Choć był biskupem i doradcą księcia, zrezygnował z tego, przeszedł 80 km na bosaka i błagał opata cystersów o przyjęcie do klasztoru. 9 października Kościół wspomina bł. Wincentego Kadłubka, biskupa, mnicha i kronikarza.

Wincenty Kadłubek urodził się ok. roku 1155. Studiował w Krakowie, Paryżu i Bolonii, zaliczał się do elity najbardziej wykształconych ludzi w Polsce. Należał do ścisłego grona doradców księcia krakowskiego Kazimierza Sprawiedliwego. Po śmierci księcia, Wincenty usunął się z Krakowa i został prepozytem kolegiaty w Sandomierzu.
W 1208 r. wybrano go biskupem krakowskim. Brał udział w Soborze Laterańskim IV (1215 r.), na którym uchwalono szereg ważnych dla Kościoła reform. Po powrocie z soboru Wincenty energicznie wdrażał te reformy w swojej diecezji. Między innymi wprowadzono wtedy obowiązek spowiedzi i Komunii wielkanocnej, uregulowano przepisy dotyczące małżeństwa i dyscypliny kościelnej, a także celibatu księży.
Prawdopodobnie to Wincenty wprowadził zwyczaj palenia wiecznej lampki przy tabernakulum, by w ten sposób podkreślić cześć dla Najświętszego Sakramentu.
Po dziesięciu latach rządów na stolicy biskupiej oraz intensywnej pracy reformatorskiej, błogosławiony Wincenty zrezygnował z biskupstwa i wstąpił do klasztoru cystersów w Jędrzejowie, który wcześniej jako biskup konsekrował.
Drogę z Krakowa do opactwa w Jędrzejowie (ok. 80 km) dostojnik przebył jako pielgrzym, pieszo i boso. Do dziś w Jędrzejowie można zobaczyć kopiec usypany w miejscu, gdzie Wincenty padł na twarz przed opatem, prosząc go o przyjęcie do wspólnoty.
W klasztorze przywdział habit mnicha i posłusznie spełniał wszystkie obowiązki surowego życia zakonnego. Cysterscy pokutnicy kierowali się zasadą: „skąpa kuchnia, grube odzienie, krótki sen”.
Być może jeszcze na dworze książęcym bł. Wincenty rozpoczął pisanie „Kroniki polskiej”, którą kontynuował jako biskup, a później mnich cysterski. Zebrał w niej wszystkie podania i mity o początkach Polski oraz zawarł przekaz najpiękniejszych tradycji.
Kronika napisana została po łacinie, wyszukanym stylem. Widoczne w niej jest wielkie umiłowanie Ojczyzny. Niestety nie zdążył dokończyć tego dzieła, doprowadził je zaledwie do 1202 r. W „Kronice” Błogosławiony napisał: „Każde państwo kwitnie zgodą, a nie kłótniami” oraz „obrona lub ocalenie szczęścia obywateli jest największym ze wszystkich triumfów”.
Wincenty Kadłubek zmarł jako cysters w 1223 r., po pięciu latach życia klasztornego. Kiedy po 400 latach otwarto grób, jego ciało znaleziono prawie nienaruszone. Beatyfikacji dokonał papież Klemens XIII w 1764 r.

Choć był biskupem i doradcą księcia, zrezygnował z tego, przeszedł 80 km na bosaka i błagał opata cystersów o przyjęcie do klasztoru. 8 października Kościół wspomina bł. Wincentego Kadłubka, biskupa, mnicha i kronikarza.

Wincenty Kadłubek urodził się ok. roku 1155. Studiował w Krakowie, Paryżu i Bolonii, zaliczał się do elity najbardziej wykształconych ludzi w Polsce. Należał do ścisłego grona doradców księcia krakowskiego Kazimierza Sprawiedliwego. Po śmierci księcia, Wincenty usunął się z Krakowa i został prepozytem kolegiaty w Sandomierzu.
W 1208 r. wybrano go biskupem krakowskim. Brał udział w Soborze Laterańskim IV (1215 r.), na którym uchwalono szereg ważnych dla Kościoła reform. Po powrocie z soboru Wincenty energicznie wdrażał te reformy w swojej diecezji. Między innymi wprowadzono wtedy obowiązek spowiedzi i Komunii wielkanocnej, uregulowano przepisy dotyczące małżeństwa i dyscypliny kościelnej, a także celibatu księży.
Prawdopodobnie to Wincenty wprowadził zwyczaj palenia wiecznej lampki przy tabernakulum, by w ten sposób podkreślić cześć dla Najświętszego Sakramentu.
Po dziesięciu latach rządów na stolicy biskupiej oraz intensywnej pracy reformatorskiej, błogosławiony Wincenty zrezygnował z biskupstwa i wstąpił do klasztoru cystersów w Jędrzejowie, który wcześniej jako biskup konsekrował.
Drogę z Krakowa do opactwa w Jędrzejowie (ok. 80 km) dostojnik przebył jako pielgrzym, pieszo i boso. Do dziś w Jędrzejowie można zobaczyć kopiec usypany w miejscu, gdzie Wincenty padł na twarz przed opatem, prosząc go o przyjęcie do wspólnoty.
W klasztorze przywdział habit mnicha i posłusznie spełniał wszystkie obowiązki surowego życia zakonnego. Cysterscy pokutnicy kierowali się zasadą: „skąpa kuchnia, grube odzienie, krótki sen”.
Być może jeszcze na dworze książęcym bł. Wincenty rozpoczął pisanie „Kroniki polskiej”, którą kontynuował jako biskup, a później mnich cysterski. Zebrał w niej wszystkie podania i mity o początkach Polski oraz zawarł przekaz najpiękniejszych tradycji.
Kronika napisana została po łacinie, wyszukanym stylem. Widoczne w niej jest wielkie umiłowanie Ojczyzny. Niestety nie zdążył dokończyć tego dzieła, doprowadził je zaledwie do 1202 r. W „Kronice” Błogosławiony napisał: „Każde państwo kwitnie zgodą, a nie kłótniami” oraz „obrona lub ocalenie szczęścia obywateli jest największym ze wszystkich triumfów”.
Wincenty Kadłubek zmarł jako cysters w 1223 r., po pięciu latach życia klasztornego. Kiedy po 400 latach otwarto grób, jego ciało znaleziono prawie nienaruszone. Beatyfikacji dokonał papież Klemens XIII w 1764 r.