Betlejem: ingres patriarchy F. Twala

W świątecznej atmosferze odbył się w Betlejem ingres nowego łacińskiego patriarchy Jerozolimy abp. Fouada Twala. 25 czerwca późnym popołudniem uroczyście przyjęli go franciszkanie, kustosze Groty Narodzenia i miejscowa wspólnota chrześcijańska. Obrzęd ingresu łączy długą tradycję z dzisiejszą rzeczywistością.

Około 40 samochodów z palestyńskimi tablicami rejestracyjnymi otrzymało specjalne pozwolenia na wyjazd poza izraelski mur dzielący Betlejem od Jerozolimy. Kolumna pojazdów wjechała na teren Autonomii Palestyńskiej historyczną drogą prowadzącą obok grobu Racheli. Przejazd ten, zwykle zamknięty pancernymi bramami, jest udostępniany tylko na niecodzienne okazje. Na obrzeżach miasta nowego patriarchę powitał dowódca izraelskich sił wojskowych, jak również delegacje parafii oraz władz miejskich Betlejem, Beit Dżala i Beit Sahur.

Przez ulice miasta narodzin Jezusa patriarsze towarzyszyła eskorta policji palestyńskiej i skauci. Na głównym placu hierarchę powitali burmistrz Betlejem, przedstawiciele władz Autonomii oraz tłum wiernych, kapłanów i sióstr zakonnych. Przed drzwiami Bazyliki Narodzenia honory gospodarza pełnił o. Pierbattista Pizzaballa, kustosz Ziemi Świętej.

Przy śpiewie „Te Deum” patriarcha Twal został wprowadzony do franciszkańskiego kościoła św. Katarzyny, gdzie przyjęto go gorącymi oklaskami. W imieniu wspólnoty łacińskiej Betlejem słowa powitania skierowali doń ojciec kustosz i proboszcz tamtejszej parafii.
Na zakończenie swojego przemówienia patriarcha Fouad powiedział: „Modlę się o to, abyśmy wszyscy byli zjednoczeni w realizowaniu naszej misji wprowadzania pokoju, sprawiedliwości i miłości na ziemi, gdzie objawił się Bóg pokoju i miłości”.

Po uroczystym błogosławieństwie, którym zakończyła się oficjalny obrzęd ingresu, nowy patriarcha i towarzyszący mu biskupi zeszli do Groty Narodzenia na chwilę prywatnej modlitwy. Podczas przyjęcia zorganizowanego we franciszkańskim domu pielgrzyma – Casa Nova, przylegającym do Bazyliki Narodzenia, panowała radosna atmosfera. Abp Twal, mimo upału i zmęczenia, z uśmiechem przyjmował gratulacje i życzenia od licznych osobistości politycznych i religijnych oraz palestyńskich chrześcijan z Betlejem i okolic.

Nowy zwierzchnik katolików łacińskich w Ziemi Świętej i na Cyprze urodził się 23 października 1940 w miejscowości Madaba w Jordanii. W wieku 19 lat wstąpił do wyższego seminarium patriarszego w Beit-Dżala i po jego zakończeniu przyjął 29 czerwca 1966 święcenia kapłańskie. Był proboszczem kolejno w palestyńskich miastach Ramallah, Irbed i Mahatta. W latach 1972-74 studiował prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, a w latach 1975-77 kształcił się w Papieskiej Akademii Kościelnej, kształcącej dyplomatów watykańskich. Po jej ukończeniu do 1992 pracował w dyplomacji Stolicy Apostolskiej – w nuncjaturach w Hondurasie, Niemczech i Peru oraz w Radzie do Spraw Publicznych Sekretariatu Stanu.

30 maja 1992 Jan Paweł II mianował go biskupem prałatem Tunisu (sakrę przyjął 22 lipca tegoż roku z rąk swego poprzednika w Jerozolimie abp. Michela Sabbaha). 31 maja 1995 papież wyniósł go do godności arcybiskupa. W tym charakterze uczestniczył m.in. w maju 1997 w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym we Wrocławiu. W latach 2004-05 był przewodniczącym Regionalnej Konferencji Biskupiej Afryki Północnej (CERNA). 8 września 2005 Benedykt XVI mianował go koadiutorem Patriarchatu Łacińskiego Jerozolimy.

Patriarchat ten powstał po odbiciu Jerozolimy z rąk muzułmanów przez uczestników I wyprawy krzyżowej w 1099, choć w rzeczywistości to tam narodziło się chrześcijaństwo i tam urzędowali apostołowie – pierwsi biskupi Kościoła. Patriarchowie urzędowali tam do 1187, gdy miasto ponownie podbili wyznawcy islamu pod wodzą Saladyna. Patriarchat istniał formalnie nadal, tyle że stojący na jego czele hierarchowie urzędowali w Acre, a gdy również to miasto padło pod naporem muzułmanów w 1291, patriarchowie łacińscy przenieśli się na Cypr, a stamtąd w 1374 – do Rzymu. Oznaczało to faktyczny kres tego urzędu.

Odrodzenie Patriarchatu Łacińskiego stało się możliwe w połowie XIX w., po zajęciu Bliskiego Wschodu i Ziemi Świętej przez państwa zachodnie. 23 lipca 1847 Pius IX wydał list apostolski „Nulla Celebrior”, przywracający ten urząd. Pierwszym patriarchą został abp Giuseppe Valerga (1813-72). Po nim urząd ten piastowało jeszcze siedmiu hierarchów, z których sześciu było Włochami i dopiero 11 grudnia 1987 Jan Paweł II mianował na to stanowisko pierwszego Palestyńczyka, wspomnianego abp. Michela Sabbaha (ur. 19 marca 1933 w Nazarecie) i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia następnego roku w Watykanie.

Obecnie Patriarchat Łaciński obejmuje swym zasięgiem Izrael, Autonomię Palestyńską, Jordanię i Cypr. Na obszarze tym mieszka ok. 80 tys. katolików, skupionych w 65 parafiach, w których pracuje niespełna 90 księży diecezjalnych i 160 zakonnych oraz ponad 1,1 tys. sióstr zakonnych.