Dwie inicjatywy Intronizacji Jezusa

Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa i Intronizacja Jezusa na Króla Polski – to dwie odrębne inicjatywy (choć mają wspólną inspirację), które rozwijają się w Polsce w ostatnich kilkunastu latach. Dziś na ulicach Warszawy organizuje manifestację drugie z tych środowisk.

Dzisiejszy marsz organizuje Stowarzyszenie „Róża”, które jest organizacją świecką, działającą w oparciu o państwowe prawo o stowarzyszeniach. Jest to organizacja nie mająca aprobaty Kościoła. W związku z organizacją marszu, Kuria Metropolitalna Warszawska wydała oświadczenie, w którym odcina się od tej inicjatywy.

Historia

W Polsce Akt Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa został dokonany już trzykrotnie, dlatego Episkopat wychodzi z założenia, że kolejne akty tego rodzaju nie maja uzasadnienia. Najpierw, w 1920 r. dokonał go prymas Polski kard. Edmund Dalbor na Jasnej Górze. Odnowiony on został rok później w Krakowie w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa z udziałem całego Episkopatu Polski. W uroczystości wzięła wówczas udział ponad stutysięczna rzesza wiernych.

Trzeci raz uznania Jezusa Królem Polski dokonał Prymas Tysiąclecia, abp Stefan Wyszyński w 1951 r., kiedy to, w ukryciu przed władzami komunistycznymi, w święto Chrystusa Króla ślubował w imieniu narodu polskiego. W 1969 r. papież Paweł VI podniósł święto Chrystusa Króla do rangi uroczystości, a więc najwyższej wagi obchodu liturgicznego w Kościele, nakazując czcić Chrystusa jako Króla Wszechświata.

Ruch kościelny

W Polsce – w ramach Kościoła – działają grupy wiernych, pragnących uroczystej intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kładzie się tu nacisk na potrzebę głębokiej wewnętrznej przemiany, która jest efektem uznania Chrystusa za Króla i Pana całego życia. Polem działania jej członków jest najbliższe otoczenie – rodzina, grupa zawodowa czy sąsiedzka. Według „Wykazu parafii w Polsce”, w 2006 r. istniało 10 Grup Intronizacyjnych, do których należało 641 członków.

Inicjatorką Intronizacji była francuska zakonnica św. Małgorzata Maria Alacoque (1647-1690), której Pan Jezus objawił tajemnicę swojego Serca. Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa rozpowszechnił się bardzo w całym Kościele, zaś oddawanie się jego Sercu – osób indywidualnych, całych rodzin, czy społeczności, jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych form pobożności w Kościele.

Ewa Nosiadek, moderator krajowy Wspólnot Intronizacyjnych, wyjaśniła w 2006 r. w rozmowie z KAI, że Wspólnoty dla Intronizacji to oddolny ruch świeckich, który bardzo troszczy się o działanie w ramach Kościoła instytucjonalnego, a ich celem jest formacja do świętości i wynagradzanie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa za grzechy świata.

Pierwsza grupa Intronizacji powstała w Krakowie w 1995 r. pod jej kierunkiem. Grupy te powstają spontanicznie, jednak muszą spełniać ściśle określone warunki: potrzebna jest zgoda proboszcza, wskazane jest też, aby jej członkowie należeli do rozmaitych ruchów formujących świeckich. Grupy spotykają się raz w tygodniu, adorują Najświętszy Sakrament, odmawiają różaniec, litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Członkowie zobowiązują się raz w tygodniu ofiarować Mszę św. i Komunię św. w intencji Intronizacji, zaś adorować w intencjach Ojca Świętego, przebłagalnej za grzechy własne i świata, z prośbą o intronizację Chrystusa w rodzinach, parafii, Ojczyźnie, we wszystkich narodach i na całym świecie i w sercu każdego człowieka.

Wspólnoty dla Intronizacji czerpią inspirację także z życia polskiej mistyczki Sługi Bożej Rozalii Celakówny (1901-1944), której proces informacyjny jest w toku. Była zwykła świecką kobietą, która całe życie przepracowała jako pielęgniarka na oddziale skórno-wenerycznym szpitala św. Łazarza w Krakowie. Była też wizjonerką.

W 1938 r. nieznany Mąż objawił jej: „Za grzechy i zbrodnie popełniane przez ludność na całym świecie ześle Pan Bóg straszne kary. (…) Ostoją się tylko te państwa, w których będzie Chrystus królował. Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić Intronizację we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. (…) Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu”. W innym objawieniu, rok później, Pan Jezus mówił: „…Maria Małgorzata dała poznać światu Moje Serce, wy zaś kształtujcie dusze na modłę Mojego Serca. Intronizacja to nie jest tylko formułka zewnętrzna, ale ona ma odbyć się w każdej duszy”.

