Dialog w parafii. Czy duchowni i świeccy mogą mieć do siebie zaufanie?

Prowadzący: o. Marek Kosacz OP
W warsztacie „Dialog w parafii. Czy duchowni i świeccy mogą mieć do siebie zaufanie?” wzięło udział ponad 20 osób. W roli ekspertów pracujących w grupach wystąpili: Pani prof. Elżbieta Firlit (socjolog religii, SGH Warszawa), ks. Grzegorz Dróżdż (proboszcz parafii w Cegłowie, Starokatolicki Kościół Mariawitów), ks. Jan Kojło (dyrektor prawosławnego Radia Orthodoxia w Białymstoku) i dr Maciej Lis (kurator diecezjalny Diecezji Wrocławskiej Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego RP). Asystentami prowadzącego zajęcia była młodzież z okolic Gniezna: Iza Schillak, Jagoda Cieślicka i Krystian Krygier.
Po powitaniu uczestników, przedstawieniu prowadzącego i ekspertów, przyjęliśmy kilka zasad towarzyszących nam w trakcie spotkania oraz wzięliśmy udział w ćwiczeniu integracyjnym – bajce o Czerwonym Kapturku. Bohaterami naszych zajęć były postacie Parochusa i Parochii – symboli duchownych i świeckich, których można porównać do starego dobrego małżeństwa, które w swojej wspólnej historii życia napotyka różne sytuacje.
Postanowiliśmy Parochusa i Parochię wysłać na warsztaty kształtujące umiejętność słuchania. Słuchania nie tylko uszami, lecz wszystkimi zmysłami. Zatem pierwsze zadanie do wykonania w małych grupach polegało na tym, że wymyślaliśmy oczekiwane owoce takiego kursu. Nasze wypowiedzi zapisywaliśmy na przygotowanych wcześniej formularzach. Po pracy w grupach wymieniliśmy się opiniami na temat słuchania się nawzajem między duchownymi i świeckimi, wyrażania swoich oczekiwań oraz na temat różnić w spojrzeniach na rzeczywistość w we wspólnocie parafialnej, oczywiście nie tylko katolickiej. Efekty pracy zostały umieszczone przez asystentów na tablicy w sali.
Następnie przeszliśmy do problemu zaufania. Poszukiwaliśmy odpowiedzi na pytanie: jak odbudować zaufanie we wspólnocie między duchownymi i świeckimi po jej utracie? Odpowiedź miała kształt kwiatu, a jego elementy pokazywały etapy odbudowy zaufania. Po wykonaniu ćwiczenia prezentowaliśmy jego efekty oraz poświeciliśmy trochę czasu na podzielenie się raz jeszcze w dyskusji naszymi spostrzeżeniami na temat zaufania. Narysowane i opisane plansze z kwiatami asystenci powiesili na tablicy w celu prezentacji.
W trzeciej części naszego spotkania zastanawialiśmy się nad problemem następującym: w jaki sposób zaprosić świeckich ludzi do współpracy i współodpowiedzialności? Uczestnicy pracowali indywidualnie i po zakończeniu pracy dzieliliśmy się na forum naszymi poglądami. Poznawaliśmy w ten sposób nowe pomysły na nawiązanie współpracy oraz umacnialiśmy się w przekonaniu do starych, dobrych zwyczajów.
Na zakończenie spotkania uczestnicy wypełnili arkusz Informacja Zwrotna oraz chętni mogli zatańczyć taniec integracyjny.
W czasie zajęć panowała miła atmosfera współpracy i dialogu. Mogliśmy poznać zwyczaje panujące w różnych wspólnotach religijnych, o których opowiadali ich przedstawiciele. Trudne było początkowe przełamanie lodów, ale z czasem zapanował nastrój otwartości. Odnieśliśmy wrażenie, że czas bardzo szybko płynie i stwierdziliśmy, że to spotkanie mogłoby trwać znacznie dłużej.
Wspominał O.Marek Kosacz OP