Bp Greger do chorych: Chrystus nie zniwelował cierpienia, lecz nadał mu sens

„Chrystus nie zniwelował cierpienia, lecz nadał mu sens, nadał sens temu, co jest trudne” – podkreślił bp Piotr Greger, który 6 lipca, w patronalnym Dniu Apostolstwa Chorych, sprawował Mszę św. w kościele Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Polance Górnej koło Oświęcimia. W czasie liturgii bielsko-żywiecki biskup pomocniczy udzielił sakramentu namaszczenia chorych grupie osób ze Skawiny – uczestników rekolekcji goszczących w przyparafialnym Domu Charytatywnym im. Jana Pawła II.

Sprawując liturgię biskup zachęcił do duchowej łączności z pielgrzymami uczestniczącymi na Jasnej Górze w uroczystościach pod przewodnictwem metropolity katowickiego abp Wiktora Skworca z okazji wspomnienia Matki Bożej Uzdrowienia Chorych.

W homilii bp Greger zauważył, że choroba, w której ludzie spotykają się z formą niedoskonałości i konkretnego zła, jest ludzkim doświadczeniem wymagającym odpowiedzi wiary.

„W obliczu choroby ten normalny, codzienny świat jak gdyby się nam zatrzymał. Następuje pewien wstrząs. Wszystkie nasze plany życiowe, projekty i zamierzenia nagle się okazują nieaktualne. Trzeba je zmienić. To jest sytuacja, która domaga się przemodelowania dotychczasowej formy życia. A to nie jest łatwe zadanie” – zauważył hierarcha i przyznał, że doświadczenie choroby często prowokuje do krzyku rozpaczy.

Według biskupa, choć cierpienie jest pewną formą tajemnicy, to jednak w świetle wiary, w oparciu o słowo Boże, można odsłonić częściowo jego sens oraz wartość dla ludzkiego zbawienia. „Na tym polega to zderzenie doświadczenia trudnego – choroby cierpienia – z Bogiem obecnym także w swoim Słowie. Chrystus mógł to zrobić, ale nie uczynił: nie zniwelował cierpienia i bólu, ale nadał temu sens. Pozwolił nam popatrzeć na to trudne doświadczenie z innego punktu widzenia, odczytać sensowność tego, co jest trudne” – dodał.
Zdaniem biskupa, pojęcia choroby, cierpienia i procesu starzenia należy nieustannie do porównywać do postawy Chrystusa w ostatnich godzinach Jego życia na ziemi, gdy wyraził gotowość przyjęcia scenariusza „zadanego przez Ojca”.

„Scena w Ogrodzie Oliwnym może nam pomóc, gdy odkrywamy w sobie pierwsze oznaki choroby, cierpienia czy starości; gdy zaczynamy przeczuwać, że zbliża się czas męki – aż do tego momentu, gdy znoszenie słabości i ograniczeń stanie się cierpieniem trudnym do akceptacji” – wyjaśnił. Duchowny zachęcił przy tym, by zachowując „własny scenariusz”, oddać się do dyspozycji Boga Ojca, zgodzić się na Jego plan wobec nas.
Biskup zanim spotkał się z grupą gości, którzy przebywają na wakacjach w diecezjalnym domu wypoczynkowym, udzielił im sakramentu namaszczania chorych.

Administrator parafii w Polance Górnej ks. Andrzej Woźniak wyjaśnił, że grupy chorych pod opieką służebniczki starowiejskiej s. Domiceli oraz wolontariuszy przyjeżdżają tu w każde wakacje od 35 lat.
Powstanie kaplicy a potem kościoła w Polance Górnej związane jest ze Zgromadzeniem Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. Zakonnice osiedliły się w podoświęcimskiej wsi w 1925 roku. Po pewnym czasie otworzyły tu ochronkę i zajmowały się chorymi.

W 1945 roku przełożona wspólnoty Matka Teresa kupiła barak z obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Z drewnianego budynku uświęconego cierpieniem tysięcy męczenników powstała kaplica-barak. Msze niedzielne i świąteczne w latach 1945-1965 sprawowali ojcowie karmelici bosi z Krakowa i Wadowic. Kapelanem u sióstr był ks. Stanisław Śliwa, kapłan – emeryt z diecezji tarnowskiej. W latach 1965-77 Msze św. w kaplicy – baraku odprawiali księża salezjanie. Pierwszy administrator (1977-1981) ks. Gerard Jajecznica, wybudował kościół i Dom Jana Pawła. W 1993 roku powstał tu ośrodek duszpasterski, w 1999 erygowana została parafia.

Wkrótce do Domu Charytatywnego, gdzie pracowały od lat 80. ub. wieku siostry ze Zgromadzenia Maryi Niepokalanej, zaczęły przyjeżdżać turnusy z osobami starszymi, chorymi i niepełnosprawnymi, organizowane przez parafie archidiecezji krakowskiej i diecezji bielsko-żywieckiej. W 2008 roku siostry z powodu braku powołań zlikwidowały swoją placówkę w Polance Górnej i opuściły dom. Odtąd miejsce służy chorym lub grupom młodzieży i dzieci głównie do wypoczynku letniego lub weekendowego.