Biogramy kardynałów-nominatów

Kościół będzie miał 22 nowych kardynałów – zapowiedział dziś podczas modlitwy Anioł Pański w Watykanie papież Benedykt XVI ogłaszając nazwiska nowych purpuratów.

W grupie tej jest 10 zwierzchników z Kurii Rzymskiej oraz 9 biskupów kierujących ważnymi diecezjami w świecie. Ponadto Ojciec Święty mianował 4 nowych purpuratów, którzy przekroczyli już 80. rok życia i nie będą należeli do grona elektorów podczas ewentualnego konklawe. Konsystorz podczas którego nowo kreowani purpuraci otrzymają insygnia kardynalskie papież zwołał na 18 lutego br. Będzie to czwarty konsystorz obecnego pontyfikatu.

Obecnie Kolegium Kardynalskie liczy 214 kardynałów, z których 124 nie ukończyło jeszcze 80 lat i może uczestniczyć w konklawe.

Poniżej podajemy krótkie biogramy nowo mianowanych kardynałów.

Pracownicy Kurii Rzymskiej:

Abp Fernando Filoni (Włochy) , prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Urodził się 15 kwietnia 1946 r. w Manduria, w regionie Apulii. Święcenia kapłańskie przyjął 3 lipca 1970. Uzyskał doktorat z filozofii i prawa kanonicznego. 3 kwietnia 1981 roku rozpoczął pracę w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. 17 stycznia 2001 Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim w Iraku i Jordanii (z siedzibą w Bagdadzie, gdzie był także podczas działań wojennych w 2003) i wyniósł go do godności arcybiskupa, po czym osobiście udzielił mu sakry 19 marca tegoż roku. Od 25 lutego 2006 był przedstawicielem papieża na Filipinach, a 9 czerwca 2007 r. Benedykt XVI mianował go substytutem ds. ogólnych, czyli szefem pierwszej sekcji watykańskiego Sekretariatu Stanu. Nadzorował on sprawy związane z codzienną posługą kierowania Kościołem powszechnym, odpowiadał za koordynację działań poszczególnych dykasterii Kurii Rzymskiej a także kwestie związane z dokumentami papieskimi i ich oficjalnymi tłumaczeniami, korespondencją Ojca Świętego, informacją oraz zarządzaniem watykańskimi mediami. W tym charakterze regularnie spotykał się z papieżem, będąc osobą kluczową dla obecnego pontyfikatu. Zna francuski, hiszpański, angielski i portugalski. 10 maja 2011 Ojciec Święty mianował go prefektem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. Jako odpowiedzialny za Kościół na ziemiach misyjnych bywa nazywany „czerwonym papieżem”.

Abp Manuel Monteiro de Castro (Portugalia), penitencjarz większy. Urodził się 29 marca 1938 w Santa Eufémia, ok. 30 km na południe od Coimbry. Święcenia przyjął 9 lipca 1961 jako kapłan archidiecezji Braga. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. W 1967 r. podjął pracę w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. 16 lutego 1985 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym i pronuncjuszem apostolskim w 8 małych wyspiarskich państewkach z archipelagu Małych Antyli. Sakrę przyjął 23 marca tegoż roku z rąk kard. Agostino Casarolego. 21 sierpnia 1990 został nuncjuszem w Salwadorze i w Hondurasie (z tego drugiego stanowiska ustąpił 12 kwietnia 1991), skąd 2 lutego 1998 papież przeniósł go na szefa nuncjatury w Republice Południowej Afryki, obejmującej też Namibię, Lesotho i Suazi. 1 marca 2000 Ojciec Święty mianował go swym przedstawicielem w Hiszpanii i Andorze. W latach 2007-09 był jednocześnie stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Światowej Organizacji Turystyki, mającej siedzibę w Madrycie. 3 lipca 2009 Benedykt XVI mianował go sekretarzem Kongregacji ds. Biskupów, a 5 stycznia br. penitencjarzem większym Penitencjarii Apostolskiej. Urząd ten, zwany także Trybunałem Pokuty, jest najwyższym sądem kościelnym w sprawach sumienia. Do jego kompetencji należą wszystkie kwestie dotyczące życia wewnętrznego oraz związane z odpustami. Udziela on rozgrzeszeń, dyspens i innych łask zastrzeżonych Stolicy Apostolskiej oraz rozstrzyga sprawy związane ze sprawowaniem sakramentu pokuty. Troszczy się też o to, by w czterech bazylikach papieskich Wiecznego Miasta była dostateczna liczba penitencjarzy posiadających właściwe uprawnienia.

