Franciszek spotkał się z biskupami Madagaskaru

„Jesteśmy wezwani do rozsypywania ziaren wiary i nadziei na tej ziemi” – powiedział papież Franciszek spotykając się z biskupami Madagaskaru w katedrze Andohalo w Antananarywie.

Papieża powitał przewodniczący episkopatu kard. Désiré Tsarahazana. – Stanąłeś na ziemi bogatej historią, oryginalną kulturą i mądrością odziedziczoną po przodkach. Spotykasz lud religijny, wierzący w Boga Stworzyciela, w Boga Życia, w którym osoba ludzka jest święta. Ta wspólna podstawa jest bogactwem, które sprzyja przyjmowaniu Ewangelii Chrystusa – mówił hierarcha.

Wskazał, że jedną z cech charakterystycznych tutejszego Kościoła jest zaangażowanie na rzecz ubogich, gdyż „nasz lud jest w większości ubogi”. – Oburzają nas korupcja i nierówności. Brak poczucia bezpieczeństwa wciąż jest bardzo niepokojący. Nie możemy bezczynnie milczeć – tłumaczył metropolita Toamasiny, dodając, że Kościół musi się dbać o wspólny dom, do czego zachęca sam Franciszek.

Kardynał podziękował papieżowi za troskę duszpasterską o Kościół na Madagaskarze, której wyrazem jest jego wizyta. – Twoje przesłanie nadziei i pokoju porusza nasze serca, znajdujemy w nim cenne wsparcie i zachętę do dalszego głoszenia „radości Ewangelii” w komunii z Tobą – stwierdził przewodniczący episkopatu.

W swoim przemówieniu papież przypomniał, że tematem tej wizyty słowa: „Siewca pokoju i nadziei”, który może dobrze odzwierciedlać misję powierzoną biskupom. „My, biskupi, na obraz Siewcy, jesteśmy wezwani do rozsypywania ziaren wiary i nadziei na tej ziemi” – powiedział Franciszek. Zachęcił hierarchów do poznawania problemów współczesnego człowieka i wypowiadania się na temat wydarzeń, które interesują obywateli. Podkreślił konieczność owocnej współpracy z władzami państwowymi i społeczeństwem obywatelskim w poszukiwaniu dobra wspólnego. „Obrona osoby ludzkiej stanowi inny wymiar naszego obowiązku duszpasterskiego”- stwierdził Ojciec Święty, zachęcając, by jako pierwsi głosić Ewangelię ubogim. Wskazał na „szczególny obowiązek solidarności i ochrony wobec ubogich, usuniętych na margines i maluczkich, dzieci i osób najbardziej narażonych, ofiar wykorzystania i nadużyć”.

Franciszek zachęcił biskupów do szczególnej bliskości względem swych kapłanów, dodając im otuchy i wspierając w drodze, zwłaszcza gdy przeżywają chwilę trudności. Podkreślił szczególny obowiązek troski o autentyczność powołań do życia konsekrowanego i do kapłaństwa, które są przede wszystkim powołaniami do świętości. Zaznaczył, że do obowiązków biskupów należy też ludzi świeckich, powołanych do apostolstwa.

Zaapelował do biskupów o dbałość o dialog braterski między sobą a także biskupami regionu Oceanu Indyjskiego. „Podobieństwo wyzwań duszpasterskich, takich jak ochrona środowiska w duchu chrześcijańskim lub problem imigracji, wymaga wspólnych refleksji i zharmonizowania działań na dużą skalę w celu skutecznego podejścia” – powiedział papież.

Poprosił biskupów o przekazanie pozdrowień kapłanom, zakonnikom i zakonnicom chorym i dotkniętych starością. Wskazując na dwie kobiety – błogosławioną Wiktorię Rasoamanarivo, a przede wszystkim Maryję Pannę papież zachęcił pasterzy do poszerzania swego serca i okazywania współczucia zapomnianym na ziemi.

Przed odmówieniu modlitwy „Zdrowaś, Maryjo” papież zamienił kilka słów z każdym z biskupów i zrobił sobie z nimi wspólne zdjęcie. Rozmawiał również z obecnymi w świątyni przedstawicielami innych wyznań: anglikańskiego, luterańskiego i reformowanego.

Następnie Franciszek modlił się przy grobie bł. Wiktorii Rasoamanarivo, znajdującym się w kaplicy koło katedry. Pod koniec XIX w. przyczyniła się ona do przetrwania Kościoła katolickiego, gdy w 1883 r. wszyscy zagraniczni misjonarze zostali zmuszeni do opuszczenia wyspy.

Jest ona pierwszą Malgaszką, wyniesioną przez Kościół na ołtarze. Beatyfikował ją w 1989 r. papież Jan Paweł II podczas swej wizyty na Madagaskarze.

Wiktoria Rasoamanarivo (1848-1894) uczęszczała do szkoły katolickiej, dzięki czemu w wieku 15 lat przyjęła chrzest. Rok później wyszła za mąż za syna ówczesnego premiera. Małżeństwo nie było udane, nie zgodziła się jednak na rozwód, a nawet udało jej się doprowadzić męża do chrztu. Założyła stowarzyszenie maryjne i została jego przewodniczącą.

Gdy podczas wojny francusko-malgaskiej wydalono zagranicznych misjonarzy, oskarżając ich o zdradę kraju, wraz z bł. Rafałem Rafiringą, miejscowym zakonnikiem ze zgromadzenia braci szkolnych, udało jej się podtrzymywać życie lokalnego Kościoła, który liczył wówczas kilkanaście tysięcy wiernych.

Zmarła w opinii świętości wyniku choroby, mając zaledwie 46 lat. Jej doczesne szczątki złożono w 1961 r. pośród grobów misjonarzy, a po beatyfikacji przeniesiono w 1993 r. do specjalnie zbudowanej kaplicy przy katedrze.

Z katedry Franciszek odjechał na spotkanie z młodzieżą na polu diecezjalnym Soamandrakizay.