Cud za przyczyną bł. Felińskiego

W kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich nastąpiło zamknięcie diecezjalnego etapu procesu kanonizacyjnego, odnoszącego się do cudu za wstawiennictwem bł. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego.

Badanie niezwykłego uzdrowienia s. Stefanii Zelek ze Zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi rozpoczęło się 15 października. Teraz akta sprawy trafią do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
Dochodzenie dotyczyło nadzwyczajnego uzdrowienia s. Stefanii Zelek ze Zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi, założonego przez bł. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Zakonnica cierpiała na zanik szpiku kostnego. Jej stan był beznadziejny, zagrażający życiu. Siostra trafiła do kliniki hematologicznej w Krakowie, pod obserwację specjalistów. Wtedy nastąpiła nagła poprawa jej stanu zdrowia.
Trybunał przesłuchał osoby, które zaświadczyły, że prośba o uzdrowienie kierowana była wyłącznie do tego błogosławionego. Wysłuchano także opinii trzech profesorów i lekarzy, którzy opiekowali się chorą zakonnicą i mogli zaświadczyć, że jej wyzdrowienie jest niewytłumaczalne z punktu widzenia medycznego.
Trybunał rozpoczął dochodzenie 15 października. W krótkim czasie zgromadził dokumentację medyczną dotyczącą zakonnicy i protokoły z przesłuchań świadków. Teraz akta sprawy trafią do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
*Abp Zygmunt Szczęsny Feliński* był metropolitą warszawskim w czasie Powstania Styczniowego. Urodził się w 1822 r. na Wołyniu. Studiował matematykę na Uniwersytecie w Moskwie, na Sorbonie i w College de France w Paryżu. Brał udział w powstaniu w Poznaniu w 1848 r. Trzy lata później wstąpił do seminarium duchownego w Żytomierzu, a święcenia kapłańskie przyjął w 1855 r. W tym samym roku otworzył schronisko dla sierot i bezdomnych w Petersburgu. W 1857 r. założył Zgromadzenie Sióstr Rodziny Maryi, któremu powierzył opiekę nad ubogimi. Pełnił funkcję spowiednika alumnów i kapelana w petersburskiej Akademii Duchownej i był profesorem filozofii w tej uczelni.
Mianowany arcybiskupem metropolitą warszawskim 6 stycznia 1862 r., sakrę biskupią przyjął w Petersburgu 26 stycznia tego roku. Stojąc na czele archidiecezji warszawskiego w ciągu dwóch lat m.in. zreformował seminaria i Akademię Duchowną w Warszawie, założył schronisko dla biednych dzieci, zwołał zjazd duchowieństwa, przygotował materiały do synodu archidiecezji i metropolii warszawskiej. Upowszechnił nabożeństwo majowe ku czci Najświętszej Maryi Panny.
W czasie Powstania Styczniowego w marcu 1863 roku napisał list do cara Aleksandra II w obronie Kościoła i Narodu. Uwięziony przez cara, został zesłany do Jarosławia nad Wołgą, gdzie przebywał przez 20 lat. Po uwolnieniu w 1883 roku nie miał prawa powrotu do Warszawy. Zmarł w Krakowie 17 września 1895 roku.
W 1920 roku jego zwłoki przewieziono do Warszawy i złożono w dolnym kościele św. Krzyża, a rok później do podziemi katedry warszawskiej. Proces informacyjny abp. Felińskiego otworzył kard. Stefan Wyszyński w 1965 roku, zaś zamknięcia dokonał w 1984 r. kard. Józef Glemp. Jeszcze w tym samym roku akta procesu zostały przekazane do Kongregacji dla Spraw Kanonizacji, która w 1988 roku ogłosiła jego ważność. Jan Paweł II beatyfikował abp. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego na krakowskich Błoniach w 2002 roku.