Audiencja jubileuszowa Leona XIV | 6 grudnia 2025

Rok: 2025
Autor: Leon XIV

Drodzy Bracia i Siostry!

Niedawno wkroczyliśmy w liturgiczny okres Adwentu, który uczy nas zwracania uwagi na znaki czasu. Przypominamy sobie bowiem pierwsze przyjście Jezusa – Boga z nami – aby nauczyć się rozpoznawać Go za każdym razem, kiedy przychodzi, i aby przygotować się na Jego powrót. Wówczas będziemy na zawsze razem. Razem z Nim, ze wszystkimi naszymi braćmi i siostrami, z każdym innym stworzeniem, w tym świecie ostatecznie odkupionym: nowym stworzeniem.

To oczekiwanie nie jest bierne. Narodziny Jezusa ukazują nam bowiem Boga, który angażuje: Maryja, Józef, pasterze, Symeon, Anna, a później Jan Chrzciciel, uczniowie i wszyscy, którzy spotykają Pana, są zaangażowani, są wezwani do uczestnictwa. To wielki zaszczyt, przyprawiający wręcz o zawrót głowy! Bóg angażuje nas w swoją historię, w swoje marzenia. Zatem mieć nadzieję to uczestniczyć. Motto Jubileuszu „Pielgrzymi nadziei” nie jest sloganem, który za miesiąc przeminie! Jest to program życia: „pielgrzymi nadziei” to znaczy ludzie, którzy idą i oczekują, ale nie z założonymi rękami, lecz uczestnicząc.

Sobór Watykański II nauczył nas odczytywać znaki czasu: mówi nam, że nikt nie jest w stanie tego uczynić sam, lecz znaki czasu odczytuje się razem: w Kościele i z wieloma braćmi i siostrami. Są to znaki Boga, Boga, który poprzez okoliczności dziejowe przychodzi ze swoim Królestwem. Bóg nie jest poza światem, poza tym życiem: podczas pierwszego przyjścia Jezusa – Boga z nami – nauczyliśmy się poszukiwać Go pośród realiów życia. Poszukiwać Go rozumem, sercem i z zakasanymi rękawami! A Sobór powiedział, że ta misja należy w szczególny sposób do wiernych świeckich, mężczyzn i kobiet, ponieważ Bóg, który stał się człowiekiem, spotyka nas w sytuacjach każdego dnia. W problemach i w pięknie świata Jezus nas oczekuje i angażuje nas, prosi, abyśmy działali wraz z Nim. Dlatego właśnie nadzieja oznacza uczestnictwo!

Dzisiaj chciałbym przypomnieć jedno imię – to bł. Alberto Marvelli, młody Włoch, żyjący w pierwszej połowie ubiegłego wieku. Wychowany w rodzinie zgodnie z Ewangelią, formował się w Akcji Katolickiej, uzyskał dyplom inżyniera i włączył się w życie społeczne w czasie II wojny światowej, którą zdecydowanie potępiał. W Rimini i okolicach z całych sił angażował się w pomoc rannym, chorym i wysiedlonym. Wielu podziwiało go za jego bezinteresowne poświęcenie, a po wojnie został wybrany radnym i powołany do komisji ds. mieszkalnictwa i odbudowy. W ten sposób wkroczył do aktywnego życia politycznego, lecz akurat gdy jechał rowerem na zebranie, został potrącony przez wojskową ciężarówkę. Miał 28 lat. Alberto pokazuje nam, że mieć nadzieję, to znaczy uczestniczyć, że służba królestwu Bożemu przynosi radość nawet w obliczu wielkiego ryzyka. Świat staje się lepszy, jeśli tracimy trochę bezpieczeństwa i spokoju, aby wybrać dobro. To właśnie znaczy uczestniczyć.

Odpowiedzmy sobie na pytanie: czy uczestniczę w jakiejś dobrej inicjatywie, która angażuje moje talenty? Czy, kiedy wykonuję jakąś posługę, mam przed oczyma perspektywę i atmosferę królestwa Bożego? Czy też robię to narzekając, skarżąc się, że wszystko idzie źle? Uśmiech na ustach jest znakiem obecności w nas łaski.

Mieć nadzieję to uczestniczyć: to dar, który ofiaruje nam Bóg. Nikt nie zbawia świata samodzielnie. Nawet Bóg nie chce go zbawiać sam: choć On mógłby tak uczynić, ale nie chce, ponieważ [działać] wspólnie jest lepiej. Uczestniczenie pozwala nam wyrazić siebie i sprawia, że to, co będziemy na zawsze kontemplować staje się bardziej nasze, gdy Jezus ostatecznie powróci.