Kard. Pietro Parolin będzie przewodniczył konklawe

Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Pietro Parolin, pełniący te obowiązki do śmierci Ojca Świętego 21 kwietnia b.r., będzie przewodniczył obradom konklawe, które wybierze następcę Franciszka. Jest on najstarszym nominacją kardynałem-biskupem uprawnionym do udziału w wyborze papieża.

Kardynał Pietro Parolin, od 15 października 2013 roku do śmierci Franciszka sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej, urodził się w Schiavon, w prowincji i diecezji Vicenza w północnych Włoszech jako syn kierownika sklepu z narzędziami i nauczycielki szkoły podstawowej, oboje praktykujących katolików. Kiedy miał zaledwie dziesięć lat, jego ojciec zginął w wypadku samochodowym.  W bardzo młodym wieku poczuł powołanie do kapłaństwa i w wieku 14 lat wstąpił do seminarium w Vicenzy. Po święceniach kapłańskich w 1980 r., przełożeni wysłali go na studia prawa kanonicznego na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W tym czasie rozpoczął przygotowanie do pracy w watykańskiej dyplomacji. Po ukończeniu pracy na temat Synodu Biskupów, rozpoczął formalną pracę jako dyplomata w 1986 roku.

Po trzyletnim pobycie w Nigerii, pracował w nuncjaturze w Meksyku i tam pomógł przywrócić więzi dyplomatyczne między tym krajem a Stolicą Apostolską. W 1992 roku został odwołany do Rzymu i rozpoczął pracę w „Drugiej Sekcji” Sekretariatu Stanu pod kierownictwem kardynała Angelo Sodano, ówczesnego watykańskiego sekretarza stanu. Ks. Parolin był odpowiedzialny za stosunki dyplomatyczne z Hiszpanią, Andorą, Włochami i San Marino. W 2000 roku współpracował z ówczesnym biskupem Attilio Nicorą w kwestiach związanych z wdrożeniem rewizji Konkordatu Laterańskiego z 1984 roku.

Biegle włada językiem włoskim, francuskim i hiszpańskim, a także angielskim. Od 2002 do 2009 roku ks. prał. Parolin był podsekretarzem ds. stosunków z państwami, co jest wpływowym, ale cichym stanowiskiem, na którym kierował relacjami z Wietnamem, Koreą Północną, Izraelem i Chinami. W 2009 roku został wyświęcony na biskupa przez Benedykta XVI i mianowany nuncjuszem w Caracas w Wenezueli. Papież Franciszek mianował Parolina sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej 15 października 2013 r., a w 2014 r. powołał go do swojej wewnętrznej „Rady Kardynałów”, która doradzała mu w sprawie reformy Kościoła.

Pietro Parolin od dawna jest wysoko ceniony przez świeckich dyplomatów jako wiarygodny i zaufany papieski przedstawiciel na arenie światowej, ktoś, kto przypomina drogę życiową św. papieża Pawła VI.

Odegrał kluczową rolę w przywróceniu bezpośrednich kontaktów między Stolicą Apostolską a Pekinem w 2005 roku. Jego wytrwałe podejście do stosunków chińsko-watykańskich osiągnęło punkt kulminacyjny w 2018 roku w kontrowersyjnym tajnym tymczasowym porozumieniu w sprawie mianowania biskupów, odnowionym w 2020, 2022 i 2024 roku.

Porozumienie to spotkało się z krytyką, nie tylko ze strony kardynała Josepha Zen Ze-kiuna, emerytowanego biskupa Hongkongu i wielu chińskich katolików pragnących dochować wierność wobec Rzymu, ale także ze strony wybitnych katolików w Europie i Stanach Zjednoczonych, którzy oskarżyli Kościół o zaprzedanie się komunistycznym Chinom w niewłaściwym czasie i z katastrofalnymi konsekwencjami. Niezrażony kard. Parolin wezwał do cierpliwości.

Wciąż stosunkowo młody, doznał poważnego uszczerbku na zdrowiu w 2014 roku, ale uważa się, że w pełni wyzdrowiał.

Kard. Parolin jest jednym z niewielu wyższych urzędników kurialnych, którzy mogą pochwalić się pozostaniem na swoim stanowisku przez prawie cały pontyfikat. Jego relacje z papieżem Franciszkiem miały swoje wzloty i upadki, ale papież często wyrażał swoje uznanie dla niego i pozostał zaufanym członkiem Rady Kardynałów od 2014 roku.

Jako ktoś, kto ma kościelne i polityczne poglądy podobne do Franciszka, jest postrzegany jako naturalny następca zmarłego papieża, jeśli kardynałowie elektorzy chcieliby ciągłości, kogoś, kto powinien realizować wiele, jeśli nie wszystkie, radykalne reformy Franciszka, ale w cichszy, subtelniejszy i bardziej dyplomatyczny sposób.

Kard. Parolin wielokrotnie odwiedzał Polskę. W 2007 roku jako oficjalny przedstawiciel papieża i Stolicy Apostolskiej na VII Dzień Papieski wygłosił referat nt. przełomowego znaczenia Jana Pawła II dla rozumienia papieskiej dyplomacji jako narzędzia obrony praw i godności człowieka. Udzielał także sakry biskupiej pochodzącym z Polski dyplomatom papieskim.