Bł. ks. Markiewicz był prorokiem czynu

Był prorokiem swoich czasów, społecznikiem, który nauczał czynem – powiedział abp Józef Kowalczyk 29 stycznia podczas Mszy św. celebrowanej w stulecie śmierci ks. Bronisława Markiewicza.

Na warszawskim Bemowie Prymas Polski przewodniczył Eucharystii, inaugurującej rok, poświęcony pamięci założyciela Zgromadzenia św. Michała Archanioła – wielkiego społecznika i mistyka, który poświęcił się kształceniu ubogiej i trudnej młodzieży. Mszę koncelebrowali wraz z abp Kowalczykiem księża michalici na czele z wikariuszem Zgromadzenia ks. Ryszardem Andrzejewskim.

W homilii Prymas przypomniał życiorys zmarłego dokładnie sto lat temu ks. Markiewicza. Urodził się w 1842 r., studiował w seminarium w Przemyślu, święcenia kapłańskie otrzymał cztery lata później, po kilkuletniej pracy jako wikary i proboszcz rozpoczął pracę wykładowcy w macierzystym seminarium. W 1885 r. wyjechał do Włoch by wstąpić do Zgromadzenia Salezjanów, a po powrocie w parafii Miejsce Piastowe, którą objął zaczął pracę z ubogą i trudną młodzieżą. Był ogromnie wrażliwy na niesprawiedliwość społeczną i na to, że ubodzy młodzi ludzie nie mają normalnego przygotowania do dorosłego życia – mówił abp Kowalczyk. W 1892 r. zaczął starania o założenie dwóch zgromadzeń.

Bł. Bronisław był prorokiem swojego czasu, który nauczał bardziej czynem niż słowem. Doskonale rozumiał ubogich ludzi polskiej wsi i był człowiekiem, który wybiegał daleko do przodu. Jego intuicje potwierdził papież Jan Paweł II, który w encyklice „Redemptor hominis” pisał, że człowiek jest drogą Kościoła i obdarzony jest godnością, którą wszyscy mają szanować. Założyciel Zgromadzenia Michalitów uważał też, że powściągliwość i praca rozwiążą problemy społeczne nie tylko w Polsce, ale na całym świcie. Walczył o trzeźwość narodu i zwracał uwagę, że sumy, wydawane na alkohol, tytoń i gry losowe wystarczyłyby do rozwiązania problemu ubóstwa. Opracował też program wychowawczy, który wprowadził w życie.

Był nie tylko ofiarnym wychowawcą, wpajającym w swych wychowanków ideał powściągliwości i pracy, ale zapowiadał też, że Polacy przyniosą ratunek innym narodom, będą budować braterstwo ludów, Bóg wyleje na nich wielkie łaski i da im ludzi świętych i mądrych. Zapowiadał też przyjście papieża – Polaka. – Jesteśmy świadkami prawdziwości tych słów, wyboru Jana Pawła II i posługi, gdy budził sumienia na całym globie – stwierdził Ksiądz Prymas.

Po Mszy św. abp Kowalczyk wraz z koncelebransami udał się do kaplicy, dedykowanej bł. Bronisławowi Markiewiczowi i modlił się w intencji jego kanonizacji.

Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku, na terenie obecnej archidiecezji przemyskiej. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1867 roku. Po święceniach pracował jako wikariusz na wsi i w katedrze w Przemyślu, a równocześnie studiował przez dwa lata pedagogikę, filozofię i historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

W roku 1875 został mianowany proboszczem w miejscowości Gać a, w roku 1982 powierzono mu wykłady z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.

W listopadzie 1885 r. wyjechał do Włoch żeby wstąpić do Zgromadzenia Salezjanów. Śluby zakonne złożył dwa lata później na ręce św. Jana Bosko. Do Polski wrócił w 1892 r., gdzie objął funkcję proboszcza w Miejscu Piastowym. Tu poświęcił się formowaniu młodzieży biednej i opuszczonej, otworzył dla niej Instytut wychowawczy, który zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową, przygotowując ich jednocześnie do przyszłego samodzielnego życia poprzez nauczanie zawodów w szkołach działających przy instytucie.

W 1897 roku założył dwa nowe Zgromadzenia zakonne oparte na duchowości i statutach opracowanych przez św. Jana Bosko. Pełniąc obowiązki proboszcza ks. Markiewicz był też dyrektorem Instytutu o nazwie „Towarzystwo Powściągliwość i Praca” (powstałego w 1898 roku), dla którego starał się o otrzymanie zatwierdzenia kościelnego jako Zgromadzenia św. Michała Archanioła. Zostało ono zatwierdzone dopiero po śmierci założyciela: gałąź męska w 1921 r. a gałąź żeńska w 1928 roku.

W Miejscu Piastowym stworzył dom i zapewnił wychowanie setkom chłopców. Kolejną placówkę uruchomił w 1903 r. w Pawlikowicach koło Krakowa gdzie około 400 sierot znalazło dom wraz z możliwością formacji duchowej i zawodowej.

Zmarł 29 stycznia 1912 roku. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1958 roku. 2 lipca 1994 r. został ogłoszony Dekret o heroiczności cnót ks. Markiewicza. Dziesięć lat później, 20 grudnia 2004 r. został promulgowany Dekret o cudzie za wstawiennictwem ks. Markiewicza, co otworzyło drogę do jego beatyfikacji, która odbyła się w Warszawie 19 czerwca 2005 r.