Abp Santos Abril y Castelló (Hiszpania), archiprezbiter Papieskiej Bazyliki Matki Bożej Większej (Santa Maria Maggiore) w Rzymie. Urodził się 21 września 1935 w Alfambra w Katalonii. Święcenia kapłańskie otrzymał 9 maja 1960 otrzymał, a rok później podjął studia w Papieskiej Akademii Kościelnej. 29 kwietnia 1985 został mianowany przez Jana Pawła II nuncjuszem apostolskim w Boliwii oraz biskupem tytularnym diecezji Tamada. Sakry biskupiej 16 czerwca 1985 r. udzielił mu kardynał Agostino Casaroli. Następnie był przedstawicielem Ojca św. w Kamerunie (1989-1996), Jugosławii (1996-2000), Argentynie (2000-2003), a od 2003 w Słowenii, Bośni i Hercegowinie oraz Macedonii. 22 stycznia 2011 został wicekamerlingiem Kamery Apostolskiej, urzędu zajmującego się administracją dobrami i prawami doczesnymi Stolicy Apostolskiej zwłaszcza w okresie sede vacante. 21 listopada został mianowany archiprezbiterem Bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie.

Abp Antonio Maria Vegliò (Włochy), przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących. Urodził się 3 lutego 1938 w mieście Macerata Feltria w regionie Marche w środkowych Włoszech. święcenia kapłańskie przyjął 18 marca 1962 w diecezji Pesaro. Przez pewien czas pracował duszpastersko w swej diecezji, po czym w 1968 wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. Pracował w placówkach papieskich w Peru, na Filipinach i w Senegalu. Po powrocie do Watykanu był w latach 1980-84 współpracownikiem Rady Spraw Publicznych Kościoła (obecnie Sekcja ds. Stosunków z Państwami w Sekretariacie Stanu), po czym znów wyjechał do pracy w nuncjaturze apostolskiej – w Wielkiej Brytanii. 27 lipca 1985 Jan Paweł II mianował go pronuncjuszem apostolskim w Papui Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona oraz arcybiskupem tytularnym (sakrę przyjął 6 października tegoż roku). 21 października 1989 abp Veglio został pronuncjuszem w Senegalu, Zielonym Przylądku i w Gwinei Bissau, do czego w miesiąc później doszedł urząd delegata apostolskiego w Mauretanii i pronuncjusza w Mali. 2 października 1997 papież mianował go nuncjuszem apostolskim w Libanie i Kuwejcie oraz delegatem apostolskim na Półwyspie Arabskim. Na tym stanowisku zastała go nominacja papieska z 11 kwietnia 2001 na sekretarza Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, skąd 28 lutego 2009 Benedykt XVI awansował go na przewodniczącego tego urzędu.

Abp Giuseppe Bertello (Włochy), przewodniczący Gubernatoratu Państwa Watykańskiego. Urodził się 1 października 1942 w Foglizzo niedaleko Turynu. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1966. W 1967 rozpoczął studia w Papieskiej Akademii Kościelnej, kształcącej dyplomatów watykańskich. 17 października 1987 Jan Paweł II mianował go pronuncjuszem apostolskim w Beninie, Ghanie i Togo, wynosząc do godności arcybiskupa. Sakry biskupiej udzielił mu 28 listopada tegoż roku kard. Agostino Casaroli. 12 stycznia 1991 został przedstawicielem Ojca Świętego w Rwandzie i tam był świadkiem wybuchu w kwietniu 1994 krwawej wojny domowej. Musiał wówczas opuścić ten kraj i wrócić do Watykanu. Od marca 1995 był stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy instytucjach ONZ w Genewie. 27 grudnia 2000 papież mianował go nuncjuszem w Meksyku, skąd 11 stycznia 2007 Benedykt XVI przeniósł go na podobne stanowisko we Włoszech i w San Marino, które pełnił do 3 września 2011, gdy papież powołał go na gubernatora Państwa Miasta Watykańskiego. W skład tego urzędu, kierującego Watykanem na płaszczyźnie administracyjnej, technicznej itp., wchodzi 8 zarządów generalnych m.in. pomników, muzeów i galerii papieskich, służb technicznych, gospodarczych, zdrowotnych.

