Bp Balcerek: Pniewy bez urszulanek nie byłyby już sobą

Dziś trudno sobie wyobrazić Pniewy bez urszulanek. Pniewy nie byłyby już sobą „bez Olafa” – mówił bp Balcerek podczas obchodów stulecia obecności urszulanek Serca Jezusa Konającego w Polsce.

Poznański biskup pomocniczy nawiązał do potocznej nazwy klasztoru w Pniewach, który założycielka, św. Urszula Ledóchowska, zawierzyła św. Olafowi, królowi i patronowi Norwegii, nadając my nazwę „Zakład św. Olafa”.

„Chcemy dziękować Bożej Opatrzności, że przed 100 laty, zaraz po tym jak Polska odzyskała sobie należne miejsce na mapie Europy, dzieło Matki Urszuli zainicjowane na emigracji, znalazło odpowiednie warunki do rozwoju na ojczystej ziemi” – mówił bp Balcerek.

„Przez te sto lat wiele się zmieniło, w międzyczasie nasza Ojczyzna przeżyła koszmar II wojny światowej, a potem lata programowej ateizacji, niesprzyjające rozwojowi dzieła św. Urszuli. Ale to wszystko, jako dzieło Boże, przetrwało czas trudnych doświadczeń i dziś my jesteśmy świadkami jego żywotności” – zauważył poznański biskup pomocniczy.

Zastanawiając się nad wyzwaniami współczesnego świata bp Balcerek zaapelował o tworzenie właściwej atmosfery i warunków wychowania i wykształcenia młodego pokolenia, o sprzeciw dla utopijnych wizji uszczęśliwienia ludzkości, bez liczenia się z Bogiem.

„Trudno sobie dziś wyobrazić, jak wiele dobra mogłoby zabraknąć, gdyby św. Matka Urszula zamiast szukać woli Bożej i myśleć o dobru Ojczyzny i młodego pokolenia rodaków, pomyślała o sobie i uznała, że ma prawo do realizacji własnych ambicji i aspiracji” – podkreślił bp Balcerek.

Św. Urszula Ledóchowska (1865-1939) urodziła się w Loosdorfie w Austrii w polskiej rodzinie znanej z patriotyzmu. Na chrzcie dostała imiona Julia Maria. W 1883 r. razem z rodziną zamieszkała w Lipnicy Murowanej k. Bochni, a w wieku 21 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej (tzw. urszulanek czarnych), gdzie przyjęła imię Maria Urszula. W tym zakonie przeżyła ponad 20 lat – była wychowawczynią w internacie, nauczycielką i przełożoną.

W 1907 r. wyjechała do pracy z dydaktycznej w Petersburgu. Następnie przeniosła się do Finlandii, gdzie otworzyła gimnazjum dla dziewcząt. Podczas I wojny światowej działała na rzecz Polski w krajach skandynawskich – wygłaszała cieszące się wielką popularnością odczyty, organizowała pomoc dla osieroconych polskich dzieci. W 1920 r. wróciła do kraju i osiedliła się w Pniewach k. Poznania, gdzie – z myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach – założyła Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, tzw. urszulanki szare.