Bp Kaleta: prośmy św. Ritę, by wspierała nas w dawaniu świadectwa o wierze i miłości

Prośmy św. Ritę, aby wspierała nas, uczniów Chrystusa, w dziele dawania świadectwa wobec świata o wierze i miłości – mówił bp Andrzej Kaleta w kościele Podwyższenia Krzyża w Kazimierzy Wielkiej, przewodnicząc dzisiaj uroczystości ku jej czci.

Pięć lat temu została sprowadzona figura św. Rity, a później relikwie świętej, stąd kazimierską parafię uznaje się za najważniejszy ośrodek kultu św. Rity w diecezji kieleckiej.

Nabożeństwa, z Litanią do św. Rity, Mszą św., rozważaniami i poświęceniem róż, są tam sprawowane 22 dnia każdego miesiąca. Jak mówi ks. Janusz Mularz, proboszcz parafii – jej orędownictwo jest bardzo skuteczne w wypraszaniu potomstwa. Jest kilka takich przypadków stwierdzonych po modlitwach przed relikwiami i figurą świętej w kazimierskiej świątyni.

W homilii bp Andrzej Kaleta wskazał, jak dzisiaj św. Rita może być wzorem dla zagubionych wśród zamętu ideologicznego, w jaki sposób jej życie może dawać współczesnym wskazówki.

Biskup przypomniał, iż czciciele św. Rity gromadzą się, aby modlić się za jej wstawiennictwem w obronie życia i o świętość rodzin. – Św. Rita była matką, żoną, a wreszcie zakonnicą. Nieobce jej były rodzinne kłopoty i troski, ale zawsze potrafiła je odnieść do przykazania miłości Boga i człowieka, jako do najważniejszego, w którym streszczają się wszystkie inne – mówił bp Kaleta. Tłumaczył, czym powinna być wiara, zakładająca m.in. „odrzucenie postawy adorowania władzy politycznej, uzależnienia od erotyzmu, sprzeciw wobec pseudoreligijnych kultów czy ideologii”.

Podczas Mszy św. były odczytywane prośby do św. Rity, święcono róże będące jej symbolem i odśpiewana została litania ku jej czci, a także inne pieśni.

Św. Rita z Cascii jest najbardziej popularną świętą augustiańską. Żyła na przełomie XIV i XV wieku. Po bardzo trudnym życiu osobistym i rodzinnym, po stracie męża i dzieci, Rita postanowiła zrealizować swoje dawne pragnienie i poprosiła o przyjęcie do klasztoru Sióstr Augustianek w Cascii.

Początkowo odmawiano jej jako wdowie, wreszcie po długich staraniach otrzymała pozwolenie wstąpienia do klasztoru św. Marii Magdaleny w Cascii. Tam przez 40 lat za ścisłą klauzurą prowadziła pełne heroicznej świętości życie. Jej pobożność odznaczała się czcią do cierpiącego Jezusa – dlatego św. Rita należy także do grona mistyków pasyjnych Kościoła. Otrzymała stygmat – przez 15 lat, do śmierci nosiła na czole bolesną, otwartą ranę. Zmarła 20 maja 1457 r. i w dwa dni później została uroczyście pochowana.

Zaraz po śmierci za jej wstawiennictwem zaczęło dziać się wiele cudów, które stały się podstawą do szybkiego rozprzestrzenienia się kultu. 10 lat po śmierci niezniszczone zwłoki Rity zostały przeniesione do klasztornej zakrystii i złożone w ozdobnym sarkofagu.
Została kanonizowana w 1900 r. przez Leona XIII.