Debata „Co się stało w Nicei?”

W auli Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu odbyła się dyskusja panelowa z okazji 1700 lat od soboru nicejskiego. Wydarzenie wpisuje się w trwający Synod Archidiecezji Wrocławskiej oraz diecezjalne obchody uroczystości Zesłania Ducha Świętego.

Prelegenci przypomnieli zebranym kontekst czasów Soboru w Nicei, czyli IV w.n.e.

– Pojawienie się chrześcijańskiego cesarstwa otwiera kolejną epokę. Rzym stworzył przestrzeń komunikacją dla głoszenia Ewangelii całej ludzkości. Cesarz Konstantyn Wielki był traktowany jako ten, który uczestniczy w porządku boskim. On jednak stawał się moim zdaniem coraz bardziej Chrystusowy. Miał poczucie misji, że w jego czasach dokonuje się coś szczególnego. Wziął odpowiedzialność za państwo, które wewnętrznie mogło się sypać. Dążył do wprowadzenia ładu w społeczeństwie i dlatego zajął się Kościołem – mówił prof. Stanisław Rosik, historyk z Wrocławia.

Przypomniał, że sobór został zwołany by rozwiązać wiele problemów. Wtedy właśnie powstało nicejskie wyznanie wiary (Credo), które nas – chrześcijan – do dzisiaj obowiązuje i stało się pewnym fundamentem Kościoła.

– Sobór to był czas wielkiej pracy teologicznej. Wykonywali ją biskupi, a Konstantyn im nie przeszkadzał, a nawet ich mobilizował. Uznawał, że biskupi wyrażają głos ludu. Dlatego sobór był przemawianiem całego kościoła. Głos ludu jest głosem Boga – tak głosiła stara rzymska zasada – opowiadał  prof. Rosik.

Ks. Wojciech Baran z Krakowa spojrzał na spotkanie biskupów  w Nicei od strony teologicznej

– Wtedy zastanawiano się nad naturą Jezusa. Próbowano odpowiedzieć na pytanie:  „kim jest Jezus?”. A zatem był to sam początek kształtowania się teologii. Kościół uczył się, jak wierzyć w Jezusa i podjął się wyjaśnienia Jego boskiej i mesjańskiej natury – mówił kapłan.

Tłumaczył, że do tych kwestii podchodzono w świecie starożytnym z dwóch stron. Jedna szkoła znajdowała się w Aleksandrii, a druga w Antiochii. W tej pierwszej  punktem wyjścia było Słowo, które stało się ciałem i zamieszkało między nami. To perspektywa odgórna. Zaś ta druga zaczynała od tego, że Jezus jest synem Maryi. Znano zatem jego krewnych. Był namacalnym, konkretnym człowiekiem. I potem dopiero teologowie dochodzili u Niego do Bożego synostwa.

– Na soborze nicejskim  Kościół jednak odważył się mówić na temat wiary przy pomocy języka zrozumiałego przez świat, nie posługując się tylko językiem biblijnym. To był wielki krok dla rozwoju teologii – podsumował ks. Baran.