Bp Kiciński modlił się na dworcu kolejowym we Wrocławiu

W kaplicy dworcowej na wrocławskim Dworcu Głównym PKP – znanej w całej Polsce ze względu na wyjątkowy wystrój i niezwykłe umiejscowienie w samym sercu stacji – 25 listopada obchodzono odpust ku czci św. Katarzyny Aleksandryjskiej oraz 4. rocznicę jej poświęcenia. Mszy świętej przewodniczył bp Jacek Kiciński CMF.

W homilii hierarcha podkreślił, że wspomnienie św. Katarzyny przypada tuż przed Adwentem. – Jest takie piękne powiedzenie, że święta Katarzyna Adwent rozpoczyna. Była młodą, osiemnastoletnią dziewczyną, która oddała życie, świadcząc o Chrystusie. Za jej przyczyną dziękujemy dziś wszystkim pracownikom kolei – za ich trud, służbę i troskę, by każdy podróżny bezpiecznie dotarł do celu – mówił.

Nawiązując do liturgii słowa, biskup zwrócił uwagę, że wiele rzeczy przemija, a nowe się rodzi, jednak najważniejszy zawsze pozostaje człowiek. – Z pewnością wiele rzeczy, które minęły, już nie wrócą. Często z nostalgią patrzymy na to, co było, a nie angażujemy się w to, co jest – zauważył. Wspomniał także popularne narzekanie, określając je żartobliwie „trzema obrońcami świętego spokoju”: „Zawsze tak było”, „Nigdy tak nie było” i „Za moich czasów”.

Kaznodzieja odwołał się również do słów Jezusa o zburzeniu świątyni jerozolimskiej. – Wtedy Jerozolima była u szczytu sławy, piękniejsza być nie mogła. A jednak Jezus zapowiedział, że nie pozostanie z niej kamień na kamieniu. I rzeczywiście – już 40 lat później została zniszczona i nigdy jej nie odbudowano – przypomniał biskup. Podkreślił jednak, że z tej tragedii narodziło się dobro: chrześcijaństwo rozeszło się po świecie i powstał dynamiczny Kościół misyjny. – W każdym trudnym czasie można zobaczyć, że rodzi się coś nowego. Jezus zachęca nas do postawy wierności, a nie trwania jedynie w tym, co znane – dodał.

Przenosząc tę myśl na współczesność, zauważył, że również kolej ulega zmianom. – To już nie jest ta kolej, która była kiedyś. Trzeba czasem się zatrzymać, zrobić przegląd, przeprowadzić modernizację, a niekiedy wymienić cały tabor. Nostalgia zawsze będzie się pojawiać, ale nostalgią żyć się nie da. Tradycję należy pielęgnować, lecz na nowe trzeba się otwierać – mówił biskup, dodając, że nawet najlepsze systemy nie zastąpią ludzkiej odpowiedzialności.

Hierarcha podkreślił potrzebę odbudowania „kolejarskiej braci”. – By kolejarz kolejarzowi był bratem. Potrzeba wspólnoty i tego, by nie ulec podziałom. Gdy patrzymy na dworzec, widzimy tysiące osób zmierzających w różnych kierunkach – do pracy, domu, życia. A tutaj, w kaplicy, wszyscy patrzymy w jedną stronę – na Chrystusa – mówił.

Dziękując Bogu za wszystkich, którzy tworzyli kaplicę, zachęcał, by to miejsce stało się przestrzenią budowania nowej rzeczywistości dla ludzi kolei. – W kaplicy łączą się wszystkie tory ludzkiego życia. Nikt nie pyta o kierunek jazdy. Każdy może tu się zatrzymać. Chrystus pomaga w najtrudniejszych momentach – zauważył.

Przywołał także historię św. Katarzyny, która w czasach pogańskich odważnie wyznała wiarę w Chrystusa i nie ugięła się nawet wobec prześladowań Dioklecjana. – Nie broniła Boga, lecz dawała świadectwo. A tradycja mówi, że dzięki temu nawróciło się wielu – podkreślił.

Na zakończenie biskup wezwał do wierności wartościom: szacunkowi, szczerości, pomocy i wierze. – Kolej się zmienia, ludzie się zmieniają, ale nie powinny zmieniać się wartości, którymi żyliśmy od lat. Niech św. Katarzyna uczy nas wiernej miłości do Boga i pokazuje, że nawet z trudnej sytuacji Bóg może wyprowadzić największe dobro – podsumował.