Abp Francesco Coccopalmerio, (Włochy), przewodniczący Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych. Urodził się 6 marca 1938 roku w San Giuliano Milanese w pobliżu Mediolanu. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1962 roku. Jest doktorem teologii i prawa, autorem licznych publikacji naukowych. 8 kwietnia 1993 Jan Paweł II powołał go na biskupa pomocniczego archidiecezji mediolańskiej. Sakrę przyjął z rąk kard. Carlo Marii Martiniego 22 maja tegoż roku. 15 lutego 2007 Benedykt XVI mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Tekstów Prawnych.

Abp João Braz de Aviz (Brazylia), prefekt Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Urodził się 24 kwietnia 1947 r. w Mafra w stanie Santa Catarina. Po studiach w wyższym seminarium duchownym w Kurtybie oraz na Wydziale Teologicznym w Palmas przyjął święcenia 26 listopada 1972 r. jako kapłan diecezji Apucarana. Uzyskał również doktorat z teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Pracował duszpastersko, był rektorem seminariów duchownych w Apucaranie i Londrinie oraz wykładowcą teologii dogmatycznej w Instytucie Teologicznym im. Pawła VI w Londrinie. 6 kwietnia 1994 r. został biskupem pomocniczym archidiecezji Vitória. Sakrę biskupią przyjął z rąk nieżyjącego już bp. Dominika Gabriela Wiśniewskiego 31 maja 1994 r. 12 sierpnia 1998 Jan Paweł II mianował go ordynariuszem diecezji Ponta Grossa, a 17 lipca 2002 – metropolitą Maringi, skąd 28 stycznia 2004 przeniósł go na stanowisko metropolity Brasílii. 4 stycznia 2011 Benedykt XVI mianował go prefektem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Urząd ten odpowiada za życie zakonne w Kościele katolickim.

Abp Edwin F. O’Brien (USA), pro-wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie. Urodził się 8 kwietnia 1939 w nowojorskim Bronxie. Święceń kapłańskich udzielił mu 29 maja 1965 roku kard. Francis Spellman. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych był kapelanem wojskowym w siłach zbrojnych USA. Odbył kurs spadochronowy. W latach 1971-73 posługiwał żołnierzom walczącym w Wietnamie. Następnie studiował na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu (Angelicum), uzyskując tam w 1976 doktorat z teologii. Po powrocie do ojczyzny pracował w kurii arcybiskupiej w Nowym Jorku. W 1979 roku koordynował wizytę Jana Pawła II w tym mieście. 6 lutego 1994 papież mianował go biskupem pomocniczym w Nowym Jorku. Sakry udzielił mu 25 marca tegoż roku kard. John O’Connor. 7 kwietnia 1997 został arcybiskupem koadiutorem ordynariusza polowego USA abp Josepha Dimino, a 12 sierpnia tegoż roku objął po nim ten urząd. 12 lipca 2007 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem Baltimore, a 29 sierpnia 2011 pro-wielkim mistrzem Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, zwanego bożogrobcami. Zakon ten powstał w 1099 w Jerozolimie, by bronić grobu Chrystusa i opiekować się pielgrzymami przybywającymi do Ziemi Świętej. Obecnie tworzą go duchowni i świeccy, nie związani ślubami zakonnymi. Działa w 40 krajach, prowadzi działalność charytatywną, a szczególnie aktywny jest wśród katolików w Ziemi Świętej, np. pokrywa połowę zwyczajnego budżetu patriarchy łacińskiego Jerozolimy oraz utrzymują i prowadzi tam blisko 100 szkół podstawowych i zawodowych.

