Bp Riabucha: nadzieja i człowieczeństwo rozwijają Ukrainę

Nasi wierni „nigdy nie przestają ufać Bogu i szukać w Nim pocieszenia (…). Są oni dla mnie świadkami wielkiej miłości Boga, ponieważ w obliczu największego zła (…) bardzo trudno nie rozpaczać” – wskazuje o mieszkańcach wschodniej Ukrainy bp Maksym Riabucha. Greckokatolicki egzarcha pomocniczy Doniecka podkreśla niezłomnego ducha ludności terenów najbardziej dotkniętych rosyjską inwazją. „Nawet starają się dzielić Bożą miłością ze wszystkimi, których spotykają” – zaznacza hierarcha.

Przebywający obecnie w Rzymie na synodzie swojego Kościoła biskup wyznaje, że co prawda w tych dniach nie słyszy co chwila alarmów i wybuchów, ale niepokoi się o ludzi. Jednak, pomimo całych okropności, „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” – dodaje. Opowiadając Radiu Watykańskiemu o ziemiach, gdzie posługuje, podkreśla własne wzruszenie nie tylko postawą wiernych, ale również duchowieństwa oraz osób konsekrowanych. Wszyscy pracują na rzecz większego dobra, nawet w tak tragicznych warunkach. I z tego płynie przykład, jaki mieszkańcy wschodniej Ukrainy mogą dać innym – zaznacza bp Riabucha.

„Do dziś odkrywam tak wiele człowieczeństwa w naszych ludziach, nawet na terytoriach okupowanych: wzajemne wsparcie, pomoc i umiejętność bycia dla innych, nawet gdy ktoś nie ma już siły do radzenia sobie ze sprawami w swoim życiu. Mimo wszystko tamtejsi mieszkańcy ciągle ciężko pracują, aby wspierać się i pomagać sobie nawzajem. Jest mnóstwo takich pojedynczych rzeczy, w których gesty człowieczeństwa przezwyciężają zło i nienawiść niesione przez wojnę” – wyznaje hierarcha.

Pytając, czym te osoby mogą się dzielić, odpowiada: „Myślę, że jednym z najważniejszych elementów, którym ludzie ze wschodniej Ukrainy mogą się dzielić, jest nadzieja. Ponieważ kiedy tylko czytasz o wojnie lub oglądasz ją w telewizji, to jedno. Ale kiedy żyjesz w stanie wojny, kiedy rzeczywistość największej katastrofy dzieje się na twoim własnym podwórku, zachowanie w sobie nadziei stanowi bohaterstwo. A z drugiej strony mogą się dzielić prawdziwym człowieczeństwem. Ponieważ tak wielu z nich pomaga sobie nawzajem, tak wielu z nich nie traci poczucia braterstwa, bliskości i właśnie człowieczeństwa, które jest gwarantem życia. Myślę, że dokładnie dlatego Ukraina wciąż żyje i, choć trudno powiedzieć, że rozkwita, ale Ukraina naprawdę się rozwija”.