Bp Werth poświęcił kościół w Bijsku

Ordynariusz diecezji Przemienienia Pańskiego w Rosji, bp Joseph Werth poświęcił 2 sierpnia kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Bijsku.

„Kościół materialny buduje się bardzo szybko. Wystarczy kilka lat, aby tego dokonać. Ale żeby powiększał się o nowych członków i wzrastał duchowo potrzeba wielu pokoleń” – powiedział podczas kazania bp Werth. Uroczystość zgromadziła ok. 200 wiernych z diecezji oraz z zagranicy.

W kazaniu bp Werth wspominał czasy prześladowań w Rosji i z jakim trudem i poświęceniem grupy katolików pozostawały wierne swojej religii i tradycji. „Dzisiaj o wiele trudniej jest znaleźć ludziom drogę do Kościoła. Ale to jest nasza misja i cel. I temu pomagać będzie zbudowana przez was świątynia w Bijsku” – powiedział ordynariusz nowosybirski zwracając się do parafian.

Wśród duchowieństwa byli wszyscy księża i siostry zakonne z ałtajskiego dekanatu, kilku kursowych kolegów z Polski bijskiego proboszcza ks. Andrzeja Obuchowskiego oraz przebywający w tym czasie na urlopie księża z Białegostoku. Konsulat RP w Irkucku reprezentowała konsul Joanna Szeliga.

W czasie uroczystości zostały złożone w ołtarzu relikwie dwóch świętych męczenników – polskiego jezuity, św. Andrzeja Boboli i koreańskiego pierwszego kapłana bł. Andrzeja Kim Tae-gŏna.

Po liturgii wszyscy goście zostali podjęci gorącym obiadem i mieli możliwość wysłuchania koncertu miejscowego chóru.

W niedzielę 3 sierpnia bp Werth udzielił sakramentu bierzmowania i I Komunii św. grupie parafian. Wśród nich była przedstawicielka wywodząca się z miejscowego plemienia ałtajtskiego – Kumandyjka.

Parafia w Bijsku prowadzona przez polskiego kapłana ks. Andrzeja Obuchowskiego istnieje od 1997 r. Ale jej korzenie sięgają 1840 roku, kiedy to był zesłany do Bijska z wileńskiej guberni katolicki kapłan ks. Antoni Szyszko. On to otworzył w mieście pierwszą prywatną szkołę, która ciesząc się dużą popularnością stała się przyczyną zazdrości prawosławnego duchowieństwa. I po trzech latach swojej działalności na wniosek miejscowego biskupa prawosławnego została zamknięta. Ks. Szyszko miał wyjechać z Bijska w 1855 roku. Po nim byli zsyłani tam jeszcze ks. Konstantyn Stefanowicz (w Bijsku od 1865-68), który nie otrzymał pozwolenia na powrót do Polski i pozostał na Syberii do swojej śmierci w 1891; ks. Jan Witkowski SJ (nieznana data zesłania – do ok. 1867), ks. Józef Lewkowicz (od 1867-68) , ks. Ambroży Kosarżewski (1865-67) i znany tylko z imienia ks. Franc (przebywał od 1865 r.).

W 1905 roku 29 rodzin katolickich podpisało się pod petycją budowy kaplicy katolickiej ze środków własnych. I chociaż nie ma żadnych archiwalnych danych dotyczących jej istnienia, świadkowie mówią, że pamiętają świątynię z dzieciństwa. Jedno jest pewne, że kaplica została zamknięta, gdyż w miejscowych gazetach w latach dwudziestych ubiegłego wieku podawano informacje, o przyjeździe kapłana katolickiego i miejscu spotkania. Mieszkający od urodzenia w Bijsku potomek polskich zesłańców Antoni Romankiewicz wspomina, jak jego ojciec w dzieciństwie zabrał go pod kaplicę pokazując nieopodal leżące groby swoich krewnych. Według niego w 1937 roku została ona zburzona a cmentarz zrównany z ziemią. Ostatni kapłan na Ałtaju – ks. Antoni Zukowski – został rozstrzelany 12 października 1937 r. w Nowosybirsku za „szpiegostwo na rzecz Watykanu”.

W czasie drugiej wojny światowej do Bijska trafiły w lutym 1940 r. transporty zesłańców, przede wszystkim z Wileńszczyzny i Ukrainy (w samym Ałtaju archiwum NKWD wymienia 16,5 tys. osób). Wśród nich była rodzina Jaruzelskich. Nie ma jednak śladów archiwalnych o jakimkolwiek księdzu tam pracującym.

Po tzw. „pierestrojce” od 1993 roku zaczął przyjeżdżać ks. Andrzej Graczyk a po nim ks. Walter Bachman – misjonarz z Peru. Po jego śmierci na krótko duszpasterstwo prowadził ks. Roman Cały.

Parafia została zarejestrowana w 1997 roku przez władze państwowe a rok później erygowana kanonicznie wraz z ustanowieniem nowego proboszcza ks. Andrzeja Obuchowskiego. On to stworzył w zakupionym domu nową kaplicę i plebanię. W duszpasterstwie pomagały siostry z RPA a od 2006 r. z Korei. Przy wzrastającej liczbie wiernych konieczne było zbudowanie nowej świątyni. Budowa rozpoczęła się w 2008 r. Uwieńczeniem prac była uroczystość poświęcenia świątyni 2 sierpnia br. Jej budowę wspomagały niemieckie, polskie, włoskie fundacje kościelne oraz diecezja świdnicka i wrocławska. Także bardzo wiele osób indywidualnie wspierało materialnie budowę a „wolontariat salezjański” i Fundacji Freya z Wrocławia osobiście pomagał malując i porządkując budynek.