Francja: dwoje nowych błogosławionych

Dwoje nowych błogosławionych – kapłana i siostrę zakonną ogłosił we Francji prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. José Saraiva Martins. Do chwały ołtarzy wyniesiony został ks. Bazyli-Antoni Maria Moreau oraz klaryska, s. Maria Celina od Nawiedzenia NMP.

Beatyfikacyjna Msza św. w Le Mans zgromadziła w miejscowej hali sportowej Antares ponad 5 tys. wiernych, w tym wielu młodych i dzieci z Francji i z tych krajów, w których obecnie pracują członkowie i członkinie zgromadzeń założonych przez nowego błogosławionego: m.in. ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Haiti, Indii i Bangladeszu. Przybył premier Francji François Fillon.

Uroczystości przewodniczył biskup diecezji Le Mans – Jacques Faivre. Liturgię z udziałem kardynała-prefekta koncelebrowało 30 hierarchów z Francji i zagranicy. Śpiewy, czytania liturgiczne i modlitwy wiernych w czasie Mszy były nie tylko po francusku, ale również po angielsku, hiszpańsku a nawet kreolsku.

Kard. Saraiva Martins przytoczył w kazaniu m.in. słowa św. Edyty Stein: „Miło jest pomyśleć, że jesteśmy obywatelami raju i że święci w Niebie są naszymi współobywatelami a my ich sąsiadami z tej samej klatki schodowej”.

Nowy błogosławiony pochodził z wielodzietnej rodziny z małej wiosce koło Le Mans w środkowo-zachodniej Francji. Czując od najmłodszych lat powołanie kapłańskie, w 1821 przyjął w Le Mans święcenia. Później uzupełniał swą formację w Paryżu, po czym wrócił w swe strony rodzinne i w Le Mans 13 lat nauczał w tamtejszym seminarium duchownym. Jednocześnie w 1835 na prośbę swego biskupa zorganizował grupę księży do głoszenia misji i rekolekcji w parafiach diecezji, a nieco później został kierownikiem duchowym wspólnoty braci św. Józefa.

W 1837 ks. Moreau połączył kapłanów i braci w jedną wspólnotę, mającą na celu wychowanie młodzieży i ewangelizowanie. Z kobiet, które im posługiwały, powstało z czasem nowe zgromadzenie. Nastąpiło to 15 sierpnia 1840 i tak narodziły się dwie – męska i żeńska – wspólnoty zakonne: ojców i sióstr od Świętego Krzyża.

Już w 1840 pierwsi kapłani od Świętego Krzyża udali się jako misjonarze do Algierii, następnie do USA, do Kanady. Dzisiaj ponad 1,5 tys. ojców i braci pracuje w 20 krajach na pięciu kontynentach.

Podstawowym charyzmatem zgromadzenia jest duch jedności – ojcowie, bracia i świeccy członkowie zgromadzenia żyją pod jednym dachem i starają się naśladować pierwszych chrześcijan, którzy byli – jak mówi Biblia – „jednego serca i jednego ducha”. Jest to również odwołanie się do Trójcy Świętej i do Świętej Rodziny. Sam założyciel podkreślał w swych pismach, że zgromadzenie „nie jest dziełem ludzkim, lecz samego Boga”. Dlatego kładł wielki nacisk, aby we wspólnocie zawsze panował duch jedności, a także – jak w każdym zgromadzeniu zakonnym – ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.

Od 1855 aż do śmierci ks. Moreau przeżył wiele ciężkich chwili: niesnaski w zgromadzeniu, trudności finansowe, oskarżenia o złe zarządzanie i inne problemy. W 1866 wraz z dwiema siostrami wycofał się do małego domku obok Instytutu Świętego Krzyża w Le Mans i tam spędził ostatnie lata swego życia. Głosił rekolekcje i kazania w różnych parafiach miasta i okolic. W styczniu 1873 ciężko zachorował i po 3 tygodniach zmarł.

W beatyfikacji w katedrze w Bordeaux wzięło udział ponad 2 tys. wiernych. Tu również uroczystościom przewodniczył kard. Saraiva Martins, który na prośbę miejscowego arcybiskupa kard. Jeana-Pierre’a Ricarda i w imieniu Ojca Świętego ogłosił błogosławioną córkę tego regionu Marcię Celinę od Nawiedzenia.

Przedstawiając prośbę o beatyfikację i krótki życiorys kandydatki na ołtarze, kard. Ricard podkreślił, że „promieniowała ona miłością na co dzień”, a nawiązując do jej młodego krótkiego życia, dodał, że dziś „chce ona nam powiedzieć, że świętość można osiągnąć w każdym okresie życia”.

Przyszła błogosławiona urodziła się w małym miasteczku koło Beaumont w Périgord w płd. Francji w wielodzietnej, głęboko religijnej rodzinie. Na chrzcie otrzymała imiona Jeanne-Germaine. W wieku 4 lat, w wyniku paraliżu straciła władzę w jednej nodze. Mimo to na miarę swych sił włączała się w prace domowe oraz opiekę nad młodszym rodzeństwem.
W 1891 trafiła do przytułku prowadzonego przez siostry od św. Józefa z Nazaretu w swym miasteczku i tam pogłębiła w sobie życie religijne i pragnienie wstąpienia do klasztoru. Mogła to jednak spełnić dopiero na rok przed śmiercią, wcześniej bowiem musiała pomagać rodzinie po przedwczesnej śmierci matki i opiekować się ciężko chorym bratem, który zmarł na gruźlicę.

Ostatecznie w 1896 trafiła do sióstr klarysek w Talence koło Bordeaux. Stan jej zdrowia nieustannie się pogarszał a do choroby nogi doszła jeszcze gruźlica kości. Śluby wieczyste złożyła na krótko przed śmiercią, która zabrała ją w wieku zaledwie 19 lat.
Obie ceremonie były pierwszymi beatyfikacjami na ziemi francuskiej od czasu, gdy Benedykt XVI zarządził na początku swego pontyfikatu w 2005, że tego rodzaju obrzędy będą przeprowadzane w tych diecezjach, z którymi związani byli kandydaci na ołtarze. Większości z nich przewodniczył prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. José Saraiva Martins. Papież zastrzegł dla siebie jedynie przewodniczenie obrzędom kanonizacji.