Franciszek odprawił Mszę św. w Malmö

O powszechnym powołaniu do świętości mówił papież Franciszek podczas Mszy św. sprawowanej ze szwedzkimi katolikami na stadionie w Malmö. Wskazał też na aktualność ewangelicznych Błogosławieństw i pilną konieczność dążenia do jedności chrześcijan.

Ojciec Święty, któremu towarzyszył biskup Sztokholmu Anders Arborelius, wjechał na stadion w odkrytym samochodzie elektrycznym. Okrążał wolno murawę, pozdrawiając około 18 tys. zgromadzonych, w tym kilka tysięcy Polaków. W pewnym momencie wysiadł, by pobłogosławić kilkudziesięciu chorych na wózkach inwalidzkich.

Wśród koncelebransów Mszy św. byli m.in. sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Pietro Parolin, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, przewodniczący Skandynawskiej Konferencji Biskupiej bp Czesław Kozon i inni biskupi z całej Skandynawii, nuncjusz apostolski w krajach skandynawskich abp Henryk Nowacki, metropolita Rygi abp Zbigniew Stankiewicz, metropolita Wilna abp Gintaras Grušas, administrator apostolski Estonii bp Philippe Jourdan, a także patriarcha melchicki Grzegorz III Laham z Damaszku i abp Antoine Audo z Aleppo w Syrii.

Liturgia, która rozpoczęła się z półgodzinnym opóźnieniem, odprawiana była w języku łacińskim, czytania mszalne odczytano po szwedzku, zaś homilię papież wygłosił po hiszpańsku z konsekutywnym tłumaczeniem na szwedzki (jednocześnie na telebimie wyświetlano tłumaczenie angielskie).

Franciszek zaznaczył, że dzisiejsza uroczystość Wszystkich Świętych skłania nas do myśli nie tylko o tych świętych, którzy zostali wyniesieni na ołtarze, ale także o chrześcijanach, którzy przeżyli swe życie w pełni wiary i miłości. Nie brakuje wśród nich naszych krewnych, przyjaciół i znajomych.

Papież zauważył, iż świętych cechuje szczęście, które swe źródło ma w miłości Boga. Ich drogą, ich celem, ich ojczyzną są Błogosławieństwa. Są też one drogą życia, którą wskazuje nam Pan, abyśmy mogli pójść w Jego ślady. Wśród nich szczególną uwagę zwrócił Ojciec Święty na to które głosi: „Błogosławieni cisi”. „Łagodność jest sposobem bycia i życia, który przybliża nas do Jezusa i sprawia, że jesteśmy zjednoczeni między sobą. Sprawia, że odkładamy na bok wszystko, co nas dzieli i przeciwstawia nas sobie, a szukamy nieustannie nowych sposobów, by iść naprzód drogą jedności” – stwierdził Franciszek. W tym kontekście przypomniał święte: niedawno kanonizowaną Marię Elżbietę Hesselblad i świętą Brygidę, współpatronkę Europy. Znakiem tego jest fakt, że w ich ojczyźnie, wspólnie upamiętniono pięćsetną rocznicę reformacji.

Ojciec Święty zauważył, że ewangeliczne Błogosławieństwa określają ucznia Jezusa i są stale aktualne. W tym kontekście wskazał na nowe sytuacje: „błogosławieni, którzy z wiarą znoszą cierpienia, jakie zadają im inni, i z serca przebaczają; błogosławieni, którzy patrzą w oczy odrzuconym i usuniętym na margines, okazując im bliskość; błogosławieni, którzy rozpoznają Boga w każdym człowieku i walczą o to, aby i inni to odkryli; błogosławieni, którzy chronią i dbają o wspólny dom; błogosławieni, którzy rezygnują ze swojego dobrobytu dla dobra innych; błogosławieni, którzy modlą się i pracują na rzecz pełnej jedności chrześcijan… Wszyscy oni są nosicielami miłosierdzia i czułości Boga, i na pewno otrzymają od Niego zasłużoną nagrodę” – powiedział papież.

Franciszek podkreślił, że powołanie do świętości skierowane jest do wszystkich i trzeba je przyjmować od Pana w duchu wiary. „Naszej niebieskiej Matce, Królowej Wszystkich Świętych powierzamy nasze intencje i dialog w poszukiwaniu pełnej komunii wszystkich chrześcijan, abyśmy byli pobłogosławieni w naszych wysiłkach i osiągnęli świętość w jedności” – zakończył swoją homilię Ojciec Święty.

W wielojęzycznej modlitwie wiernych pierwszą intencję wzniesiono za Kościół katolicki w krajach nordyckich, by coraz wyraźniej dawał świadectwo powołania do życia wiecznego z Bogiem.

Następnie proszono za parafie krajów skandynawskich, charakteryzujące się wielością języków, narodowości i kultur, aby Kościół był wzorem ludzkości pojednanej, żyjącej razem w pokoju i wzajemnym szacunku.

