Bł. ks. Władysław Bukowiński – patronem pierwszego rocznika kleryków WSD w Krakowie

Ks. Władysław Bukowiński – beatyfikowany 11 września br. Apostoł Kazachstanu – został patronem pierwszego rocznika kleryków Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Błogosławiony patron jest jednocześnie absolwentem krakowskiego seminarium.

Na pierwszy rok zostało przyjętych 36 alumnów, w tym 16 pochodzących z terenu diecezji bielsko-żywieckiej. W porównaniu do poprzednich lat liczba nowo przyjętych kleryków od 3 lat jest na stałym poziomie. W 2015 było ich 37, a o w 2014 – tyle samo co obecnie – 36. W WSD w Krakowie obecnie formuje się 155 alumnów, w tym 93 z archidiecezji krakowskiej i 62 z diecezji bielsko-żywieckiej. Wśród nich są także diakoni, którzy na szóstym roku formacji podjęli praktykę katechetyczną w wyznaczonych parafiach.

Na terenie diecezji bielsko-żywieckiej, w Zagórniku koło Andrychowa Stowarzyszenie im. ks. W. Bukowińskiego „Ocalenie”, które zajmuje się przybliżaniem postaci beatyfikowanego niedawno kapłana i reewangelizacją na wzór ks. Władysława, uruchomiło Centrum Bukowińskiego z Izbą Pamięci. To ośrodek szerzenia jego kultu, miejsce religijnej i duchowej odnowy, a także ośrodek patriotycznego wychowania dzieci i młodzieży.

Władysław Bukowiński urodził się 22 grudnia 1904 r. w Berdyczowie. W 1920 r. rodzina przeniosła się do Święcicy w powiecie sandomierskim. W latach 1921-1931 studiował prawo, a następnie teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1931 roku z rąk abp. księcia Adama Sapiehy, metropolity krakowskiego.

Po kilku latach pracy duszpasterskiej w Rabce i Suchej Beskidzkiej wyjechał na Kresy i został wykładowcą w Seminarium Duchownym w Łucku. Od września 1939 r. był proboszczem katedry w Łucku. W 1940 r. został uwięziony przez NKWD.

Cudem uniknął śmierci w likwidowanym przez Sowietów łuckim więzieniu po rozpoczęciu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 r. Pomagał uciekinierom i jeńcom podczas niemieckiej, a następnie radzieckiej okupacji. W latach 1945-1954 przebywał w radzieckich więzieniach i obozach pracy w Kijowie, Czelabińsku i Dżezkazganie. Tam, po wyczerpującej, kilkunastogodzinnej pracy odwiedzał chorych w więziennym szpitalu, umacniał współwięźniów w wierze, udzielał sakramentów i prowadził rekolekcje w różnych językach. Napisał i potajemnie wykładał w łagrze historię Polski.

W 1954 r. został zesłany do Kazachstanu, do Karagandy, z obowiązkiem podjęcia pracy stróża. Praca ta umożliwiała mu dalszą tajną pracę duszpasterską wśród zesłańców. Chrzcił, spowiadał i błogosławił małżeństwa zesłanych tam Polaków, Niemców, Rosjan, Ukraińców i przedstawicieli innych narodowości.

Dobrowolnie przyjął obywatelstwo Związku Radzieckiego, aby mógł pozostać wśród powierzonych swej opiece wiernych. Odbył wyprawy misyjne m.in. do Tadżykistanu, Ałmaty, Semipałatyńska, Aktiubińska. W 1958 r. został ponownie uwięziony na trzy lata i zesłany do łagrów na Syberii: w Czumie w obwodzie irkuckim oraz obozie dla „religiozników” w Sosnówce. W sumie spędził w łagrach i więzieniach 13 lat, 5 miesięcy i 10 dni.

Po odbyciu kary kontynuował w Karagandzie pracę duszpasterską w prywatnych domach. Pod koniec życia trzykrotnie przyjeżdżał do Polski, gdzie spotykał się m. in. z kard. Karolem Wojtyłą. Zmarł w Karagandzie 3 grudnia 1974 r. do końca prowadząc pracę duszpasterską. Jego grób znajduje się w kościele pw. św. Józefa w Karagandzie.