Cisiec: zamiast kwiatów – dar miłosierdzia dla potrzebujących od bierzmowanych

Zamiast kwiatów dla biskupa, księży i katechetów gimnazjaliści z parafii w Ciścu, którzy kilka dni temu przyjęli sakrament bierzmowania, przekazali dar pomocy materialnej dla ubogiej rodziny. „Niech ten dar przekazany dla Caritasu, uświadomi nam wszystkim potrzebę troski o tych najsłabszych” – podkreślili młodzi ludzie, przekazując go dziś, 13 listopada, w diecezjalnej filii Caritasu w Bielsku-Białej.

Młodzi ludzie wcześniej poprosili dyrektora diecezjalnej Caritas, ks. Roberta Kasprowskiego, by pomógł im znaleźć rodzinę, której potrzebna jest natychmiastowa pomoc materialna.

Gimnazjaliści z parafii św. Maksymiliana Kolbego w Ciścu przyjęli sakrament bierzmowania 5 listopada, w 42. rocznicę powstania kościoła parafialnego – „świątyni jednej doby”, wzniesionej wbrew zakazom ówczesnych władz partyjnych.

Dziękując bp Romanowi Pindlowi za udzielony im sakrament młodzież podkreśliła. „Przez sakrament bierzmowania stajemy się szczególnie odpowiedzialni za wspólnotę Kościoła i jako wyraz wdzięczności za ten dar – Tobie księże Biskupie, kapłanom, rodzicom i nauczycielom, pragniemy zamiast kwiatów, przekazać dar dla najuboższej cząstki tej wspólnoty dla chorych, ubogich i potrzebujących”.

Budowa świątyni w Ciścu była jedną z głośniejszych spraw w latach 70. ubiegłego wieku. Kard. Dziwisz wspomina o niej w swojej książce „Świadectwo”.

W niedzielę 5 listopada 1972 roku, podczas Mszy św. odprawionej przy prowizorycznym ołtarzu ks. Władysław Nowobilski, wówczas katecheta, wezwał parafian do pracy przy budowie kościoła. Wszyscy wiedzieli, że nie mogą opuścić placu budowy dopóki nie stanie kościół.

Gdy wieczorem wyłączono prąd, by utrudnić ludziom pracę, wierni oświetlili budowę reflektorami samochodów. Po 24 godzinach na murach kościoła osadzono więźbę. Ponieważ zaprawa jeszcze nie wyschła, mury zaczęły się przechylać, więc je podpierano. Wielu nadal twierdzi, że „to cud, że kościół się wtedy nie zawalił”.
Krótko po zakończeniu budowy władze przystąpiły do represji. Szykanowano wiernych, karano ich mandatami, zwalniano z pracy, piętnowano. Kilkakrotnie władze nosiły się z zamiarem zburzenia świątyni. Przez 2 lata jednak parafianie na zmianę w dzień i w nocy czuwali wewnątrz kościoła.

Metropolita krakowski kard. Karol Wojtyła w grudniu 1977 r. konsekrował ołtarz kościoła. Pięć lat później kard. Franciszek Macharski konsekrował cały kościół w Ciścu. Władze zalegalizowały go ostatecznie w 1979 roku.