Trzecią intencję wzniesiono za niewierzących prosząc, aby wszyscy chrześcijanie wspólnie dawali świadectwo Bożej troski o każdego człowieka na ziemi.

W kolejnej prośbie modlono się za wierzących, aby pełnili wolę Bożą, mając otwarte serca dla wszystkich potrzebujących.

W ostatniej intencji (odczytanej po polsku) przypomniano, że wszyscy ludzie są powołani do świętości, i proszono Boga, aby nawrócił grzeszników, umocnił wierzących, pocieszył przygnębionych, zgromadził wygnańców oraz przyjął zmarłych w niebieskim Jeruzalem.

Przed papieskim błogosławieństwem głos zabrał (po hiszpańsku) bp Arborelius. Podziękował on Ojcu Świętemu za przybycie do Szwecji. Zaznaczył, że dni pobytu papieża były dla tamtejszych katolików czasem radości w wierze, odnowienia w miłości i odmłodzenia w nadziei. Podkreślił, że dla szwedzkich katolików na obrzeżach obecność Ojca Świętego była darem i niespodzianką. Biskup Sztokholmu podziękował Franciszkowi za okazanie ojcowskiej miłości i spojrzenie na szwedzkich wiernych z miłością i uśmiechem. Dodał, że papież zachęcił ich do życia bardziej intensywnie jako uczniowie Jezusa i przekazywania Jego miłości innym. Podziękował mu też za zachętę do modlitwy i działań na rzecz jedności chrześcijan oraz ukazanie, że Bóg jest blisko nas, zwłaszcza ubogich, uchodźców i bezdomnych. Zapewnił, że szwedzcy katolicy chcą nadal wraz z Ojcem Świętym pracować na rzecz Królestwa Bożego.

Na zakończenie wszyscy odmówili modlitwę „Anioł Pański”. W krótkim rozważaniu Franciszek zachęcił szwedzkich katolików do przeżywania wiary w modlitwie, w sakramentach i w ofiarnej służbie osobom potrzebującym i cierpiącym. – Proszę was, abyście byli solą i światłem w tych okolicznościach, w jakich się znajdujecie i poprzez wasz sposób bycia i działania życia zgodnie ze stylem Jezusa, a także z wielkim szacunkiem i solidarnością wobec braci i sióstr z innych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich oraz wszystkich ludzi dobrej woli – powiedział Ojciec Święty.

Ze stadionu Swedbanku papież odjechał na lotnisko, gdzie odbyła się krótka ceremonia pożegnalna przed odlotem do Rzymu.

Papieska homilia:

Wraz z całym Kościołem obchodzimy dziś uroczystość Wszystkich Świętych. Wspominamy w ten sposób nie tylko tych, którzy zostali ogłoszeni świętymi na przestrzeni dziejów, ale także wielu naszych braci, którzy przeżyli swoje życie chrześcijańskie w pełni wiary i miłości, poprzez egzystencję prostą i ukrytą. Z pewnością jest wśród nich wielu naszych krewnych, przyjaciół i znajomych.

Obchodzimy zatem święto świętości. Tej świętości, która czasami nie przejawia się w wielkich dziełach lub nadzwyczajnych sukcesach, ale która potrafi żyć wiernie i na co dzień wymaganiami wypływającymi z chrztu. Świętości opartej na miłości Boga i braci. Miłości wiernej do tego stopnia, by zapomnieć o sobie i całkowicie oddać się innym, jak życie tych matek i ojców, którzy poświęcają się dla swoich rodzin, potrafiąc chętnie rezygnować, choć nie zawsze to łatwe, z wielu rzeczy, z tylu projektów czy osobistych planów.

Jeśli istnieje jednak coś charakteryzującego świętych, to jest to ich prawdziwe szczęście. Odkryli oni tajemnicę prawdziwego szczęścia, które przebywa w głębi duszy i ma swoje źródło w miłości Boga. Dlatego święci są nazywani błogosławionymi. Błogosławieństwa są ich drogą, ich celem, ich ojczyzną. Błogosławieństwa są drogą życia, którą wskazuje nam Pan, abyśmy mogli pójść w Jego ślady. W dzisiejszej Ewangelii słyszeliśmy, jak Jezus głosił je przed wielkim tłumem na górze w pobliżu Morza Galilejskiego.