Abp Domenico Calcagno (Włochy), przewodniczący Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej (APSA). Urodził się on 3 lutego 1943 w Tramontana, w Ligurii. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1967 z rąk kardynała Giuseppe Siriego. Jest kapłanem archidiecezji genueńskiej. Uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Pracował duszpastersko, a także wykładał teologię. Pełnił szereg ważnych funkcji w episkopacie Włoch, w tym był ekonomem. 25 stycznia 2002 Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Savona-Noli. Sakrę biskupią przyjął 9 marca tegoż roku z rąk kard. Dionigiego Tettamanziego. 7 lipca 2007 Benedykt XVI mianował go sekretarzem Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej, podnosząc go do rangi arcybiskupa, a dokładnie 4 lata późnej – 7 lipca 2011 powołał na przewodniczącego tego urzędu.

Abp Giuseppe Versaldi (Włochy), przewodniczący Prefektury Ekonomicznych Spraw Stolicy Apostolskiej. Urodził się 30 lipca 1943 w Villarboit koło Vercelli w Północnych Włoszech. Po przyjęciu 29 czerwca 1967 święceń kapłańskich pracował duszpastersko w archidiecezji Vercelli i w miejscowym seminarium duchownym. W latach 1972-76 studiował psychologię i prawo kanoniczne w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Następnie piastował szereg stanowisk duszpasterskich i administracyjnych w swej archidiecezji. W 1980 zaczął wykładać prawo kanoniczne i psychologię na Gregorianum, łącząc to z obowiązkami w Vercelli. W 1981 został adwokatem Świętej Roty Rzymskiej, skąd w 1985 przeszedł do Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i zaczął wykładać antropologię w Studium Roty Rzymskiej. W 1994 ówczesny arcybiskup Vercelli – Tarcisio Bertone (obecnie kardynał, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej) mianował go wikariuszem generalnym archidiecezji. Następnie ks. Versaldi został pierwszym dyrektorem nowo utworzonej Fundacji Muzeum Katedralnego. 4 kwietnia 2007 Benedykt XVI mianował prał. Versaldiego biskupem Alessandrii; sakrę nowy biskup przyjął 26 maja tegoż roku. 21 września 2011 r. Ojciec Święty ustanowił go przewodniczącym Prefektury Spraw Gospodarczych Stolicy Apostolskiej.

Spośród biskupów diecezjalnych do godności kardynalskiej zostaną wyniesieni:

Abp George Alencherry (Indie), arcybiskupy większy Ernakulam-Angamaly Kościoła syromalabarskiego. Urodził się 19 kwietnia 1945 w mieście Thuruthy na terenie archidiecezji Changanacherry w stanie Kerala. Święcenia kapłańskie przyjął 19 listopada 1972, po czym pracował m.in. jako sekretarz swego arcybiskupa, wiceproboszcz miejscowej katedry i dyrektor szkół niedzielnych w archidiecezji. Ma za sobą studia w Papieskim Seminarium św. Józefa w Alwaye (Indie) i doktorat w Instytucie Katolickim w Paryżu ze specjalizacją w zakresie katechezy. Następnie podjął pracę naukowo-dydaktyczną i był wikariuszem generalnym swej rodzimej archidiecezji. 11 listopada 1996 został pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji syromalabarskiej Thuckalay w stanie Tamil Nadu. Sakrę przyjął 2 lutego następnego roku. Na posiedzeniu Synodu swego Kościoła 24 maja 2011 r. został wybrany arcybiskupem większym Ernakulam-Angamaly, z czym łączy się godność głowy tego katolickiego Kościoła wschodniego. Wybór ten potwierdził nazajutrz Ojciec Święty. Abp Alencherry jest pierwszym zwierzchnikiem katolików syromalabarskich, wybranych przez ten Kościół, a nie mianowanym przez papieża. Kościół syromalabarski jest jednym z dwóch katolickich Kościołów wschodnich, istniejących w Indiach. Obecnie w jego skład wchodzą 4 metropolie i 23 eparchie, głównie w stanie Kerala a także w innych częściach Indii oraz 1 eparchia w Stanach Zjednoczonych. Liczbę katolików syro-malabarskich ocenia się na ponad 3,6 mln.

