Findysz.
Mszy będzie przewodniczył reprezentant Benedykta XVI, Prymas Polski kard. Józef Glemp, który w imieniu Papieża ogłosi trzech polskich kapłanów błogosławionymi. Homilię wygłosi przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik.
Spośród wielu łask otrzymanych od Boga za pośrednictwem ks. Ignacego Kłopotowskiego do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie zostało złożone udokumentowane *świadectwo uzdrowienia ks. Antoniego Łatko z Szerokiej*.
61-letni kapłan został napadnięty i zmasakrowany przez nieznanych sprawców na plebanii w nocy z 20 na 21 czerwca 1991 r. Pierwszy odnalazł księdza proboszcza wikariusz, ks. Krzysztof Winkler, który o 5 rano przyszedł prosić go o błogosławieństwo na wyjazd z pielgrzymami. Ujrzał księdza nieprzytomnego, broczącego krwią, z licznymi ranami głowy i innymi obrażeniami ciała. Przed godz. 6.00 karetka pogotowia zabrała duchownego do szpitala w Jastrzębiu Zdroju. Nadal nieprzytomny, ok. 12.00 znalazł się na sali operacyjnej. Lekarze usiłowali ratować mu życie, operując czaszkę po 13 zadanych ciosach.
Jednocześnie z pomocą medyczną parafianie i przyjaciele prosili Boga o zachowanie życia i powrót do zdrowia ks. Łatko. Modlili się za wstawiennictwem sługi Bożego ks. Ignacego Kłopotowskiego, którego czcicielem był ks. Antoni. Szerzył on jego kult wśród parafian.
Ks. Antoni Łatko w krótkim czasie powrócił do zdrowia i 19 lipca 1991 r. opuścił szpital, podejmując obowiązki kapłańskie. Jest on niezmiennie przekonany, że Bóg uczynił w jego życiu cud za pośrednictwem ks. Ignacego Kłopotowskiego.
W pierwszych dniach po wyjściu ze szpitala udał się do Loretto na jego grób, aby podziękować mu za dar życia, a siostrom loretankom za modlitwę.
Kilka lat później rozpoczęto proces badający to niezwykłe uzdrowienie. Jego otwarcia dokonał abp Damian Zimoń 21 grudnia 1995 r. w Katowicach. Zebrano obszerny materiał medyczny, udostępniony przez szpital w Jastrzębiu Zdroju, przesłuchano 18 świadków, w tym: lekarzy, kapłanów, parafian, siostry loretanki oraz samego uzdrowionego.
W 1996 r. ks. Antoniego Łatko poddano ponownym badaniom i ocenie lekarskiej, stwierdzającej aktualny stan jego zdrowia. Ostatnia sesja zamykająca proces na szczeblu diecezjalnym odbyła się również w Katowicach 20 marca 1997 r.
Zebraną dokumentację przedstawiono Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Dekretem z 9 kwietnia 1999 r. kongregacja potwierdziła ważność przeprowadzonego procesu na szczeblu diecezjalnym. W oparciu o zebrany materiał opracowano pozycję o domniemanym cudzie.
Przekazana do zaopiniowania przez kolejnych dwóch watykańskich lekarzy, tzw. periti ex officio (biegłych z urzędu), uzyskała ich pozytywną opinię. Opisywany przypadek polecili oni poddać dalszej analizie przez trzy kolejne komisje: lekarską, teologiczną i kardynalską.
Sympozjum Komisji Lekarskiej 25 listopada 2004 r. wydało pozytywną ocenę cudu. Również siedmiu teologów 7 lutego 2005 r. potwierdziło tę opinię. Ostatnie orzeczenie kardynałów dotyczące cudownej interwencji Boga za wstawiennictwem sługi Bożego ks. Ignacego Kłopotowskiego wydano 3 maja 2005 r.
*Ks. Ignacy Kłopotowski* – opiekun ubogich, redaktor i wydawca prasy katolickiej, założyciel Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Loretańskiej – urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce koło Drohiczyna na Podlasiu. Rodzice wraz z głęboką wiarą w Boga wszczepili mu wielką miłość do Ojczyzny. Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Siedlcach, później w seminarium duchownym w Lublinie i w Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej.
Odczytując znaki czasu i będąc wrażliwym na potrzeby innych, nie pozostawał obojętnym na ogrom nędzy moralnej i materialnej, z którymi zetknął się w pracy duszpasterskiej. Stworzył Lubelski Dom Zarobkowy, w którym bezdomni pracowali w wielu warsztatach, zarabiając na utrzymanie i mieszkanie.
Założył Przytułek św. Antoniego dla moralnie upadłych kobiet, domy opieki dla starców oraz sierocińce dla chłopców i dziewcząt. Z pomocą bogatych ziemian stworzył sieć ochronek i szkół rzemieślniczych w podlubelskich wsiach. Z jego inicjatywy i funduszy powstały domy noclegowe, przytułki dla starców i kobiet, ochronki dla dzieci i młodzieży w Warszawie.
Pisał, wydawał i rozpowszechniał tanie broszurki religijno-patriotyczne. Łączny ich nakład wyniósł ponad 8 milionów egzemplarzy. Redagował i wydawał dziennik „Polak-Katolik”, tygodnik „Posiew” i „Anioł Stróż”, miesięczniki: „Kółko Różańcowe” i „Dobra Służąca”. Zakładał też księgarnie.
Jako kapłan odznaczał się wielką gorliwością, umiłowaniem Boga i bliźniego, wiernością modlitwie, szczególną czcią Najświętszej Eucharystii i gorącym nabożeństwem do Matki Najświętszej.
31 lipca 1920 r. założył Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Loretańskiej, któremu powierzył misję apostolstwa słowa drukowanego.
Zmarł 7 września 1931 r. Został pochowany na Powązkach. Zgodnie z wolą ks. Kłopotowskiego jego ciało złożono na cmentarzu w Loretto 26 września 1932 r.