Bydgoszcz: sympozjum „Świadectwa osób konsekrowanych z terenów diecezji bydgoskiej”

„Świadectwa osób konsekrowanych z terenów diecezji bydgoskiej” – to temat sympozjum, które odbyło się w grodzie nad Brdą. Spotkanie, którego organizatorem było Wyższe Seminarium Duchowne Zgromadzenia Ducha Świętego, wpisało się w obchody trwającego Roku Życia Konsekrowanego.

Swoje referaty i spostrzeżenia zaprezentowali: ks. prof. Józef Krzywda CM, ks. dr Marcin Puziak, ks. dr Jarosław Wąsowicz SDB, s. Maria Faustyna Swędzikiewicz OCPA, s. Maria Kaźmierczak ZSAPU, o. Grzegorz Kosielski CSSp oraz Dorota Kąkolewska ISM. – Papież Franciszek przypomina, że życie konsekrowane nie jest czymś wyizolowanym czy marginalnym, ale znajduje się w samym sercu Kościoła. Jest to ogromny potencjał Ducha, który tchnie niestrudzenie – powiedział rektor misyjnego seminarium, o. dr Marek Walkusz CSSp.

Ks. prof. Józef Krzywda CM ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy, mówiąc na temat wymogu formacji w perspektywie życia osobistego, wspólnotowego i apostolskiego w instytucie i w Kościele, przypomniał, że powstanie i historia rozwoju życia zakonnego, jeśli rozważać je w świetle powstania i misji Kościoła, dowodzą, iż od początków swego istnienia cieszyło się ono uznaniem zarówno wiernych, jak i przedstawicieli Kościoła hierarchicznego.

Nawiązał m.in. do Soboru Watykańskiego II oraz posoborowego prawodawstwa w kwestii osobistej formacji zakonników. Duchowny uwypuklił konkretne wskazania, jakie w kwestii formacji zaproponował św. Jan Paweł II w znanej adhortacji apostolskiej „Vita consecrata”. Ojciec Święty wyjaśniał, że „formacja, aby była pełna, musi obejmować wszystkie dziedziny życia chrześcijańskiego i konsekrowanego. Należy zatem zaplanować formację osobową, kulturową, duchową i duszpasterską, dążąc wszelkimi środkami do harmonijnego połączenia różnych aspektów”.

Ks. dr Marcin Puziak, poruszając temat udziału życia konsekrowanego w dziedzictwie duchowym diecezji bydgoskiej, przedstawił m.in. krótki rys historyczny obecności zakonów na terenach obecnego Kościoła Bydgoskiego. Rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Bydgoskiej nakreślił, co pozostało po zakonach, które uległy kasacie pod zaborem pruskim. Wskazał również, co nowego dały i dają zakony obecne po 1920 roku – a szczególnie po 1989. Na koniec wymienił główne formy pobożności oraz linie duchowości i apostolatu, związane z życiem konsekrowanym w diecezji.

Patriarcha, niestrudzony wychowawca, opiekun – tak określali ks. Wiktora Grabelskiego SDB (1857-1902) polscy salezjanie, którzy pod koniec XIX wieku wykształcili się w zakładzie na Valsalice. Natomiast kard. August Hlond nazwał go wprost „fundatorem polskiej gałęzi Zgromadzenia”. O kapłanie, zasłużonym dla początków salezjańskich dziejów w naszym kraju, mówił członek tego zgromadzenia ks. dr Jarosław Wąsowicz SDB. – Ksiądz Grabelski kiedy z wielkim zapałem przystępował do krzewienia dzieł ks. Bosko wśród rodaków rozdzielonych zaborczymi granicami, nie przypuszczał pewnie, że w Pile – niedaleko miejsca, gdzie przyszedł na świat – zostanie kiedyś utworzona siedziba salezjańskiej inspektorii. Nie myślał, że młodzież m.in. z Ujścia, Złotowa i Krajenki sto lat później uczyć się będzie w salezjańskich szkołach czy wędrować z duchowymi synami ks. Bosko po pielgrzymich szlakach – mówił ks. Wąsowicz SDB.

