Bp Libera: kapłaństwo jest obdarowaniem „synowskim istnieniem”

„Nasze kapłaństwo jest obdarowaniem `synowskim istnieniem`. Wznosimy się do nieba, gdy jesteśmy wierni temu darowi, jakim jest kapłaństwo: przez modlitwę – żywą więź z Panem, przez podejmowanie pracy nad sobą, przez odpowiedzialność za słowo” – mówił bp Piotr Libera 5 października w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku, z okazji jubileuszu 60-lecia kapłaństwa ks. dr. Tadeusza Rutowskiego, wieloletniego rektora, wicerektora i wykładowcy tej uczelni.

Biskup mówił, że obchody jubileuszowe są powrotem do przeszłości. Świat zachęca wtedy do czerpania radości i satysfakcję z dokonań, z kariery, z sukcesu, z funkcji. Ale Jezus w tym dniu proponuje, aby dużo bardziej cieszyć się z tego, co się otrzymało i w jaki sposób udawało być wiernym. Za słowami papieża Franciszka z encykliki „Lumen fidei” powtarzał, że „wierzący, przyjmując dar wiary, zostaje przemieniony w nowe stworzenie. Otrzymuje nowe istnienie, istnienie synowskie, staje się synem w Synu”.

„To przede wszystkim nasze kapłaństwo jest tym obdarowaniem `synowskim istnieniem`. Szatan spada z nieba, ku któremu wznosi go pycha. My wznosimy się do nieba, gdy jesteśmy wierni temu darowi, jakim jest kapłaństwo: przez modlitwę – żywą więź z Panem, przez podejmowanie pracy nad sobą, przez odpowiedzialność za słowo. Szatan spada z nieba również wtedy, gdy zachowujemy kapłańską, klerycką jedność. Nie pielęgnujmy podziałów, nie lubujmy się w nich, pora na jedność, na prosty `kairos` jedności” – zwracał się biskup płocki do uczestników uroczystości.

Po raz kolejny odwołał się do encykliki, cytując za Ojcem Świętym, że „synowskie istnienie jest uznaniem pierwotnego i radykalnego daru, będącego u podstaw egzystencji człowieka”. Widać to zwłaszcza na przykładach księży profesorów – „starych mistrzów”. Ich kapłańskie życie staje się „kenozą”, stopniowym ogałacaniem, koncentracją na tym, co najważniejsze. Gdy stopniowo traci się sprawność, gdy odchodzą najbliżsi, milknie się wobec cierpienia, a jeśli się mówi, to żeby wspominać i mądrze budować – „ze swojego łoża cierpienia współodkupieńczy krzyż, ze swojego pokoju prawdziwy Dom Eucharystyczny”.

Biskup przypomniał, że ks. Rutowski przez całe lata jest w seminarium nauczycielem, świadkiem i stróżem harmonii: słuchania i widzenia, rozumu i wiary, myślenia i kontemplacji, spekulacji i egzystencji, filozofii i teologii. Jego uczniowie wspominają, jak po całym roku refleksji metafizycznej, niemal w poczuciu szczęścia przechodził do trzeciego rozdziału Księgi Wyjścia, do widzenia, które miał Mojżesz, gdy z krzewu przemawiał do niego Bóg – „Ten, który Jest”. Przypomniał wykłady jubilata, podczas których ten głosił, że przez to powiedzenie Bóg określa siebie jako Byt, którego istotą jest istnienie.

W jubileuszowej Eucharystii uczestniczyła rodzina ks. Rutowskiego, księża kapłani z jego kapłańskiego rocznika, wspólnota płockiego WSD.

Ks. inf. dr Tadeusz Feliks Rutowski (ur. 1929) święcenia kapłańskie przyjął w roku 1953 w Pieniężnie. Przez wiele lat był wykładowcą m.in. filozofii bytu, filozofii przyrody i teodycei w Wyższym Seminarium Duchownym, Seminarium Duchownym w Łowiczu, Soborowym Studium Teologiczno-Pastoralnym Diecezji Płockiej, Kolegium Teologicznym Diecezji Płockiej. Był wicerektorem oraz rektorem WSD w Płocku. Pełnił także funkcję wikariusza biskupiego ds. formacji duchowej księży. Jest prałatem archidiakonem Kapituły Katedralnej Płockiej i szambelanem Jego Świątobliwości.