Hiszpania i Francja będą miały nowych błogosławionych

Podczas audiencji udzielonej kardynałowi Marcello Semeraro, prefektowi Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych Ojciec Święty upoważnił tę dykasterię do ogłoszenia 8 dekretów. Jeden z nich dotyczy autentyczności cudu za przyczyną  Czcigodnego Sługi Bożego, 3 – męczeństwa różnych grup osób, a 4 – heroiczności cnót.

Pierwszy z dekretów dotyczy cudu za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego Salvadora Valery Parry, kapłana diecezjalnego, archiprezbitera i proboszcza w Huércal-Overa, urodzonego 27 lutego 1816 r. w Huércal-Overa (Hiszpania) i zmarłego tamże 15 marca 1889 r. Oznacza to otwarcie drogi do beatyfikacji wspomnianego Czcigodnego Sługi Bożego.

Wstąpił on do seminarium duchownego i 13 marca 1840 r. przyjął święcenia kapłańskie. Swoją posługę duszpasterską pełnił głównie w rodzinnej miejscowości, najpierw jako wikariusz, a następnie proboszcz. W 1853 r. został wybrany archiprezbiterem, a w 1859 r., za swoją działalność i wzorowe życie proboszcza, otrzymał od państwa hiszpańskiego najpierw tytuł szlachecki, a następnie także wysokie odznaczenia. Jako proboszcz wyróżnił się bowiem wieloma dziełami o charakterze duchowym i społecznym, zwłaszcza podczas epidemii cholery i trzęsień ziemi, które w 1863 r. spowodowały zniszczenia i ofiary śmiertelne. Aktywnie współpracował również przy gaszeniu częstych pożarów, a następnie przy zbieraniu funduszy na pomoc potrzebującym. Wraz ze św. Teresą Jornet, założycielką zgromadzenia Małych Sióstr dla Opuszczonych Starców, w 1885 r. założył dom opieki i schronisko dla starców. Pod koniec życia dotknęły go poważne choroby. Zmarł 15 marca 1889 r. w Huércal-Overa (Hiszpania).

Był człowiekiem głębokiej wiary w Boga, którą czerpał z intensywnego życia modlitwy, zwłaszcza eucharystycznej, oraz z pobożności maryjnej. Promował adorację Najświętszego Sakramentu. Żył, starając się podobać Bogu modlitwą, absolutnym ubóstwem, surowym trybem życia, pokutą i postami. Jednocześnie robił wszystko, aby sprzyjać świętości swoich wiernych.

Kolejne dwa dekrety  dotyczą męczeństwa Sług Bożych Manuela Izquierdo Izquierdo, kapłana diecezjalnego, i 58 towarzyszy z diecezji Jaén (Hiszpania) zamordowanych w latach 1936-1938 oraz Antonio Montañés Chiquero, kapłana diecezjalnego, i 64 towarzyszy z diecezji Jaén (Hiszpania), zamordowanych w latach 1936-1937 z nienawiści do wiary w różnych miejscach Hiszpanii w okresie wojny domowej w tym kraju, która od sierpnia 1936 r. dotknęła również region Jaén w Andaluzji. Milicjanci republikańscy stworzyli atmosferę prześladowań wobec wszystkich osób wyznających katolicyzm, niezależnie od tego, czy byli to księża, osoby konsekrowane czy świeccy. Męczeństwo zostało dokonane przez rewolucjonistów, którzy kierowani uczuciami antyreligijnymi i antychrześcijańskimi zamordowali wielu księży, zakonników i świeckich, profanując i plądrując kościoły, miejsca kultu oraz znieważając przedmioty sakralne. Ich nienawiść do wiary wyrażała się w przemocy wobec Kościoła, jego duchownych i wielu wiernych. Czołowy męczennik z Jaén, don Manuel Izquierdo Izquierdo, został szczególnie dotknięty maltretowaniem i torturami ze strony prześladowców, podobnie jak ks. Manuel Valdivia Chica, któremu przed śmiercią odcięto ręce.  Męczennicy wytrwali w wierności Chrystusowi aż do poświęcenia życia. W niektórych przypadkach zaobserwowano również postawę przebaczenia i modlitwy za zabójców. Także w tym wypadku otwarta została droga do ich beatyfikacji.

Ostatni z dekretów o męczeństwie dotyczy francuskich męczenników z okresu II wojny światowej  – Sług Bożych Rajmunda Cayré, kapłana diecezjalnego, Gerarda Marcina Cendriera, kapłana z Zakonu Braci Mniejszych, Rogera Vallée, seminarzysty, Jana Mestre, wiernego świeckiego, oraz 46 towarzyszy, zamordowanych w latach 1944-1945 z nienawiści do wiary, w różnych miejscach, w kontekście prześladowań nazistowskich.

Od czerwca 1940 r. północna Francja była okupowana przez Niemców, podczas gdy w południowej części kraju ustanowiono kolaboracyjny rząd z siedzibą w Vichy. 16 lutego 1943 r. reżim w Vichy wprowadził Service du Travail Obligatoire (STO) – roboty przymusowe, aby wysłać ogromną liczbę obywateli francuskich do pracy w Niemczech i zastąpić Niemców walczących na froncie. Wielu księży, zakonników i świeckich należących do stowarzyszeń katolickich podążyło incognito za robotnikami francuskimi wysłanymi na terytorium niemieckie. Z powodu swojej działalności duszpasterskiej zostali aresztowani, torturowani i skazani na śmierć, głównie w obozach koncentracyjnych. Niektórzy zostali zabici bezpośrednio przez nazistów, inni zginęli ex aerumnis carceris – poprzez zadane męki. Oprócz kapłanów, zakonników i seminarzystów są w tej grupie skauci, członkowie Chrześcijańskiej Młodzieży Robotniczej (JOC). Również w ich wypadku należy oczekiwać daty i miejsca ich beatyfikacji.

Dekrety o heroiczności cnót dotyczą Sługi Bożego Raffaele Mennella, kleryka ze zgromadzenia Misjonarzy Najświętszych Serc, urodzonego 22 czerwca 1877 r. w Torre del Greco (Włochy) i zmarłego tamże 15 września 1898 r.;

– Sługi Bożego João Luiza Pozzobona, diakona stałego i ojca rodziny, urodzonego 12 grudnia 1904 r. w dystrykcie Cachoeira w stanie Rio Grande do Sul (Brazylia) i zmarłego w Santa Maria (Brazylia) 27 czerwca 1985 r.;

– Służebnicy Bożej Teresy Tambelli (z domu Maria Olga), zakonnicy ze zgromadzenia Córek Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, urodzonej 17 stycznia 1884 r. w Revere (Włochy) i zmarłej 23 lutego 1964 r. w Cagliari (Włochy);

– Służebnicy Bożej Anny Fulgidy Bartolacelli, wiernej świeckiej członkini Stowarzyszenia Cichych Robotników Krzyża, urodzonej 24 lutego 1928 r. w Rocca Santa Maria (Włochy) i zmarłej 27 lipca 1993 r. w Formigine (Włochy).