Bp Pindel w Polance Górnej: bez wiary nie ma świątyni

„Nie ma wiary, nie ma świątyni, to wiara poprzedza wybudowanie jakiegokolwiek kościoła” – przypomniał bp Roman Pindel, który 20 czerwca poświęcił kościół w Polance Górnej, powstały na miejscu kaplicy-baraku, kupionego przez siostry karmelitanki i przeniesionego z pobliskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. W uroczystości konsekracji świątyni udział wzięli liczni wierni, księża okolicznych parafii i osoby związane z podoświęcimską wspólnotą parafialną pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny.

Ordynariusz bielsko-żywiecki w homilii odwołał się do dramatycznych dziejów budowy „Arki Pana” – słynnej świątyni w Nowej Hucie, na której powstanie nie zgadzały się długo władze komunistyczne. Podkreślił, że człowiek wierzący ma prawo do posiadania godnego miejsca do modlitwy. „Wiara tamtych ludzi w Nowej Hucie, w latach 70., sprawiła , że z czasem powstawały też i inne kościoły. W tamtym miejscu, w tym, i wszędzie wiara poprzedza budowanie kościoła” – zaznaczył.

Tłumacząc sens i znaczenie konsekracji świątyni, biskup zwrócił uwagę, że chodzi o to, by poświęcony budynek był przeznaczony wyłącznie na kult i modlitwę. „Bywa, że świątynia zostaje przerobiona na coś innego, jak to się dziś dzieje w niektórych zakątkach Europy, ale bywa niejednokrotnie i tak, że jakiś inny budynek, przeznaczony do celów niereligijnych, staje się świątynią. To często przejmujące doświadczenie dla ludzi. Właśnie dziś miejsce to staje się poświęconym wyłącznie dla Boga i dla ludzi, który się gromadzi w Jego imię. Pamiętajmy o tym” – zaapelował.

Biskup zachęcił do modlitwy za wszystkich, którzy przyczynili się do budowy kościoła w Polance Górnej. Wśród modlących się przy ołtarzu kapłanów był m.in. emerytowany proboszcz Polanki Wielkiej ks. prałat Tadeusz Porzycki, który w latach 90. ub. wieku zainicjował utworzenie tu nowej wspólnoty parafialnej.

Pracujący od 2008 roku obecny proboszcz parafii ks. Piotr Pokojnikow wyraził życzenie, by nowo poświęcona świątyni tętniła życiem modlitewnym. „To jedno moje pragnienie: niech ta świątynia będzie piękna, ale nigdy pusta” – podkreślił.

Biskup namaścił poświęconym olejem mensę ołtarza oraz jeden kamieni apostolskich zwanych potocznie zacheuszkami. Następnie na ołtarzu zapalono pięć kadzielnic, przyniesionych przez delegację parafian. Obrzęd zwieńczyło uroczyste zapalenie światła symbolizującego Chrystusa. Poświęcenie kościoła Niepokalanego Serca NMP w Polance Górnej było trzecim w historii półtorarocznej posługi pasterskiej biskupa Romana Pindla. Dwa wcześniejsze tego typu akty duchowny dokonał na Śląsku Cieszyńskim – w Krasnej oraz w Zbytkowie.

Powstanie kaplicy a potem kościoła w Polance Górnej związane jest ze Zgromadzeniem Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus. Zakonnice osiedliły się w podoświęcimskiej wsi w 1925 roku. Po pewnym czasie otworzyły tu ochronkę i zajmowały się chorymi.

W 1945 roku przełożona wspólnoty Matka Teresa kupiła jeden z baraków z obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Z drewnianego budynku uświęconego cierpieniem tysięcy męczenników powstała kaplica-barak. Tu odbywały się Msze niedzielne i świąteczne w latach 1945-1965. Sprawowali je ojcowie karmelici bosi z Krakowa i Wadowic. Kapelanem u sióstr był ks. Stanisław Śliwa, kapłan, emeryt z diecezji tarnowskiej. W latach 1965- 77 Msze św. w kaplicy-baraku odprawiali księża salezjanie. Pierwszy administrator (1977-1981) ks. Gerard Jajecznica, wybudował kościół i Dom Jana Pawła. W 1993 roku powstał tu ośrodek duszpasterski, w 1999 erygowana parafia.

Wkrótce do przylegającego do kościoła Domu Charytatywnego, gdzie pracowały od lat 80. ub. wieku siostry ze Zgromadzenia Maryi Niepokalanej, zaczęły przyjeżdżać turnusy z osobami starszymi, chorymi i niepełnosprawnymi, organizowane przez parafie archidiecezji krakowskiej i diecezji bielsko-żywieckiej. W 2008 roku siostry z powodu braku powołań zlikwidowały swoją placówkę w Polance Górnej i opuściły dom. Odtąd placówka służy chorym lub grupom młodzieży i dzieci głównie do wypoczynku letniego lub weekendowego. Chętnie korzystają z niej grupy Caritas oraz osoby pragnące przeżyć w skupieniu rekolekcje.