Abp Thomas Christopher Collins (Kanada), metropolita Toronto. Urodził się 16 stycznia 1947 w Guelph w prowincji Ontario. Święcenia kapłańskie przyjął 5 maja 1973 w Hamilton z rąk tamtejszego ordynariusza biskupa Paula Redinga. W 1976 uzyskał licencjat na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, a w 10 lat później został doktorem teologii biblijnej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W międzyczasie wykładał Pismo Święte w Seminarium św. Piotra w London, Ontario. 25 marca 1997 Jan Paweł II mianował go biskupem-koadiutorem diecezji Saint Paul w Albercie. Sakrę przyjął `4 maja tegoż roku. 30 czerwca 1997 został biskupem tej diecezji. 18 lutego 1999 został arcybiskupem koadiutorem archidiecezji Edmonton. 7 czerwca 1999 objął tam rządy jako arcybiskup. W 2001 był także przez kilka miesięcy administratorem apostolskim Saint Paul in Alberta. 16 grudnia 2006 został mianowany arcybiskupem Toronto – jednej z najważniejszych archidiecezji w Kanadzie.

Abp Dominik Duka OP (Czechy), metropolita Pragi. Urodził się 26 kwietnia 1943 r. w Hradec Králové w rodzinie oficera czeskiego wojska. W 1965 rozpoczął studia w seminarium duchownym w Litomierzycach, a w 1968 r. wstąpił do działającego w konspiracji zakonu dominikanów, przyjmując imię Dominik. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1970. Pięć lat później władze komunistyczne odebrały mu pozwolenie na posługę duszpasterską i przez 15 lat o. Duka pracował jako kreślarz w zakładach “Škody” w Pilznie. W latach 1975-86 był wikariuszem prowincjała dominikanów. Był też odpowiedzialny za konspiracyjną formację kandydatów do zakonu. W 1979 r. uzyskał licencjat z teologii biblijnej na Papieskim Wydziale Teologicznym św. Jana Chrzciciela w Warszawie. W 1981 r. został skazany na 15 miesięcy więzienia za nielegalną z punktu widzenia komunistycznych władz działalność religijną. W więzieniu w Pilźnie-Borach poznał i zaprzyjaźnił się z późniejszym prezydentem niepodległej Czechosłowacji i Czech Václavem Havlem. W latach 1986-98 był prowincjałem dominikanów w ówczesnej Czechosłowacji, a następnie w Czechach i Morawach. Po 1989 r. kierował Konsultą Wyższych Przełożonych Zakonnych, a w latach 1992-96 był wiceprzewodniczącym Europejskiej Unii Wyższych Przełożonych Zakonnych. W latach 1990-99 wykładał teologię biblijną na Wydziale Teologicznym w Ołomuńcu. 6 czerwca 1998 r. Jan Paweł II mianował go biskupem Hradec Králové. Sakrę przyjął 26 września 1998. W latach 2004-2008 był też administratorem apostolskim diecezji litomierzyckiej. 13 lutego 2010 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem praskim, z czym łączy się godność prymasa Czech.

Abp Giuseppe Betori (Włochy), metropolita Florencji. Urodził się 25 lutego 1947 r. w Foligno w Umbrii. Święcenia kapłańskie przyjął w rodzinnej diecezji 26 września 1970. Jest biblista, absolwentem Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie. Był organizatorem Światowego Dnia Młodzieży w Wiecznym Mieście w roku 2000. 5 kwietnia 2001 Jan Paweł II mianował go sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Włoch, wynosząc jednocześnie do godności biskupiej. Sakry udzielił mu 6 maja 2001 r. kard.. Camillo Ruini. 8 września 2008 Benedykt XVI powołał go na arcybiskupa Florencji.

Abp Timothy Michael Dolan (USA), metropolita Nowego Jorku. Urodził się 6 lutego 1950 r. w St. Louis w stanie Missouri. Ma za sobą studia m.in. na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza w Rzymie (licencjat z teologii). 19 czerwca 1976 został wyświęcony na kapłana przez Edwarda O’Meara, biskupa pomocniczego St. Louis. Uzyskał doktorat na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie. Zajmował się historią Kościoła w Ameryce. W późniejszych latach był m. in. sekretarzem nuncjatury w Waszyngtonie i wykładowcą w seminarium w St. Louis. W 1994 został rektorem Papieskiego Kolegium Północnoamerykańskiego w Rzymie. Urząd ten pełnił do 2001 roku. 19 czerwca 2001 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym St. Louis. Sakry 15 sierpnia tegoż roku udzielił mu późniejszy kardynał Justin Francis Rigali. 25 czerwca 2002 został arcybiskupem Milwaukee. 23 lutego 2009 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem Nowego Jorku. 17 listopada 2010 roku podczas jesiennej sesji episkopatu USA w Baltimore został wybrany na trzyletnią kadencję przewodniczącego Konferencja Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych.

