Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański” | 21 grudnia 2025

Rok: 2025
Autor: Leon XIV

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Dzisiaj, w IV Niedzielę Adwentu, liturgia zachęca nas do medytacji nad postacią św. Józefa. Przedstawia nam go przede wszystkim w momencie, gdy Bóg objawia mu we śnie jego misję (por. Mt 1, 18-24). Tym samym proponuje nam bardzo piękny fragment historii zbawienia, którego bohaterem jest człowiek kruchy i omylny – podobnie jak my – a jednocześnie odważny i silny w wierze.

Ewangelista Mateusz nazywa go „człowiekiem sprawiedliwym” (por. Mt 1, 19), co oznacza, że był on bogobojnym Izraelitą, przestrzegającym Prawa i uczęszczającym do synagogi. Poza tym Józef z Nazaretu jawi się nam również jako osoba bezgranicznie wrażliwa i ludzka.

Widzimy to nawet zanim anioł objawił mu tajemnicę, która spełniała się w Maryi, gdy w obliczu sytuacji trudnej do pojęcia i zaakceptowania nie wybrał wobec swojej przyszłej żony drogi skandalu i publicznego potępienia, ale dyskretne i życzliwe rozwiązanie potajemnego oddalenia (por. Mt 1, 19). W ten sposób pokazuje, że rozumie najgłębszy sens swojego przestrzegania religijności, jakim jest miłosierdzie.

Czystość i szlachetność jego uczuć stają się jednak jeszcze bardziej widoczne, gdy Pan Bóg we śnie objawia mu swój plan zbawienia, wskazując mu nieoczekiwaną rolę, jaką będzie musiał w nim pełnić: być oblubieńcem Dziewicy, Matki Mesjasza. W tym momencie Józef, w wielkim akcie wiary, porzuca ostatnią ostoję swojego bezpieczeństwa i wyrusza w kierunku przyszłości, która jest już całkowicie w rękach Boga. Św. Augustyn tak opisuje jego zgodę: „Z pobożności i miłości Józefa narodził się z Dziewicy Maryi syn, to znaczy Syn Boży” (Sermo 51, 20.30).

Bogobojność i miłość, miłosierdzie i oddanie: oto cnoty tego Człowieka z Nazaretu, które liturgia proponuje nam dzisiaj, aby towarzyszyły nam w ostatnich dniach Adwentu, prowadząc nas ku świętom Bożego Narodzenia. Są to ważne postawy, wychowujące serce do spotkania z Chrystusem i braćmi, mogące pomóc nam być dla siebie nawzajem przyjaznym żłóbkiem, gościnnym domem, znakiem obecności Boga. W tym czasie łaski nie traćmy okazji, aby je praktykować: przebaczając, dodając otuchy, dając odrobinę nadziei osobom, z którymi żyjemy i tym, które spotykamy; oraz odnawiając w modlitwie nasze synowskie oddanie się Panu i Jego Opatrzności, powierzając Mu wszystko z ufnością.

Niech nam w tym pomagają Maryja Panna i św. Józef, którzy jako pierwsi, z wielką wiarą i miłością, przyjęli Jezusa, Zbawiciela świata.

Leon XIV