Czas to miłość

Zakończenie diecezjalnego procesu o domniemanym uzdrowieniu za sprawą kard. Wyszyńskiego to kolejny krok na drodze do jego beatyfikacji. I okazja, by zastanowić się nad aktualnością przesłania Prymasa Tysiąclecia.

Tym bardziej, że z jego postacią wiąże się chyba znaczący paradoks. Wydaje się, że cieszył się on większą estymą w czasach komunizmu, kiedy to widziano w nim duchowego przewodnika narodu, aniżeli teraz, w czasach wolności, w której odzyskaniu także i on ma swój udział.

Dlaczego tak się stało? Może dlatego, że – co przyznaje o. Gabriel Bartoszewski, wicepostulator w procesie beatyfikacyjnym – wielkość i dokonania Prymasa w jakiś sposób przysłoniły osobistą świętość i cnoty, którym był wierny.

Nie jest jednak tak źle: także po śmierci, od której upłynęło 32 lata, kard. Wyszyński cieszy się szacunkiem i kultem. Wystarczy odwiedzić stołeczną archikatedrę i przekonać się, że przy mogile kardynała wciąż gromadzą się ludzie – dzieci, młodzież i starsze pokolenia, doskonale pamiętające jego postać.

Warto powracać do książek Prymasa, choćby „Zapisków więziennych”, które – choć mocno osadzone w czasie – pełne są uniwersalnych spostrzeżeń i mądrości. Warto powracać do jego kazań i odkrywać w nich drogowskazy na dziś.

Jedno z takich kazań tkwi w mojej pamięci szczególnie mocno, pewnie także dlatego, że słyszałem je na własne uszy, stojąc w sierpniu 1979 r. w tłumie pielgrzymów przed jasnogórskim szczytem. Dobrze pamiętam głos Prymasa, gdy wypowiadał tę myśl: „Ludzie mówią – czas to pieniądz. Ja mówię inaczej – czas to miłość”. Następnie kardynał poprosił, by myśl tę trzykrotnie głośno powtórzyć… To jedna z tych sentencji kardynała, która nie tylko nie straciła na aktualności, ale dziś jest chyba jeszcze bardziej aktualna.

Tomasz Królak