Abp Rainer Maria Woelki (Niemcy), metropolita Berlina. Urodził się 18 sierpnia 1956 r. w Kolonii. Ukończył studia filozoficzne i teologiczne w Bonn i Fryburgu Bryzgowijskim. Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1985 r. z rąk kard. Josepha Höffnera i został inkardynowany do archidiecezji kolońskiej. Do 1990 r. pracował duszpastersko, a w 1990 r. został osobistym sekretarzem arcybiskupa Kolonii kard. Joachima Meisnera. Od 1997 r. był dyrektorem konwiktu dla kleryków studiujących w Bonn. W 2000 r. uzyskał doktorat z teologii. 23 lutego 2003 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji kolońskiej. Sakrę biskupią przyjął 30 marca tegoż roku z rąk kard. Meisnera. 2 lipca 2011 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą stolicy Niemiec.

Abp Willem Jacobus Eijk (Holandia), metropolita Utrechtu. Urodził się 22 czerwca 1953 r. w Duivendrecht w diecezji Haarlem. Po studiach medycznych na uniwersytecie w Amsterdamie wstąpił do seminarium duchownego diecezji Roermond. Święcenia kapłańskie przyjął 1 czerwca 1985. Do 1987 był wikariuszem w parafii św. Antoniego w Blerick koło Venlo. Jednocześnie kontynuował studia medyczne, zakończone doktoratem na uniwersytecie w Lejdzie. W 1989 r. uzyskał kolejny doktorat, tym razem z filozofii, na Papieskim Uniwersytecie Św. Tomasza z Akwinu (Angelicum) i w rok później doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Od 1990 r. wykładał teologię moralną w seminariach duchownych w Rolduc, gdzie był również prefektem studiów, i w Hertogenbosch. W latach 1994-95 kierował również Instytutem Matki Kościoła Domowego w Rolduc, zajmującego się studiami nad rodziną, a od 1996 do 1999 r. wykładał na Wydziale Teologicznym w Lugano w Szwajcarii. 17 lipca 1999 Jan Paweł II mianował go biskupem Groningen-Leeuwarden. Sakrę biskup-nominat przyjął 6 listopada tegoż roku z rąk kard. Adrianusa Simonisa. 11 grudnia 2007 Benedykt XVI mianował go jego następcą w Utrechcie, z czym łączy się godność prymasa Holandii.

Bp John Tong Hon (Chiny), biskup Hongkongu. Urodził się 31 lipca 1939 w Hongkongu. Później wraz z rodziną mieszkał w Guangzhou (Kantonie) i w tej prowincji na południu Chin spędził okupację japońską (do 1945). Po wojnie kształcił się w seminariach duchownych w Makau i Hongkongu, a następnie kontynuował studia w Rzymie. Tam też przyjął 6 stycznia 1966 święcenia kapłańskie z rąk Pawła VI. Po powrocie do rodzinnego miasta, które w owym czasie było kolonią brytyjską, pracował najpierw w miejscowych parafiach, a w 1980 stanął na czele nowo utworzonego diecezjalnego Ośrodka Studiów pw. Ducha Świętego, który gromadzi materiały i dokumenty dotyczące życia kościelnego w Chinach. Na tym stanowisku zastało go mianowanie 13 września 1996 przez Jana Pawła II biskupem pomocniczym w Hongkongu. Sakrę nowy biskup przyjął 9 grudnia tegoż roku z rąk ówczesnego ordynariusza kard. Johna Baptista Wu Cheng-chunga. 30 stycznia 2008 r. Benedykt XVI mianował go biskupem-koadiutorem, a 16 kwietnia 2009 przejął on rządy diecezją po kard. Josephie Zen Ze-kiunie.