Błogosławieństwa kreślą sylwetkę Chrystusa, a w konsekwencji także chrześcijanina. Chciałbym wśród nich podkreślić jedno: „Błogosławieni cisi”. Jezus mówi o sobie: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29). To Jego portret duchowy, który ukazuje nam bogactwo Jego miłości. Łagodność jest sposobem bycia i życia, który przybliża nas do Jezusa i sprawia, że jesteśmy zjednoczeni między sobą. Sprawia, że odkładamy na bok wszystko, co nas dzieli i przeciwstawia nas sobie, a szukamy nieustannie nowych sposobów, by iść naprzód drogą jedności, podobnie jak to czynili synowie i córki tej ziemi, wśród nich niedawno kanonizowana święta Maria Elżbieta Hesselblad i święta Brygida, Brigitta Vadstena, współpatronka Europy. Modliły się one i pracowały, by zacieśnić więzi jedności i komunii między chrześcijanami. Bardzo wymownym znakiem jest to, że właśnie tutaj, w ich ojczyźnie, charakteryzującej się współistnieniem bardzo zróżnicowanej ludności, wspólnie upamiętniamy pięćsetną rocznicę reformacji. Święci osiągają zmiany dzięki łagodności serca. Poprzez nią rozumiemy wspaniałość Boga i szczerze Go adorujemy. Jest to także postawa osób, które nie mają nic do stracenia, gdyż ich jedynym bogactwem jest Bóg.

Błogosławieństwa są w pewien sposób dowodem tożsamości chrześcijanina, który określa go mianem ucznia Jezusa. Jesteśmy powołani, by być błogosławionymi, uczniami Jezusa, zmagając się z cierpieniami i troskami naszego czasu w duchu i z miłością Jezusa. W tym sensie możemy wskazać nowe sytuacje, aby je przeżywać w odnowionym i zawsze aktualnym duchu: błogosławieni, którzy z wiarą znoszą cierpienia, jakie zadają im inni, i z serca przebaczają; błogosławieni, którzy patrzą w oczy odrzuconym i usuniętym na margines, okazując im bliskość; błogosławieni, którzy rozpoznają Boga w każdym człowieku i walczą o to, aby i inni to odkryli; błogosławieni, którzy chronią i dbają o wspólny dom; błogosławieni, którzy rezygnują ze swojego dobrobytu dla dobra innych; błogosławieni, którzy modlą się i pracują na rzecz pełnej jedności chrześcijan… Wszyscy oni są nosicielami miłosierdzia i czułości Boga, i na pewno otrzymają od Niego zasłużoną nagrodę.

Drodzy bracia i siostry, powołanie do świętości skierowane jest do wszystkich i trzeba je przyjmować od Pana w duchu wiary. Święci poprzez swoje życie i swoje wstawiennictwo dodają nam otuchy, a my potrzebujemy siebie nawzajem, aby stać się świętymi. Prośmy razem o łaskę przyjęcia z radością tego powołania i wspólnej pracy na rzecz jego wypełnienia. Naszej niebieskiej Matce, Królowej Wszystkich Świętych powierzamy nasze intencje i dialog w poszukiwaniu pełnej komunii wszystkich chrześcijan, abyśmy byli pobłogosławieni w naszych wysiłkach i osiągnęli świętość w jedności.

Na Anioł Pański:

Na zakończenie tej celebracji chciałbym podziękować biskupowi Andersowi Arboreliusowi, ordynariuszowi Sztokholmu, za jego uprzejme słowa, a także władzom i wszystkim, którzy brali udział w przygotowaniu i realizacji tej wizyty za ich zaangażowanie.

Pozdrawiam serdecznie przewodniczącego i sekretarza generalnego Światowej Federacji Luterańskiej oraz panią arcybiskup Kościoła Szwecji. Pozdrawiam członków delegacji ekumenicznych oraz korpusu dyplomatycznego obecnych z tej okazji, a także tych wszystkich, którzy zechcieli przyłączyć się do nas w tej celebracji eucharystycznej.

Dziękuję Bogu za umożliwienie mi przybycia na tę ziemię i spotkania się z wami, z których wielu pochodzi z różnych części świata. Jako katolicy jesteśmy częścią wielkiej rodziny, wspieranej przez tę samą komunię. Zachęcam was do przeżywania waszej wiary w modlitwie, w sakramentach i w ofiarnej służbie osobom potrzebującym i cierpiącym. Proszę was, abyście byli solą i światłem w tych okolicznościach, w jakich się znajdujecie i poprzez wasz sposób bycia i działania życia zgodnie ze stylem Jezusa, a także z wielkim szacunkiem i solidarnością wobec braci i sióstr z innych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich oraz wszystkich ludzi dobrej woli.

W naszym życiu nie jesteśmy sami. Zawsze pomaga nam i towarzyszy Maryja Panna, która dzisiaj ukazuje się nam jako pierwsza wśród świętych, jako pierwsza uczennica Pana. Powierzmy się Jej obronie i przedstawmy Jej nasze smutki i radości, lęki i aspiracje. Wszystko powierzmy Jej obronie, będąc pewnymi, że na nas patrzy i troszczy się o nas z macierzyńską miłością.

Drodzy Bracia, proszę was, nie zapominajcie modlić się za mnie. Wy również będziecie zawsze bardzo obecni w moich modlitwach.

A teraz pozdrówmy razem Maryję Dziewicę modlitwą „Anioł Pański”.