Jaka powinna być współczesna parafia?

Parafia wobec wyzwań współczesności – to główny temat sympozjum pastoralnego, które odbyło się w ramach Przemyskich Dni Duszpasterskich w Wyższym Seminarium Duchownym.

W dniach 27-29 sierpnia proboszczowie i duszpasterze mówili o tym, jak wspólnoty mogą pomóc bezrobotnym, niewierzącym i młodzieży. Zastanawiano się także nad sposobem współpracy świeckich z duchownymi.

*Zachodzące procesy sekularyzacyjne*, większy pluralizm społeczno-kulturowy, migracje ludności i przeobrażenia struktury społeczno-zawodowej zmuszają parafię do większego otwarcia się na problemy środowiska i dialog z innymi instytucjami w zakresie rozwiązywania problemów moralnych, religijnych i społecznych – zauważył ks. dr Andrzej Chmura, prowadzący trzydniowe obrady.

Parafia zatroskana o dobro doczesne i wieczne wiernych, ma być solidarna i pomocna dla tych, którzy rozwijając wiarę, systematycznie dążą do świętości, ale także otwarta i rozumiejąca tych, którzy się pogubili, a nowe prądy tak ich wciągnęły, że zagubili siebie a nawet się odczłowieczyli.

*W referacie o „Parafii poszukującej dróg odnowy”* ks. prof. Andrzej Żądło z Uniwersytetu Śląskiego mówił, że bez odnowionego duszpasterstwa nie ma dziś mowy o skutecznym oddziaływaniu na wiernych. Duszpasterstwo to nic innego jak wspólnotowe kroczenie duszpasterzy i wiernych świeckich w tym samym kierunku. Duszpasterstwo ma charakter organiczny, wspólnotowy, misyjny, twórczy, poszukujący i otwarty.

Otwartość duszpasterska jest niczym innym jak wychodzeniem do ludzi, by widzieć i pomóc rozwiązywać ich problemy. Duszpasterz musi mieć pomysł na całość pracy duszpasterskiej w parafii, zjednoczyć wokół siebie księży pomocników, grupy i stowarzyszenia parafialne. Sukces duszpasterza polega na zdobyciu i zaangażowaniu świeckich do współpracy.

*Zdaniem o. Jan Góry*, znanego dominikanina i duszpasterza młodzieży, w duszpasterstwie młodzieżowym potrzebne jest podejście personalne, gdyż zmniejsza ono dystans między duszpasterzem a młodym człowiekiem. W wystąpieniu: „Czy Kościół jeszcze jest potrzebny młodzieży?” odpowiedź twierdzącą podpierał przykładami m.in. z Lednicy, gdzie co roku przyjeżdża ok. 100 tys. młodzieży nie tylko wierzącej, ale i poszukującej, często też obojętnej.

Pielgrzymki, spotkania z Janem Pawłem II, modlitewne spotkania rekolekcyjne z udziałem młodzieży, świadczą o chęci przynależenia do Kościoła, który winien ich traktować po partnersku. Najważniejsze, by wyzwolić w młodzieży potencjał, który może być wykorzystany z pożytkiem dla wspólnoty Kościoła.

*Ks. Ryszard Umiński z Częstochowy* w wykładzie: „Parafia wobec ludzkiej biedy – nowe inicjatywy”, podzielił się swoimi doświadczeniami z pracy charytatywnej. Zaczął od organizowania bezpłatnych kolonii dla dzieci. Jako młody kapłan przejął się biedą. Stwierdził, że nie może dawać chleba eucharystycznego, jeśli najpierw nie da powszedniego.

Do dziś zajmuje się ludźmi biednymi, jest twórcą prostej akcji rozdawania chleba dla ubogich. Zaangażował grupę ludzi, którzy przez dwie godziny codziennie w 15 punktach miasta rozdają za darmo chleb. W tygodniu rozdaje się ok. 3 tys. bochenków. Aby pomóc bezrobotnym, założył komitet poszukiwania pracy. Sam jako ksiądz prosił pracodawców o pracę. Wspólnie z gminą prowadzi też kilka świetlic dla dzieci i stołówek.

Według spostrzeżeń ks. Umańskiego, dzięki akcji charytatywnej wielu wątpiących trafiło do Kościoła. Kościół nie zajmujący się biednymi traci autorytet. Ludziom głodnym trudno jest mówić o Chrystusie – podkreślił kapłan.

*”Jak pomóc bezrobotnym? Czyli, Parafia wobec bezrobocia”* – z tym trudnym tematem zmagał się ks. Stanisław Mac, proboszcz parafii katedralnej w Rzeszowie. Od 16 lat w jego parafii działa Komisja Charytatywna im. św. Józefa Sebastiana Pelczara. W ciągu roku zbierają do puszek przy kościele ofiary na rzecz bezrobotnych. Z części pieniędzy funduje się obiady dla dzieci w szkole i stypendia studenckie.

Przy parafii działa też świetlica, w której studenci i emerytowani nauczyciele pomagają dzieciom w odrabianiu lekcji. W świetlicy serwuje się także posiłki.

*O „Duszpasterstwie zagubionych, czyli jak być wśród niewierzących”* mówił ks. Andrzej Luter z Łowicza. Jego zdaniem rolą księdza jest ukazywanie pozytywnej wizji świata. Należy akcentować nie zło, ale dobro, wlewać nadzieję. Konieczne jest tworzenie w Kościele przestrzeni pokoju, możliwości wejścia, wniknięcia w siebie i Boga.

Niewłaściwe jest traktowanie nowych zjawisk w kulturze jako znaku kolejnego upadku moralnego, zamiast widzieć w nim kolejny znak czasu. Kapłan powinien mówić o Bogu, który jest miłosierny, który rozumie słabość człowieka.

*Sesja zakończyła się* referatem ks. Stanisława Łabędowicza z Radomia o duszpasterstwie katechetycznym w parafii i jego formach. Jego zdaniem, katecheza, która jest wychowaniem w wierze, ale też wprowadzeniem w pełnię życia chrześcijańskiego, domaga się uzupełnienia w parafii, gdzie należy dopełnić niedobory katechezy szkolnej.

Główne formy katechezy parafialnej to katecheza chrzcielna, przedszkolna, przygotowująca do I Komunii św., bierzmowania, grup dziecięco-młodzieżowych i eucharystycznych oraz przedmałżeńska i rodzinna.