Bp Czaja: Pojednajcie się z Bogiem, by nie zmarnować zbawienia

Ordynariusz opolski przewodniczył w Środę Popielcową wieczorem liturgii stacyjnej i procesji z kościoła oo. Franciszkanów do katedry i Mszy św. z posypaniem popiołem.

Nabożeństwo stacyjne to praktyka Kościoła, znana już w starożytności chrześcijańskiej i pielęgnowana m.in. w Rzymie. Polega ono na tym, że wspólnota liturgiczna pod przewodnictwem biskupa gromadzi się w określonym kościele na krótkie nabożeństwo, by z tego miejsca wyruszyć procesyjnie do innej świątyni, w której sprawowana jest Eucharystia.

– Rozpoczynamy 40-dniowy okres wielkiego postu – mówił ks. biskup przed rozpoczęciem procesji. – Rozlega się dzisiaj glos Apostoła Pawła: Pojednajcie się z Bogiem, żeby nie zmarnować zbawienia, które Bóg nam okazał. A Bóg sam – przez usta proroka Joela woła do nas: Nawracajcie się do mnie całym sercem. Nasze serca są poruszone wielką tragedią, która dotknęła naród ukraiński. Są poruszone działaniem mocy ciemności. Gromadzimy się w świątyniach na całym świecie by modlitwą i postem wypraszać łaskę pokoju. Także opamiętanie dla złoczyńców. Ale trzeba też poruszenia serc nie tylko tragedią zła, ale nade wszystko miłością Pana.

Uczestnicy liturgii stacyjnej po odmówieniu modlitwy św. Jana Pawła II o pokój przeszli w procesji, ze śpiewem litanii do wszystkich świętych, do katedry. Tutaj – podczas mszy św. – biskupi Andrzej Czaja i Paweł Stobrawa najpierw sami przyjęli posypanie popiołem, a następnie księża posypywali głowy wiernych.

– Oto jest czas upragniony, oto jest czas zbawienia – przypomniał w kazaniu biskup opolski. – Nie zmarnujmy Bożej miłości i łaski nieba. Pojednajmy się z Bogiem, co nam przypomina w Środę Popielcową matka Kościół. Jak tego dokonać? Trzeba się nade wszystko zbliżyć do Boga, uznać swą winę i prosić o przebaczenie. Dlatego Bóg woła do nas, jak w Starym Testamencie: Zbierzcie lud zwołajcie święte zgromadzenie, niech mówią: Zlituj się Panie nad ludem swoim, bośmy zgrzeszyli. To trzeba uznać, to trzeba wyznać. Bo w dzisiejszym świecie odstawiliśmy Boga, jest na marginesie życia wielu z nas. Dlatego nie umiemy żyć w zgodzie i pokoju. Nie tylko między narodami, ale także pod jednym dachem. Za psalmistą trzeba nam w czasie wielkiego postu całym sercem powiedzieć: „Uznaję bowiem nieprawość moją, a grzech mój jest zawsze przede mną”.

Podczas modlitwy wiernych modlono się za ofiary wojny i o pokój na świecie po polsku i po ukraińsku. Na zakończenie liturgii odśpiewano suplikacje, prosząc o pokój i o ducha pokuty.