Kolejną postacią zaprezentowaną w czasie sympozjum była Ludwika Morawska – Sługa Boża Matka Maria od Krzyża, pierwsza polska Mniszka Klaryska od Wieczystej Adoracji. – Po przewidzianym okresie 29 kwietnia 1867 roku złożyła śluby wieczyste, podczas których głoszący kazanie ks. Aleksander Jełowicki wypowiedział w odniesieniu do niej prorocze słowa, że może Bóg chce użyć Polki jako narzędzia w przeniesieniu kultu Eucharystii do ukochanej, choć cierpiącej pod ciężarem rozbiorów ojczyzny – powiedziała s. Maria Faustyna Swędzikiewicz OCPA.

Kim była bł. Siostra Bernardyna? Na to pytanie próbowała odpowiedzieć s. Maria Kaźmierczak ze Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim. Błogosławiona została określona wierną naśladowczynią i uczennicą św. Brata Alberta. – Święci to ludzie, którzy najpełniej poznali Boski ogień miłości, zapłonęli tym ogniem i przeszli przez ten świat jak żywe pochodnie. Błogosławiona Siostra Bernardyna – Maria Jabłońska – jest współzałożycielką naszego zgromadzenia, założonego w 1891 roku w Krakowie przez św. Brata Alberta – mówiła. Siostra Bernardyna strzegła pilnie charyzmatu odkrywania oblicza Chrystusa cierpiącego Ecce Homo w drugim człowieku, zwłaszcza w biednym, bezdomnym, opuszczonym, chorym.

Ojciec Grzegorz Kosielski CSSp wprowadził wszystkich słuchaczy w historię Zgromadzenia Ducha Świętego. Zostało ono założone w 1703 roku we Francji przez księdza Klaudiusza Franciszka Poullart des Places. Jego charyzmatem jest praca misyjna wśród ludów, osób i grup najbardziej opuszczonych. Mówiąc o implantacji zgromadzenia na ziemiach naszej ojczyzny i jej założycielach, o. Kosielski przywołał kandydatów, pochodzących z ziem polskich znajdujących się pod rozbiorami, którzy wstąpili do wspólnoty zakonnej. Przedstawił sylwetki m.in. o. Antoniego Jaworskiego CSSp, o. Jana Dekowskiego CSSp czy o. Zygmunta Rydlewskiego CSSp. Ten ostatni – były kapelan, podpułkownik armii gen. Józefa Hallera – przybył na prośbę przełożonego generalnego do grodu nad Brdą, gdzie otworzył Sierociniec dla Synów Obrońców Ojczyzny.

„Doktor Ola, świadectwo życia osoby konsekrowanej w instytucie świeckim” – to tytuł ostatniego wystąpienia, które zaprezentowała Dorota Kąkolewska ISM. Aleksandra Gabrysiak (1942-1993), nazywana „Doktor Olą”, urodziła się w Radzyminie k. Warszawy. Była lekarką o wielkim sercu. Z oddaniem i miłością służyła chorym, uzależnionym, samotnym matkom, więźniom, ludziom zagubionym, ratowała życie nienarodzonych. Uczestniczyła w nieformalnej wspólnocie kilku osób, poszukując odpowiedzi na pytanie, jak w pełni oddać się Bogu, żyjąc w świecie. Ta droga doprowadziła ją do poznania idei instytutów świeckich życia konsekrowanego oraz do spotkania z Włoszkami, które poświęciły swoje życie Bogu w instytucie o duchowości franciszkańskiej.

„Doktor Ola” w 1974 roku przyjęła do domu dziewczynkę porzuconą przez matkę w gdyńskim szpitalu. Adoptowała dziecko, odczytując to jako wolę Bożą. Samotna opieka nad dzieckiem związana była z wieloma trudnościami i wyrzeczeniami. Zginęła 6 lutego 1993 r. razem z córką Marysią z rąk jednego ze swoich podopiecznych, który wyszedł na przepustkę z więzienia. Mordercę skazano na dożywocie. Nie wiedział, dlaczego zabił, ale prosił „Doktor Olę” o przebaczenie. Wierzył, że mu wybaczyła.

Na całym świecie żyje obecnie około 950 tys. osób konsekrowanych, w tym około 35 tys. w Polsce. Prawie 19 tys. to siostry z tzw. czynnych zgromadzeń żeńskich, około 12 tys. osób konsekrowanych to zakonnicy. Z kolei w 83 klasztorach kontemplacyjnych żyje około 1300 mniszek.