Finisaż wystawy o nieistniejących obiektach synagogalnych

Spotkanie z wybitnym fotografikiem Wojciechem Wilczykiem – autorem zdjęć ponad 300 obiektów pozostałych po polskich Żydach oraz Marią Michoń – autorką wystawy obrazów nieistniejących już synagog, złożą się na finisaż wystawy „NIEistniejące”, 24 i 25 września w Galerii Współczesnej Sztuki Sakralnej „Dom Praczki”.

Podczas finisażowego oprowadzania kuratorskiego w sobotę 25 września (godz. 18) autorka Maria Michoń omówi prezentowane prace, a kuratorka wystawy opowie o koncepcji jej aranżacji w przestrzeni galerii. Podstawą do stworzenia obrazów były archiwalne zdjęcia i stare kolorowane przedwojenne pocztówki. Wystawa prezentuje niemal zupełnie zniszczone, nieistniejące już synagogi i domy modlitewne przedwojennej Polski. Odtwarzane są one przez artystkę z dokumentów i zdjęć archiwalnych techniką malarską na płótnie.

Malarka Maria Michoń swoją drogę artystyczną zaczęła jako skrzypaczka w filharmonii częstochowskiej. W kręgu kultury żydowskiej Maria Michoń znalazła się głównie dzięki muzyce – artystka dyryguje i śpiewa w zespole, który wykonuje muzykę żydowską. Jest członkiem stowarzyszenia „Szir Awiw”, które poprzez działalność artystyczną, społeczną oraz edukacyjną kultywuje tradycje różnych narodów i grup etnicznych.

Dzień wcześniej, w piątek 24 września o godz. 18., w ramach finisażu organizatorzy zapraszają na spotkanie z jednym z najwybitniejszych polskich artystów fotografików – Wojciechem Wilczykiem, zatytułowane „Fotografowanie (nie)widzialnych obiektów”.

Autor opowie o swoim projekcie „Niewinne oko nie istnieje” – fotograficznym inwentarzu budynków należących niegdyś do gmin żydowskich w całej Polsce. W latach 2006–2008 Wojciech Wilczyk sfotografował 306 synagog, mykw, chederów, dziś niszczejących, lub pełniących zaskakujące funkcje użytkowe. Fotografie wraz z opisami i zapisem rozmów z przypadkowo spotkanymi osobami znalazły się w książce pod tym tytułem.

Wojciech Wilczyk jest fotografem, krytykiem sztuki, kuratorem, poetą i eseistą. Jego twórczość obejmuje przede wszystkim duże cykle dokumentalne, m.in. „Kalwaria 1995–2004”, poświęcony uczestnikom ceremonii religijnych w Kalwarii Zebrzydowskiej, a także kilka projektów dokumentujących rozpad architektury industrialnej na Śląsku, m.in. „Postindustrial” (2003–2006). Prace Wojciecha Wilczyka, uważanego za dokumentalistę z ogromnym dorobkiem, mają charakter studium antropologiczno-socjologicznego.