Uznania Jezusa za swojego Króla i Pana dokonało już, razem z władzami świeckimi i duchownymi, kilkadziesiąt miast, miejscowości i kilkaset parafii w Polsce. Obok archidiecezji warmińskiej takiego aktu dokonała m.in. diecezja elbląska i łomżyńska.

Alternatywny nurt, nie uznawany przez Kościół

Inny nurt intronizacyjny także łączy swą działalność z objawieniami Sługi Bożej Rozalii Celakówny. Jak wyjaśnia prof. dr hab. inż. Stanisław Kasprzyk w biuletynie „Samorządna Polska” (nr 8, 2009) zaangażowane w niego osoby uważają, że Pan Jezus żądał za pośrednictwem Rozalii Celakówny od Polski, by dokonała Aktu Intronizacji Jezusa na Króla Polski.

Dzisiejszy marsz w Warszawie i przed Pałacem Prezydenckim organizuje Stowarzyszenie „Róża”, które jest organizacją świecką, działającą w oparciu o państwowe prawo o stowarzyszeniach. Nie uzyskało ono nigdy uznania ze strony władz kościelnych.

Stowarzyszenie za główny cel „stawia sobie przybliżenie społeczeństwu tej niezwykłej postaci (Rozalii Celakówny), która stanowi doskonały przykład, w jaki sposób i w jakim duchu należy wychowywać społeczeństwo, a zwłaszcza dzieci i młodzież, jak i jakich bronić wartości i do jakich dążyć celów. Stowarzyszenie skupia tych wszystkich, którzy pragną znaleźć inspirację dla własnego prospołecznego działania w przykładzie życia Rozalii Celakówny, pielęgniarki szpitala św. Łazarza w Krakowie”.

Na stronach redemptorystów (www. redemptor.pl) o. Jan Mikrut omawiając te nurty przestrzega, że „Włączanie się w inne inicjatywy intronizacyjne, często nie mające aprobaty Kościoła, wykraczające poza struktury kościelne (marsze, pikniki, akcje zbierania podpisów pod różnymi petycjami o charakterze polityczno-religijnym, a także niektóre pielgrzymki) nie służą dziełu Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, a wręcz im szkodzą, bowiem różne zachowania grup intronizacyjnych są automatycznie przypisywane Wspólnotom dla Intronizacji NSPJ.”

„Co więcej – podkreśla zakonnik – tego rodzaju „jedność” szkodzi procesowi beatyfikacyjnemu Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny, opóźnia go, bowiem wiele inicjatyw intronizacyjnych pomijających, lub deprecjonujących intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa, powołuje się na Służebnicę Bożą Rozalię Celakównę, przypisując jej treści, których nie ma w jej pismach, albo pomijając treści, które zmieniają sens przesłania Rozalii”.

„Rozalia apostołka Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa nigdzie nie pisze o intronizacji Chrystusa Króla – wyjaśnia o. Mikrut. – Słowo intronizacja jest ściśle związane z pojęciem Serce; Serce która oznacza Osobę Jezusa spostrzeganą przez Miłość, przez Serce. Bóg jest Miłością. Miłość Trójcy Przenajświętszej najpełniej objawiła się w Sercu Jezusa. Punktem dojścia jest królowanie Jezusa, Króla Miłości. Najpierw jednak należy coś zrobić – wybrać Miłość, postawić ją w centrum swojego życia, życia rodzinnego, społecznego – dokonać Intronizacji Jego Boskiego Serca i uznać Go jako Króla w pełnym tego słowa znaczeniu, co wiąże się z nawróceniem i porzuceniem grzechów. Oto przesłanie Rozalii! Odsyłam do jej pism wydanych przez WAM. Pisma i Wyznania, Kraków, ul. Kopernika 26.”

„Problem różnych inicjatyw intronizacyjnych nie jest problem marginalnym, on narasta i będzie coraz bardziej dramatyczny. Wspólnoty dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa powinny o tym wiedzieć i w zwielokrotniony sposób modlić się o Intronizację Bożego Serca i czynić wszystko, co prawdziwie służy dziełu Intronizacji NSPJ, aby Jezus Król królów i Pan panów odbierał należną chwałę w życiu tych, którzy uznają Go swoim Królem w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym” – konstatuje o. Mikrut.