Abp Lucian Mureşan (Rumunia), greckokatolicki arcybiskup większy Făgăraş i Alba Iulia. Urodził się 23 maja 1931 w Ferneziu jako dziesiąty z dwanaściorga dzieci w rodzinie grekokatolickiej. W okresie dyktatury komunistycznej łączył naukę w szkole ciesielskiej z tajnym przygotowaniem do kapłaństwa. W czasie zasadniczej służby wojskowej skierowany został do szkoły oficerów lotnictwa, ale wydalono go, gdy okazało się, że jest grekokatolikiem. Kontynuował studium w wyższym seminarium duchownym obrządku łacińskiego, ale w roku akademickim 1958/59 został zmuszony do opuszczenia uczelni, aby uniknąć represji władz wobec innych studentów i władz kościelnych. W następnych latach kontynuował tajne przygotowanie do kapłaństwa, napotykając jednocześnie trudności w zdobyciu pracy. Mimo trudności uzyskał licencjat z teologii, a w 1964 roku został wyświęcony na kapłana przez biskupa Dragomira, co dopiero wypuszczonego z więzienia. Przez kolejne lata tajnie wykonywał posługę kapłańską. 14 marca 1990 Jan Paweł II mianował go biskupem Maramureş z siedzibą w Baia Mare. Sakry biskupiej udzielił mu kardynał Alexandru Todea. 4 lipca 1994 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Făgăraş i Alba Iulia z siedzibą w Blaj. 16 grudnia 2005 Benedykt XVI podniósł archidiecezję do rangi arcybiskupstwa większego, a jego samego do godności arcybiskupa większego. Abp Mureşan już ukończył 80 lat i nie będzie należał do elektorów, czyli nie będzie brał udziału w ewentualnym konklawe.

Ponadto papież mianował kardynałami „za szczególne zasługi dla Kościoła” trzech kapłanów powyżej 80. roku życia, którzy tym samym nie będą mogli brać udziału w konklawe. Są wśród nich:

Ks. Julien Ries (Belgia), emerytowany profesor historii religii na Uniwersytecie Katolickim w Louvain. Urodził się w Arlon 14 kwietnia 1920 r. w diecezji Namur, której jest kapłanem. Po studiach i doktoracie na Uniwersytecie Katolickim w Louvain-la-Nevue, podjął na tej uczelni pracę naukowo-dydaktyczną w 1960 r. W 1968 został tam profesorem zwyczajnym. Założył Ośrodek Historii Religii. W latach 1975-1980 był przewodniczącym Instytutu Orientalistycznego. W latach 1979-1985 był członkiem watykańskiego Sekretariatu dla Niechrześcijan. W latach 1984-1993 należał do komitetu redakcyjnego wydawanego w Paryżu „Dictionnaire des Religions”. W 1986 Akademia Francuska udzieliła mu nagrody Dumas-Miller w dowód uznania jego dzieła. W 1990 przeszedł na emeryturę. W 2010 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Katolickiego w Mediolanie.

Ks. Prospero Grech OSA (Malta), emerytowany profesor uczelni rzymskich, konsultor Kongregacji Nauki Wiary. Urodził się 24 grudnia 1925 roku w Vittoriosa. W 1943 r. wstąpił do zakonu augustianów, a siedem lat później przyjął święcenia kapłańskie w bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie. Uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim i licencjat biblijny w Papieskim Instytucie Biblijnym W 1970 należy do założycieli rzymskiego instytutu patrystycznego „Augustianum”. Jest członkiem Stowarzyszenia Studiów nad Nowym Testamentem oraz Papieskiej Komisji Biblijnej, autorem licznych publikacji naukowych.

Ks. Karl Josef Becker SJ (Niemcy), emerytowany wykładowca Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego. Urodził się 18 kwietnia 1928 r. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1948 roku, zaś święcenia kapłańskie przyjął dziesięć lat później we Frankfurcie nad Menem. Po studiach filozoficznych i teologicznych uzyskał doktorat z teologii na podstawie pracy od nauce o usprawiedliwieniu u Dominika de Soto OP. W latach 1963-1969 był profesorem teologii we Frankfurcie, a w latach 1969-2003 profesorem teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Od lat osiemdziesiątych był współpracownikiem Kongregacji Nauki Wiary i miał udział w przygotowaniu Wspólnej deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu podpisanej 31 października 1999 r. w Augsburgu przez przedstawicieli Kościoła katolickiego i Światowej Federacji Luterańskiej. Uczestniczył też ostatnio w rozmowach prowadzonych z Papieską Komisję Eccelsia Dei z Bractwem Kapłańskim św. Piusa X.